zaterdag 31 maart 2012

Emil Zátopek: "Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt"


Het was in een van de uitzendingen van DWDD deze week. Arie Boomsma lag bijna dubbel van het lachen nadat schaatser Mark Tuitert een warm pleidooi had gehouden voor het opnemen van de legendarische lange afstandloper Emil Zátopek in de Top 10 van sportmensen die in de geschiedenis 'het verschil' hadden gemaakt. De jonge schaatser betoonde zich - naar mijn mening volkomen terecht - zeer begeestert en spreidde een welhaast encyclopedische kennis over Zátopek ten toon. 'Dat heb je toch allemaal van Wikipedia?' vroeg Boomsma, hetgeen Tuitert ten dele toegaf. Niets mis mee natuurlijk.

Nu wil het geval dat ik juist vorige week in amper een dag tijd een buitengewoon aardig boekje had gelezen over Zátopek, getiteld 'Hardlopen'. Ik had het voor mijn verjaardag gekregen. De schrijver van het boek, Jean Echenoz, maakte in een licht ironische stijl, maar vol compassie, een mooi portret van destijds 'de snelste mens ter wereld'. Of de naam Zátopek de allerjongsten onder ons iets zegt weet ik niet, wel weet ik dat Zátopek bij het grote publiek vooral bekend is geworden door zijn wonderlijke looptechniek: met zijn hoofd zwaaiend, de armen hoog opgetrokken en met gekweld gelaat. Zo liep hij overigens alleen in wedstrijden, en dan vooral op de momenten dat het er ècht op aan kwam, waarbij hij ging versnellen om zijn tegenstanders voor te blijven. Een fragment uit het boek:


"Op een kwart van de afstand neemt Zátopek het heft in handen en laat het niet meer los. Halverwege het parcours versnelt hij sterk en begint dan op zijn typische, abrupte manier het ritme te breken: plotseling demarreren op het rechte eind aan de overkant en in de finishbocht, vertragen voor de tribunes als om tijd te geven zich te laten bewonderen, dan weer een scherpe demarrage. De anderen hadden hem misschien nog kunnen volgen als hij regelmatig had gelopen, maar die herhaalde aanvallen, die onophoudelijke tempowisselingen maken hen horendol, doodmoe en murw: hart en benen worden telkens ruw tot de orde geroepn, het bloed stijgt hun naar de slapen en ze hebben het erg zwaar, maar hij trekt zich er niets van aan en wint: gouden plak."

Echenoz beschrijft Zátopek die jarenlang de te kloppen man was en vele wereld- en olympische titels op zijn naam had staan.
Zátopek was niet alleen als mens en atleet groots, interessant is ook de tijd en het land waarin hij tot grote hoogten steeg, ook maatschappelijk gezien: van eenvoudige arbeider in de schoenenfabriek van Bata tot Luitenant-kolonel in het leger.

Tijdens de Praagse Lente van 1968 was Zátopek politiek actief, en protesteerde hij tegen de Sovjet-invasie. Hij werd hiervoor uit de Communistische Partij gezet, verloor zijn rang in het leger en werd gedwongen om als bouwvakker aan de slag te gaan, nadat hij eerst een half jaar als mijnwerker in een uraniummijn te werk was gesteld. Ver buiten zijn geliefde stad, omdat de gezaghebbers het risico niet aandurfden de burgers van Praag met de degradatie van de volksheld te confronteren. Zes jaar verbleven hij en zijn vrouw in de anonimiteit. Het waren zware tijden, maar Emil Zátopek sloeg zich er op zijn karakteristieke flegmatieke wijze doorheen. Hij zei: "Als ik zo hard met mijn benen heb kunnen werken, hoef ik toch niet bang te zijn voor een beetje handenarbeid?"

Jarenlang was welk eerherstel dan ook ondenkbaar. Wel werd, onder zware druk vanuit het Westen, de handenarbeid die Zátopek moest verrichten, in 1971 omgezet in een onbeduidende kantoorbaan. Voor hem en zijn vrouw was toen een deel van het leed verleden tijd. Onder Havel werd Zátopek in 1989 volledig eerherstel verleend en kreeg hij weer - op 67-jarige leeftijd - de rang van kolonel terug, met alle rechten en plichten hieraan verbonden. Dit eerherstel heeft Zátopek veel voldoening gegeven, "Ik wilde in 1968 vrijheid voor mijn land, zoals al mijn 15 miljoen landgenoten. Meer niet. Dat het regime een aantal van ons tot slachtoffer maakte, heeft mij en al mijn landgenoten pijn gedaan".



donderdag 29 maart 2012

Goesting


Vandaag kreeg ik bezoek, beter: mijn tuin kreeg bezoek van een paartje Vlaamse Gaaien. Nu is dat op zich niet zo'n wereldwonder, ze komen wel meer langs, het zijn vrij algemene vogels. Wel weet ik dat het erg lastig is om ze te fotograferen, ze zijn vrij schuw is mijn ervaring.

Dus toen ze zo lekker bezig waren om de laatste pinda's uit het vogelnetje te verorberen - een arbeid waar ze een paar uur mee bezig zijn geweest - pakte ik snel mijn camera en heb ze stiekem vanuit het keukenraam gefotografeerd. Het lukte zelfs om nog wat bewegende beelden van het span te maken...

Voor de rest: ik heb nieuwe loopschoenen aangeschaft bij Zier Running. Het moest een lichte trainingsschoen worden wat mij betreft, met niet te veel demping maar wel een beetje. John Heemskerk liet mij drie modellen passen en kon er buiten een stukje mee lopen. Uiteindelijk viel de keuze op de Nike Lunar Glide. Thuisgekomen, ging ik er prompt een stukje mee (in)lopen.


