Kortom, ik ben eigenlijk weer kwijt dat ik er gisteren, na om vijf voor vier van mijn werk vertrokken te zijn, er bijna zeven (ZEVEN!) uur over heb gedaan om van Hilversum via Amsterdam en Den Haag in Zoetermeer te geraken. In Hilversum Noord bijna twee uur gewacht op een ijskoud perron op een trein. Het wachten werd het eerste half uur verlicht door de aanwezigheid van oud-collega Sandor Varga die ook die kant op moest maar na een telefoontje met een vriend of collega besloot in Hilversum te blijven eten. Naar Utrecht reizen was geen optie want van daaruit reed helemaal niets meer. Toen er na heel lang wachten uiteindelijk een trein richting Amsterdam kwam, bleef deze bij Muiderpoort, vlak voor Amsterdam Centraal, 40 minuten stilstaan vanwege een rood sein, oorzaak: 'drukte op het spoor'. Eenmaal in Amsterdam weer ruim een half uur gewacht voordat een trein richting Schiphol ging, en daar weer..... Enfin, ik hou er mee op. Jawel, ik weet het, het hemd is nader dan de rok, misschien zijn er mensen die helemaal niet thuis zijn gekomen en mogelijk waren er ook relatieve mazzelaars die maar weinig vertraging hadden. En ja, we leven nog en ja, ik heb met Frank - die ik gelukkig via de onvolprezen smartphone voortdurend van mijn vorderingen op de hoogte hield, hij kwam 'gewoon' uit Den Haag - het laatste stuk van het concert in De Boerderij meegemaakt, dus het hàd nog erger gekund.
Goed, genoeg gezeurd nu. Het was allemaal geen pretje en hopelijk gaan we deze situaties niet al te vaak meemaken dit jaar, dat door een beetje sneeuw het totale openbaar vervoer plat ligt. Ach, ik zeg altijd maar dat er véél te veel mensen zijn - dat is de kern van alle problemen - maar ja, ikzelf maakt ook deel uit van die mensheid, en u ook, daarom blijft het nog steeds een beetje een taboe om van overbevolking te spreken.
Zoals ik al aangaf, we hebben toch nog de tweede helft van het concert van Curved Air meegemaakt, en gelukkig zaten daar de beste nummers bij. Er was opvallend weinig publiek - een paar honderd man denk ik, waarvan de categorie 55 + ruim vertegenwoordigd was - maar dat vermocht de pret van zowel de band als dat publiek niet te drukken. Sonja Kristina, ooit een schone jongedame en de ex van Stewart Copeland, de latere drummer van The Police, is de blikvanger van de groep. Tegenwoordig is zij een matrone van 'een jaar of zestig en een jaren zestig type' en met heur lange haar, flamboyante kleding in gypsie/hippie stijl is zij nog steeds in staat om sommige heren uit het publiek om de geringde vingers te winden. En zingen doet zij nog vol overgave en plezier, in de toegift kwam haar karakteristieke stem zelfs dicht in de buurt van haar Amerikaanse collega Janis Joplin.
De hoogtepunten van het concert hebben we gelukkig wel meegemaakt: uiteraard hun grote hit van weleer, 'Backstreet Luv', maar het meest spectaculair blijft toch wel 'Vivaldi' waarbij driftig gebruik werd gemaakt van de electrische viool. Met mijn digicam heb ik een paar opnamen gemaakt, deze staan nu op Youtube.
Michel van de Residentie Triathlon Club kwam tijdens het concert nog naar mij toe - zie ik hem niet bij Hessel in Terschelling, dan wel in De Boerderij ;-) - en na afloop hebben Frank en ik nog en, nee twee biertjes in het Boerderij Café gedronken en wat nagepraat. Daarna met de Randstadrail naar huis, dat ging zowaar voorspoedig. Al met al was het een bevredigend slot van een heel bizarre dag..
1 opmerking:
Zekers koud en lekker om te rennen, fijn weekend.
Een reactie posten