Onderweg naar de Laan van Poot kwam ik Liesbeth tegen, de weduwe van Maarten W., een uitmuntend hardloper die enkele jaren terug heel onverwacht in zijn slaap overleed. Sinds die tijd is zij niet meer op de Laan van Poot geweest, ze leek duidelijk onder de indruk van de serene rust die er vanmorgen heerste. Zij was destijds trouwens ook een zeer goede lange afstandsloopster.

Ook Jan Letsch was druk aan het werk, wat een enorm energiek persoon is hij toch met zijn 78 jaren. Hij is de hele dag in de weer, op de vereniging klust hij heel wat af en ook daarbuiten werkt hij nog.


Vandaag heb ik ongeveer een half uurtje gelopen op mijn nieuwe schoenen, ze zitten prima. Een multifunctionele schoen, voor trainingen en wat langere wedstrijden. Nadat ik mij gewassen en omgekleed had ging ik boodschappen doen. Bij de Savornin Lohmanlaan kocht ik brood bij de bakker, daarna door naar AH. Maar dat ging zomaar niet, want wie zat er op het terras bij Mondriaan? Goed geraden, Jan Letsch. Dus even een biertje gedronken, daarna door naar AH en de Aldi, terug naar huis en gekookt. Ik heb een snel recept van internet gehaald, maar het was erg lekker! Beslist de moeite waard om eens uit te proberen. Hier gaat-ie:

Ingrediënten
  • 500 gram kipfilet
  • 1 theelepel kerriepoeder
  • zout
  • 2 eetlepels olijfolie
  • 2 deciliter kippenbouillon van tablet
  • 1 appel
  • 200 gram ananasstukjes
  • 2 bananen
  • 2 eetlepels sojasaus
  • 2 eetlepels tomatenpuree
  • 1 eetlepel aardappelmeel
  • 75 gram rozijnen
  • 1 theelepel kaneelpoeder

Bereidingswijze

Springtime


Woensdag 28 maart. Het wordt bijna eentonig, maar wéér was het een prachtige zonnige trainingsavond. Het werd een fartlek-achtige duurloop met een aantal malen lange tempo's, onder andere over een puinduin, rondom de puinduinen, over bospaden enzovoorts. Puinduinen en Landgoed Ockenburgh waren de fraaie kernlocaties.

Het was een zware training en dat vond ik niet alleen, anderen van onze groep waren die mening ook toegedaan. Wat niet wegneemt dat het - eindelijk - weer eens goed ging, de tempo's kon ik allemaal goed uitvoeren en de groep kon goed bijgehouden worden. Wel kreeg ik op het laatst weer eens last van mijn darmen waardoor snel lopen geen optie meer was, maar de rest van de training was goed  gegaan dus al met al een voldaan gevoel.

Na afloop hebben we in het clubhuis de verjaardag van trainer Wim gevierd, wij hebben hem zelfs toegezongen. Net als ik is hij op 21 maart jarig en ook hij was er vorige week niet bij. Als cadeautje gaven we hem twee tickets voor de Appel-voorstelling Heracles, inclusief lunch en diner. Hij kon het zeer waarderen, temeer omdat hij toch al van plan was om naar die door pers en publiek bejubelde voorstelling te gaan.

Cross Media Café

'And now something completely different'  zoals de mannen van het aloude Monty Python zouden zeggen. Voor mijn werk was ik afgelopen dinsdag (27 maart) bij een bijeenkomst in het Cross Media Café, op het Mediapark. Een collega zou daar spreken. Tijdens deze middag die vooral goed werd bezocht door uitgevers, ging het vooral om de vraag wat de zin en toekomst is van nieuwe (digitale) uitgeefconcepten, naast de traditionele ‘geprinte’ media.

Duidelijk werd dat de oplage van vrijwel alle tijdschriften in de loop van 10 jaar sterk zijn gedaald. Zo gek is dat natuurlijk niet, met de plaats die internet in onze samenleving inneemt en waar je alle informatie kunt vinden. Zeker ook de informatie die jou, als gebruiker, persoonlijk interesseert en dat kan letterlijk en figuurlijk van alles zijn. Kun je tijdschriften dan maar opdoeken? Ik denk het niet, het is - en ik spreek niet alleen voor mijzelf - gewoon prettig om af en toe een krant of een tijdschrift in je handen te hebben en door te bladeren, thuis of op reis. En dat blijkt ook overeen te stemmen met de onderzoeksresultaten, want ook nu nog vormen de gedrukte media een aanzienlijk (eenderde) deel van het totale mediagebruik. Toch nog.

Wel blijkt het gebruik van smartphones en tablets stormachtig toe te nemen, vooral bij jongeren. Dus zo gek is het niet dat de meeste uitgevers van kranten en tijdschriften ook op andere (digitale) platforms actief zijn, en dat doen ze vooral door apps en videos aan te bieden voor diezelfde smartphones en tablets. In diverse presentaties werd stilgestaan bij ervaringen tot nu toe, onder andere over het gebruik van video en sociale media en de samenwerking tussen omroepen en uitgevers op dit gebied.

maandag 26 maart 2012

Eerste zomertijd-training

Sommigen hebben afgelopen weekend in Naaldwijk gelopen, 5, 10 of 21 kilometer. Anderen hebben voor zichzelf getraind, en eentje heeft de Coopertest gedaan. Het lag dus voor de hand dat het niet zo'n zware training zou worden. En dat werd het ook niet, al vond ik het zwaar genoeg, want met de Bosjes van Poot en de Westduinen in het parcours, was het behoorlijk heuvelachtig. En ja, heuvels, mijn benen houden daar niet zo van.
Na een vrij lange inloop gingen we in de Bosjes van Poot, na wat gerek en gestrek, een paar versnellingen doen, waarna een duurloopje van pakweg 70 minuten volgde. Het was niet echt een langzaam duurloopje, het basistempo lag vrij hoog en daar kwamen nog eens drie series van 5 x 30 seconden behoorlijk snel bij.

Het weer was overigens alweer geweldig, het bleef bovendien lang licht, maar zodra het ging schemeren daalde de temperatuur abrupt. Toch maar goed dat ik van tevoren een jackje had aangetrokken.

Op de terugweg via de duinen, zagen we opeens een vos in het duin naast ons. Hij rende een stukje met ons op, maar plotseling bleef hij staan en stak het pad over naar het duin aan de overzijde. Daar liep juist een konijn die onmiddellijk het hazen- eh.. konijnenpad koos, maar Reintje had kennelijk andere plannen. Hij keek nog even om naar het groepje luidruchtige lopers en verdween toen achter de duintop de ruigten in. De poging om 'm met mijn android te vereeuwigen is niet echt gelukt, maar wie héél goed kijkt kan in het stipje midden op de foto de contouren van een vos ontwaren...


zondag 25 maart 2012

Coopertest in ere hersteld!

"Hoe lang is het niet geleden dat ik een Coopertest liep, en dan kom ik hier en zie Joop Teljeur (de bijna legendarische organisator van prestatielopen en coopertesten in de regio Den Haag) op het terras staan. Alsof de tijd heeft stilgestaan!" Dat was de verzuchting van leeftijdgenoot Hans Rietbergen,  kunstschilder, ontwerper van het Haag Atletiek logo en in de hoogtijdagen van de Coopertest - jaren zeventig en tachtig - een behoorlijk snelle loper die menige prestatieloop wist te winnen.

Maar ook nu wist hij als zestig plusser nog een heel behoorlijke 2610 meter af te kunnen leggen in 12 minuten precies. Al menigmaal is de afgelopen tijd - ook met het ook op het 100-jarig jubileum van de vereniging - gepraat om de Coopertesten in ere te herstellen. Leuk en aardig natuurlijk, maar die moeten dan wel georganiseerd worden, en wie was bereid om dat te doen. Uiteindelijk was het Jan Passchier die de draad oppakte. Vandaag was de eerste van vier coopertesten die dit jaar worden georganiseerd. De volgende is op 29 april, daarna is er nog een op 10 juni en tenslotte een op 9 september, allemaal op een zondag.

Jan P. had gevraagd om wat foto's te maken. Dat kwam mooi uit want ik had mij ingeschreven en was dus toch al op de baan. Maar eens kijken wat het lijf nog kan. Om kwart over elf zou ik van start gaan met een groep redelijk 'snelle jongens', maar zover was het nog niet. Om tien uur ging de eerste groep van start, daarna ging ieder half uur een groep van start tot de laatste groep die om 12:00 uur startte.

Voordat de eerste groep van start ging, werd de organisator van lang geleden waar we het zojuist over hadden geïnterviewd door spreekstalmeester Dick Passchier (niet van TV), neef van de huidige organisator. Teljeur zei dat het hem wel iets deed, het feit dat de aloude Coopertest in ere is hersteld. Een mooi moment ook om dit te doen, vlak voor het jubileum.


Eerlijk gezegd viel de opkomst wel wat tegen. Toch waren het bepaald niet alleen oudere nostalgisten die deelnamen, er liepen ook jonge atleten en vrij veel - overigens zeer goed presterende - kinderen mee. Waarschijnlijk zijn het gewoon wat 'opstartproblemen' en met al die lopen die overal en elk weekend worden georganiseerd gaan de meesten toch voor een wat langere afstand. Toch is er wel vertrouwen bij de organisatie dat het aantal deelnemers de volgende keer en zeker daarna, in de zomer, wat aantrekt.

In ieder geval had iedereen het erg naar zijn of haar zin, toch wel leuk om op deze manier te testen hoe je presteert in je leeftijdsklasse. Zelf had ik geen reden tot klagen: als 60 plusser presteer je met 2400 meter al beter dan 'zeer goed', en ik kon daar nog 130 meter aan vastplakken. Toch ga ik wel proberen om daar de volgende keer (29 april dus) nog wat meters aan toe te voegen.

Het PPF-feestje...

Arne en Cynthia hadden goed gelopen in Naaldwijk...
Ziezo, na vandaag zijn wij wel weer genoeg jarig geweest voor dit jaar en gaan we over tot de orde van de dag. Met nòg leukere dingen dan feestjes in het vooruitzicht, namelijk sporten, vooral hardlopen uiteraard.

Allemaal Kadoketjes...
Wat niet wegneemt dat het zaterdagmiddag best gezellig was bij Momfer de Mol, herstel: het was kei-gezellig. Het bekende vriendenclubje 'van Haag' dat al menigmaal op dit blog vereeuwigd is was aanwezig, en ook nog enkele persoonlijke vrienden waaronder John, de schoonvader van Paul van O., Jan G. en ex-collega/jeugdvriend Diederik.

Enkelen, waaronder Arne en Cynthia, kwamen wat later omdat zij eerst in Naaldwijk hadden gelopen, Cynthia 5 kilometer (het werd een PR met 20:17!!) en Arne 10 kilometer, in een prima tijd van 45 minuten. Dus ook zij waren in een feestelijke stemming. Komt nog eens bij dat het weer ook niet stuk te krijgen was, dus alle ingrediënten voor een aangename bijeenkomst waren aanwezig.

Geflambeerde flensjes ná...

Na twee uur lang al koutend van de uitstekende wijnen en bieren te hebben geproefd, besloten we ter plekke, bij Momfer de Mol dus, iets te gaan eten. Niet iedereen schoof aan, maar het werd er niet minder gezellig om. Lekker eten, speeches van Jan L. die in het feestgedruis teloor gingen ;-), enzovoorts.

Zoals gezegd, het is nu even gedaan met de feestjes. Aan hardloopplannen en uitjes echter geen gebrek. We beginnen vandaag maar eens met een ouderwetschen Coopertest...

vrijdag 23 maart 2012

Lentedagen

Erg actief ben ik de laatste dagen niet geweest op het blogfront, wat niet betekent dat er niets ondernomen is. Het zijn echter alledaagse zaken, die rechtstreeks te maken hebben met mijn werk en daar schrijf ik zelden over.

Mijn verjaardag afgelopen woensdag is plezierig verlopen. Overdag scheen de zon volop, de dag is doorgebracht met een stukje hardlopen, boodschappen doen, kokerellen (vooral taarten bakken) en toch nog even zonnen in de voortuin. Mijn schoonmoeder was er, vroeg in de avond kwamen mijn dochter met haar vriend en haar schoonouders. Een lichte pastamaaltijd en daarna koffie met appel- of kersentaart. Weer later kwam een toch nog onverwacht grote delegatie van trainingsgroep 5. Gezellig! Ik kreeg biertjes en een mooie bak Muscari (blauwe druifjes) wat de voorjaarsvreugde nog vergrootte!

Donderdag was een werkdag, gelukkig hoefde ik niet via Amsterdam naar Hilversum anders was ik er nooit gekomen. Maar vandaag (vrijdag) reden er vanmorgen vroeg geen treinen van Utrecht naar Hilversum en Amersfoort omdat er bij Utrecht Overvecht 'een aanrijding met een persoon' was. Naderhand hoorde ik dat alleen vandaag al maar liefst vijf personen zich op deze manier van het leven hebben beroofd. Verschrikkelijk dat sommige mensen zo kunnen lijden aan het leven dat ze dit doen, ik kan mij er totaal niets bij voorstellen.


Ik verwachtte dat het nog wel even zou duren voor het treinverkeer op gang zou komen, dus liep ik naar het busstation voor Utrecht CS en pakte de bus naar Maartensdijk, waar kon worden overgestapt op een bus naar Station Hilversum. Van daar uit was het nog maar twintig minuten lopen naar het Mediapark. Toch nog vóór negen uur op de zaak. Overigens was de rit via Maartensdijk wel een toeristische route, met groene weilanden en mooie huisjes. Toch weer een andere manier om op de plaats van bestemming te komen, al was de aanleiding minder leuk.

Morgenmiddag (zaterdag) geef ik met twee mede-jarigen (geweest) 'en petit comité' een borrel in een van de leukste cafés van Den Haag, dus vier ik andermaal mijn verjaardag. Om die reden kan ik niet de halve marathon in het westland lopen, maar op zondag wel de Coopertest aan de Laan van Poot. Dat is al heel wat jaren geleden dat die georganiseerd werd!

Ondertussen gaan we weer een weekend met mooi weer tegemoet, we zullen er allemaal op onze manier van genieten. De vogels ook, de Birds.... Over Birds gesproken, gisteren al Spotifyend onder meer een oude klassieker beluisterd van The Byrds. Toch wel een heel mooi nummer met dat roffelende intro en de warme close harmony zang van de heren Roger McQuinn, David Crosby en Chris Hillman. Een geslaagde mix van energieke gedrevenheid en dromerige, psychedelische romantiek...


woensdag 21 maart 2012

3 x 21 plus 1 makes Sixty-Four!

Een beetje merkwaardige bijeenkomst was het wel, gisteravond in huize Gerritsen. Wij  (Ton van der Pol en ik) hadden een interview met twee loopgroep-trainers van het eerste uur, Ton Gerritsen en Wim Hartman. Naderhand kwam clublid en fotograaf Ton Harland daar ook nog eens bij. Drie Tonnen dus. Lekker verwarrend.

Maar nog bijzonderder was dat maar liefst drie van de aanwezigen vandaag (21 maart dus) jarig zijn: Berend, de zoon van Ton en Belinda (hij is 8 jaar geworden), Wim (tevens mijn/onze trainer van Groep 5) en ik zei-de-gek. Wij schelen maar ietsje qua leeftijd van Berend, maar daar gaat het nu niet om. Mij dunkt, mooie aanleiding om de drie jarigen te vereeuwigen.

Vandaag gaan er veel taarten gebakken worden, vanavond visite. Ook moeten er de nodige boodschappen gedaan worden en als het even kan ook nog een stuk gelopen. Vandaar dat dit blogje wat aan de korte kant is, morgen een verslagje.

Tot slot een toepasselijk muziekje!


dinsdag 20 maart 2012

Herstel

Een paar maal is er een groepstraining overgeslagen omdat ik het gevoel had het niet te zullen 'trekken'. Ook deze maandagavond wilde ik voor mijzelf lopen, maar zodra ik de loopschoenen had aangetrokken en naar buiten ging, voelde ik dat het stroeve verzuurde gevoel in benen en knieën geweken was, en dat het lopen wat makkelijker ging. Het had dus toch vooral te maken met herstellen van de halve marathon. Kortom, het er maar op gewaagd en naar de club gegaan om mij aan te sluiten bij Groep 5.

Wat een ideaal loopweer was het deze avond, wel wat fris maar helder en het bleef lang licht, zeker tot half acht. Volgende week begint de zomertijd en dan kunnen we de reflecterende hesjes thuis laten.

Het werd mijn laatste trainingsloop als 63-jarige: een duurloop van ongeveer anderhalf uur met drie pyramides van 0,5-1-1,5-1-0,5 minuut elk, met steeds zo'n 30 seconden rust tussen de tempo's in en ca. 10 minuten rust tussen de series. Het ging redelijk, minder slecht dan de laatste trainingen in elk geval, al moet er aan de tempo's nog wat gewerkt worden. Maar optimistisch als ik ben: dat komt wel goed!

maandag 19 maart 2012

Back to the fourties...

En zo is het weekend in alle rust voorbijgegaan. Er is overigens wel (hard)gelopen, maar zowel qua tempo als qua afstand mag dat geen naam hebben. Zaterdag ca. 50 minuten in een rustig duurlooptempo, zondag 45 minuten, eveneens in een rustig tempo, alleen de laatste acht minuten wat sneller. Wel beide keren door de duinen en zaterdag ook een stukje over het strand - erg mul zand overal tot aan de vloedlijn - en steeds met zon, die dit weekend niet al te uitbundig scheen.

Voor de rest dus rustig. Zondagmiddag geprobeerd wat nestkastjes op te hangen in de tuin. Dat is ten dele gelukt! Er hangt er nu een tegen de schuur, de andere wilde ik aan de tuinmuur bevestigen maar daartoe moesten eerst gaten in de hardbetonnen schutting worden geboord. Ik mocht even de boormachine van buurman Jan lenen. Ook hier zit vordering in maar ik vrees dat ik wat burenhulp nodig heb, de boormachine wil niet precies wat ik wil. Tja, zelfs voor het programma 'Help, mijn man is klusser' ben ik niet geschikt want ik ben helemaal geen klusser...

Hoogtepunt dit weekend was zondagmiddag, het verjaardagsfeestje van Marjolein. Vanaf 16.00 uur waren vrienden en familie welkom bij Sociëteit Engels, een jazz- en bluescafé aan de Emmakade. Een gezellige borrel werd het met een leuke jazz-band 'The Tiny Little Big Band', die muziek uit de jaren veertig van de vorige eeuw speelde. Ook modernere nummers werden in die stijl verpakt. Ik ging zelfs nog even de dansvloer op met onze gastvrouw en een zeer levenslustige dame die mij toevertrouwde dat zij bijna tachtig was...

Naderhand vroeg ik aan haar en haar vriendin, een eveneens op leeftijd zijnde dame, of dit soort bands voor de oorlog (WO II) ook al zou luid speelden. Dat bleek inderdaad het geval te zijn. Bijzonder, ik maar denken dat echt harde muziek pas met de opkomst van de Rock 'n Roll zijn intrede deed.

Het grappige is dat mijn vader destijds ook in dergelijke bands speelde, en zelfs nog met de indertijd beroemde Peter Schilperoort, de founding father van de Dutch Swing College Band. Moet toch wel een gezellige tijd geweest zijn...

donderdag 15 maart 2012

Westduingebied in oude luister


Wat een volmaakt mooie lentedag was het vandaag! Strakblauwe hemel, nagenoeg geen wind en de hele dag een stralende zon. Een paar uurtjes in de tuin gezeten, alvast gekleed in korte broek en hardloop-shirt. Wat tuinboeken doorgebladerd over hoe je het beste een moestuintje kunt aanleggen, het is namelijk de bedoeling dat een stukje tuin die bestemming krijgt. Even in slaap gesukkeld. Na een kwartiertje weer wakker, mijn outfit hielp mij herinneren aan het volgende plan.




Ook al wilde mijn lijf niet, hij moest toch naar mij luisteren vandaag. Dus is er toch een stuk gelopen. De knieën protesteerden bij elke stap, en nòg is de stijfheid van het afgelopen weekend niet verdwenen, maar door rustig te lopen en zo nu en dan een korte rustpauze in te lassen (onder andere bij stoplichten en tijdens een kort babbeltje met achtereenvolgens een buurvrouw en even later een buurman) konden toch vijftig minuutjes worden volgemaakt.

De weg ging ditmaal door de duinen, en een heel kort stukje over het strand. Bij Kijkduin ging ik weer naar boven, en even later links de duinen in tot aan de Savornin Lohmanlaan. Op het pad daarheen maakte ik ook een korte stop, waarna ik een via een helling naar beneden liep richting duinmeertje. Dit mooie watertje is vers aangelegd door de mannen die het Westduingebied in de oude natuurlijke staat terugbrengen. We zien nu weer echte kale, zandverstuiving-achtige duinen, maar als het goed is gaan er binnenkort typische duinplanten groeien zoals Helm. Mogelijk trekt dit gebied dan ook vogelsoorten zoals de tapuit, die het gebied tot dusver te begroeid vonden om er te bivakkeren laat staan te broeden.

Bij de Savornin Lohmanlaan stak ik over en via de Bosjes van Pex ging de weg terug. Voor de rest werd het een relaxt dagje, beetje gewandeld, stukje gefietst, boodschappen gedaan, gekookt, kortom geen dingen om over naar huis of op dit blog te schrijven, maar niettemin aangenaam zijn.

Voar geen metâh!

Na de CPC is er niet meer hardgelopen. Wel stukjes gewandeld en gefietst, het mooie weer was de reden om deze week elke ochtend het stalen ros te bestijgen, naar het station te fietsen en 's avonds weer terug. Ik weet het, ik weet het, ik ben een mooi-weer fietser, anderen fietsen het hele jaar door. Wel voelde ik tot en met gisteravond (en eerlijk gezegd nu nog) de benen wel. Duidelijk nog niet hersteld van de halve marathon. Door omstandigheden (blessure, daarna verkouden/bronchitis en vervolgens ontsteking aan de voet) zijn er kennelijk toch te weinig kilometers gemaakt.
Ik was benieuwd wat wij woensdagavond zouden gaan doen: ongetwijfeld een herstelloopje met voor de liefhebbers wellicht een kort versnellinkje hier en daar. Maar nee, het bleek een baantraining te worden, amper drie dagen na de CPC. Om precies te zijn: het werd een korte inloop van pakweg anderhalve kilometer, daarna wat rek- en strekoefeningen en daarna wat korte versnellinkjes, voorafgegaan door een dribbeltje of een skipping en dan de pas verlengen. Daarna drie series van 200-400-400-200 meter op de baan.

Kort en goed: het ging voor geen meter! Het inlopen en de voorbereiding gingen nog wel, maar al bij de eerste serie voelde ik dat het heel zwaar ging worden. Zelfs helemaal achteraan kostte het mij de grootste moeite om tempo te maken, de benen brandden en kreeg bij 300 meter bijna geen lucht meer. Dus al heel snel kon ik niemand meer volgen en moest afhaken, zelfs de eerste serie is niet afgemaakt en bij de tweede serie ging ik alleen de eerste 200 meter voluit (wat heet).  Ook op techniek lukte het niet, de benen waren té zwaar en pijnlijk. Kort en goed, voor mijzelf maar wat gejogd langs de baan en eerder gestopt. De anderen gingen de hele tijd als een zonnetje. Misschien toch nog de peniciline in het lijf? Dan maar een beetje rustig-aan doen deze week en tijd nemen om te herstellen. Ik ga vandaag wel proberen om een stukje voor mezelf te lopen. Het gaat uiteraard geen 35 kilometer worden wat Anja van plan is. Zij heeft de CPC gelopen, trainde gisteren volop mee en vandaag dus dat lange stuk. Niet ongewoon als je bezig bent voor de marathon en genoeg kilometers hebt gemaakt. Er valt dus de komende tijd genoeg te doen. Blijven trainen! Altijd blijven trainen! ;-)

dinsdag 13 maart 2012

Klein Hilbingshof 1604 - 2012


Niets is blijvend. Aanvaard alles zoals het is, niet zoals je wenst dat het is. Leer loslaten. Alles is illusie. Leed komt voort uit verwachtingen en verlangen, door het vasthouden aan dingen waarvan je denkt dat ze zijn zoals jij wenst. Onthecht! Je bent pas vrij als je aan niets gebonden bent.

Wijze woorden, ware woorden, onder meer ontleend aan het boeddisme. Maar toch: de vernietiging van mooie dingen, of het kapot maken van iets dat al heel lang bestaat, of wat jou dierbaar is - of het nu een oude boom is, een kunstwerk, of een monumentaal gebouw - kan toch in min of meerdere mate een gevoel van pijn geven. Dus was ik vanmorgen best even geschokt toen ik uit de media (op internet en in de kranten) las over die twee boerderijen in Rolde en Gieten die - vermoedelijk met opzet - in brand zijn gestoken. Waaronder Klein Hilbingshof, een rustieke antiekboerderij in Gieten. "Maar ach, het is maar een gebouw" kun je denken, "dagelijks gaan in de hele wereld onnoemelijk veel gebouwen kapot, ze worden gesloopt, de fik gaat er in, enzovoorts". Klopt. Maar als je een connectie met een gebouw hebt (of met wat dan ook), ook al is die nòg zo klein, dan is het toch anders. Zelf kwam ik jaren achtereen in Drenthe omdat de zus en zwager van mijn vrouw er wonen. Als ik daar was werd Klein Hilbingshof steevast bezocht en wij hebben er zelfs nog, jaren geleden, een klok in Art Nouveau stijl gekocht.

Ik heb nog foto's van de boerderij in betere tijden (zie boven). Meer dan vierhonderd jaar heeft-ie geleefd. Daar is nu niet veel meer van over. Zeg maar gewoon: niets. Wat mij en ik denk velen met mij betreft wordt de boerderij in de toekomst herbouwd, maar of dat er van gaat komen... Het zijn moeilijke tijden, maar een monument was het zeker.

maandag 12 maart 2012

City Pier Cityloop zonder Pier

Het grootste hardloopevenement van Haaglanden, de City Pier Cityloop (kortaf 'de CPC') is weer achter de rug. Met de CPC is de lente ècht begonnen. En steeds meer mensen lijden aan loopverslaving: naar verluidt deden er ruim 33.000 lopers mee, verspreid over diverse afstanden, maar met de nadruk op de 10 kilometer en de halve marathon.

Erg vroeg hoefde ik niet mijn bed uit, want de 10 kilometer begon om 12.30 uur (en om 12.40 uur de tweede lichting) en de halve marathon om 14.30 uur respectievelijk 14.40 uur. Dus 's ochtends nog een beetje tv gekeken, Eva Jineck met haar zondagochtend-praatprogramma, Vrije Geluiden met onder andere Zita Zwoon, en daarna toch maar de tas ingepakt en richting stad, op de fiets. Ik wilde de start en finish van de 10 kilometer zien, ook omdat daar een paar goede bekenden van de vereniging aan meededen. En om alvast wat van het sfeertje voor te proeven natuurlijk.


Fiets aan een dranghek vastgeklonken en naar de start. Bekende gezichten van de vereniging. De sterke Haag-loopsters Hizkia, Ellen en Marjolein waren al startklaar, sterke Haag-loper Michel had net wat ingelopen. Maar zij waren niet de enige vier deelnemers, er stonden nog wat mensen omheen. Tienduizend of zo.
Even een opname gemaakt van de start van die eerste 10 kilometer-groep. Daarna terug- en omgelopen naar het Malieveld, waar de finish was en je een mooi zicht had op de eerste lopers, die na 31 minuten arriveerden.

Daarna naar het speciale 'Haag-Atletiek gebied' gelopen waar alle lopers van onze vereniging zich verzamelden en waar je je spullen kon neerzetten. Nog even Marjolein, die een mooie 43 minuten had gelopen, opgevangen, daarna was het wachten op de mensen van 'mijn' Groep Vijf. Ilse en Ellis hadden de 10 km gelopen, met respectievelijk 47 en 51 minuten waren ze niet tevreden maar bijna alle 10 km lopers hadden problemen gekregen met de plotselinge warmte. Ook Patrick had dat ondervonden, hij had een meer dan keurige 41 minuten gelopen, maar had stiekem gehoopt op een snellere tijd, onder de veertig.

Even over twee uur liep ik Eveline, Dick, Ton, Jos en nog een paar 'vijfers' tegen het lijf. We gingen een klein stukje inlopen, maar al snel viel het groepje uiteen. Met Katelijne liep ik richting start, even later voegde Rob zich bij ons en gedrieën probeerden we een beetje in het startvak naar voren te lopen. We stonden in startvak C. dus hoorden we bij de tweede groep die vertrok.
Voorafgegaan door een voice-alike van Jan Smit, startten we precies op tijd, dus om 14.40 uur. En nu maar eens zien, ik zou tevreden zijn met alles tussen de 1:50' en de twee uur. Maar zou dat er in zitten, met een lijf vol antibiotica en toch wel een behoorlijke trainingsachterstand, in ieder geval wat duurlopen betreft?

Maar goed, al snel had ik een niet te snel maar toch redelijk tempo te pakken, zodanig dat ik dat wel een tijd vol zou moeten houden.
En nu sla ik meteen 18 kilometer over, want al die tijd ging het Okee, maar de laatste kilometers waren moordend. Aan het vals plat van achtereenvolgens de Gevers Deynootweg en de Parkweg leek geen eind te komen, het voelde of ik hardlopend de Mount Everest aan het beklimmen was. Bovendien was het best warm - zeker vergeleken met de dagen ervoor - en de adem stokte in mijn keel. Jacques Oosterlaken passeerde mij bij 19 kilometer. 'Pik aan' zei hij maar dat was niet mogelijk. Puur overleven werd het, mijn benen wilden ook niet meer. Stukje gewandeld, maar nee, toch maar blijven lopen! Eindelijk kwam daar de scherpe bocht naar links het Malieveld op, met de finish in zicht. Met veel pijn en amper zuurstof probeerde ik nog wat te versnellen. Dat ik uiteindelijk in 1 uur 55 minuten de meet passeerde, viel mij eigenlijk niet eens zo tegen. Uiteindelijk bleek ik netto 1 uur 54'32'' te hebben gelopen, dus binnen de doelstelling gebleven!
http://www.flickr.com/photos/avhaagatletiek/6987254417/


's Avonds gingen we 'met z'n allen' (dat wil zeggen: onze hele trainingsgroep inclusief onze trainer Wim Hartman) eten bij 'Sint Joris en de Draak'. Dat was erg gezellig, aan een lange tafel met twintig man. Beetje uitgewisseld hoe het ons was vergaan, de tijden varieerden op de halve marathon tussen de 1:38'' en de twee uur. Vooral de dames hadden zich weer kranig verweerd. Om half elf taaiden wij af. Er was nog wel een feest bij Haag Atletiek, maar daar had ik geen puf meer voor. Bovendien moest ik dit blogje schrijven... Mogelijk wordt dit later op de dag nog wat verfijnd en/of aangevuld.

zaterdag 10 maart 2012

Maria Markesini: pure schoonheid

Verbijsterd, ontroerd, diep onder de indruk. Zóveel pure schoonheid, het moest verboden zijn. Nee, asjeblieft, dat laatste zinnetje is een grap. Geen grap was de vraag die ik in de pauze stelde aan de man die achter de balie cd's stond te verkopen: 'Waarom staat deze vrouw niet in Ahoy?' Er was namelijk opvallend weinig publiek op het concert van deze avond afgekomen. 'Ik snap het ook niet, ik krijg soms een hartverzakking van' was het antwoord. Het bleek de partner van Maria Markesini te zijn, de optredende artieste die met haar voortreffelijke band enkele tientallen bezoekers van het oude Vredenburgh theater (Leeuwenburgh) in de ban hield met een optreden dat in ieder opzicht - muzikaal, creatief, emotioneel, name it - perfect was.

Goede wijn behoeft geen krans. Maar hoe staat het met excellente wijn? Waarom breken sommige artiesten - ik ben niet zo naïef om te denken dat Maria Markesini de enige is - niet véél sneller door respectievelijk: waarom genieten ze niet veel meer de bekendheid die zij dubbel en dwars verdienen? Te bescheiden promotie wellicht? Is er in deze 'als-je-maar-assertief-bent-en-jezelf-goed-weet-te-verkopen' samenleving geen plaats of belangstelling meer voor echte kwaliteit?  Deze vrouw verdient hoe dan ook een veel groter publiek. In Nederland zeker, in haar geboorteland Griekenland trekt zij volle concertzalen.

Hoe dan ook: we hebben genoten gisteravond, maar dat was u inmiddels wel duidelijk. Bij wijze van verjaardagscadeautje had ik een goede vriendin een Utrechts uitje aangeboden: eerst eten bij Mas, een sfeervol restaurantje in de Schalkwijkstraat met een zeer goede kaart, daarna naar de catacomben van Vredenburgh Leeuwenburg, waar in een verbouwde kerk het concert plaatsvond.

Wie Maria Markesini nog niet kent: de van origine Griekse zangeres woont en werkt al vele jaren in ons land. Van huis uit is zij een begenadigd klassiek pianiste, maar omdat ze daarin haar artistieke ei niet voldoende kwijt kon, ging ze ook zingen. Dit bleek een onverwacht groot succes. Maria bleek over een geweldige, expressieve en ragzuivere stem te beschikken die moeiteloos de hoogste octaven kan bereiken. Haar stem wordt wel vergeleken met die van Dalida en Maria Callas, zelf moest ik ook bij vlagen denken aan Greetje Bijma en in de laagte Karen Carpenter. Wereldklasse, niet meer en niet minder. In haar geboorteland is zij een grote ster die optreedt in volle concertzalen. Ik gaf het al aan: volkomen begrijpelijk en volkomen terecht.

Het gedeelte voor de pauze kwam veel werk van haar nieuwe cd 'Cinemapassionata' aan bod. Geïnspireerd door de vele openlucht filmvoorstellingen uit haar jeugd in Griekenland. Filmmuziek dus. Het allereerste nummer, 'Slow Hot Wind' van de film 'The big Lebowski', zette meteen de toon. De Engelsen hebben daar zo'n mooi woord voor: Awesome.  Andere hoogtepunten waren het schitterende 'With wand'ring steps' uit 'The Merchant of Venice' en dan waren er haar eigen composities geïnspireerd door twee opmerkelijke films 'Microcosmos' (over de bijenwereld, 'Gee the Bee') en 'African Queen' van de film 'Amistad'.  Na de pauze werden ook andere nummers aan de orde waaronder een vroegere hit van Jaren 50 filmster en zangeres Doris Day. Het is allemaal zeer divers, van vrolijke up tempo musical-achtige songs via melodramatische ballads tot pure jazz.

Toegegeven, ik sta bekend als 'mister positivo' als het om muziek gaat die ik goed vind dus wie nu denkt: 'Het zal allemaal wel', google eens op de naam Maria Markesini. Of nog beter: ga naar een concert van haar. Moet dat? Ja, dat moet! ;-) Op haar site staat waar ze de komende tijd met haar band optreedt.

donderdag 8 maart 2012

Middagje Mokum



Domweg gelukkig in de Kalverstraat. In het gedicht van J.C. Bloem gaat het om de Dapperstraat, maar in de stad van 020 kun je in veel straten dat sprankelende geluksgevoel ervaren. Voorwaarde is wel dat het een mooie voorjaarsdag is, het zonnetje schijnt en de mensen minder sjacherijnig dan anders zijn of lijken. Aan al deze voorwaarden is vandaag voldaan.

Ik had zin om er vandaag eens op uit te gaan. Dat werd dus Mokum. Hoe vaak ben ik daar al niet geweest in mijn leven, ik heb er zelfs een jaartje gebivakkeerd. Maar elke keer weer ervaar je dat tintelende, de bijzondere dynamiek van die stad. De stad genereert een soort energie dat je helemaal doortrekt. Dat geldt voor meer grote steden. Parijs heeft dat ook maar toch weer op een andere manier, Rotterdam heeft het, Berlijn, en ga zo maar even door.


Vanaf Centraal Station ben ik meteen gaan lopen, via het Damrak langs al die toeristische winkeltjes en terrassen tot aan de Dam. Daar stonden De Dood en zijn tweelingbroer de passanten op te wachten. Nou, mooi niet, mij kregen ze niet mee vandaag. Wel stiekum een foto maken. Nou stiekum hoeft niet, àls er ergens veel gefotografeerd wordt is het wel in Amsterdam.

Ik liep de kalverstraat in. Heerlijk weer, ik stroomde meteen vol energie. Een wat tanige, sportief uitziende man keek naar mij, een vage begroeting. Ik herkende hem wel, meteen draaide ik mij om: het was Jan Dirk Hazeleger, ooit lid van The Hague Road Runners en een regionale toploper destijds, als-ie een slechte dag had liep hij 30 minuten op de 10 kilometer, vaak kwam hij daaronder. Even een praatje gemaakt. Ooit had ik 'm geïnterviewd voor het clubblad van de HRR, want van die vereniging ben ik midden jaren tachtig tot 1997 lid geweest. Leuke kerel, hij zei dat hij tegenwoordig minder wedstrijden liep en de stok nu had overgegeven aan zijn zoon die hij coacht.

Verder ging de weg. Dit vind ik leuk, zo van die korte onverwachte en ongeplande ontmoetingen met mensen die je tijden niet gezien hebt, soms kruis je letterlijk elkaars weg.


Nòg een bijzondere ontmoeting, waarvoor ik het bewijs niet kan leveren want ik heb geen foto gemaakt. Ik liep langs een steegje, aan het eind daarvan stond een mooi oud gebouwtje. Ik liep er op af, het bleek een begijnehofje te zijn. Ik hou van hofjes, het zijn oases van rust in een drukke stad. Dus even het poortje door en een beetje rondgekuierd. Er waren meer mensen, waaronder een groepje buitenlandse studenten. Ook was er een kapelletje. Daar kon je gewoon inlopen. Paar foto's van het interieur gemaakt. Bij de ingang van het bijbehorende kerkje stond een dame achter een tafeltje, kennelijk om informatie te verstrekken want zij was in gesprek met een of andere toerist. Door de deur maakte ik een foto van het kerkje, waar op dat moment een dame piano speelde.

Goed, ik had het gezien en wilde vertrekken en keek naar de dame en de toerist. Hee, krijg nou wat! Het was Derek! Nee, niet de befaamde rechercheur van die oude tv-serie maar dè babyfluisteraar en 'ghost whisperer' Derek Ogilvy! Hij is precies zoals op televisie, alleen nog kleiner, wat verlegen en zeer sensitief-gevoelig ogend. Zeker niet de uitstraling van een commerciële charlataneske gladakker waar hij een tijdje terug op diverse internet-fora voor uitgemaakt is.
Nee, ik heb geen foto van 'm gemaakt en nee, ik heb hem niet aangesproken (de foto hier heb ik ergens van internet geplukt). Ik kan mij voorstellen dat die man door zo veel mensen wordt benaderd, ik had zoiets van: 'laat 'm met rust'. Wel begroette ik 'm vriendelijk en hij groette terug, daarna vervolgde ik mijn weg. Mijn sympathie heeft hij, de man doet goed werk en dat-ie daarmee erg veel geld verdient, tja. Een topvoetballer verdient ook idioot veel geld, met het jaarsalaris van een paar toppers kun je - bij wijze van spreken - meteen de hele economische crisis bezweren maar dat vinden we allemaal heel gewoon "want dat is nu eenmaal de markt".

Maar genoeg over Derek, ik vervolgde mijn wandeling. Via de Munt naar het Rembrandtplein, rechtdoor naar het Waterlooplein en uiteindelijk kwam ik bij Artis uit.
Jazeker, een dagje Artis! Het was vrij rustig in de dierentuin, vooral buitenlandse toeristen, jonge mensen over het algemeen. Wat mij opviel was dat je overal in Amsterdam veel slavische talen hoort spreken: russisch, pools, tsjechisch. Het zal wel toeval zijn, maar de Engelsen, Amerikanen, Fransen en Italianen waren vandaag duidelijk in de minderheid.
In Artis heb ik een aantal familieleden bezocht.


Van hardlopen is deze week niet veel gekomen, de reden is genoegzaam bekend. Woensdagavond heb ik niet getraind en vandaag amper twintig minuten. Op zich gaat het wel beter met de voet dus de halve marathon aanstaande zondag heb ik nog niet op de buik geschreven.