dinsdag 31 juli 2012

Afscheid van een pionier

Het was een bijzondere maandag. Ik heb alleen 's ochtends gewerkt, 's middags heb ik vrij genomen om, met een aantal andere clubgenoten, afscheid te nemen van Harm Hendriks. Dat was in de uitspanning van tennispark Berg & Dal. Vorige week is hij overleden, 82 jaar oud.

Vooral de jongeren onder ons zullen zich misschien afvragen wie Harm Hendriks was. Zo kernachtig mogelijk samengevat: hij was een van de pioniers, zo niet dè pionier, van de wegatletiek in Nederland. Als je nu ziet wat er allemaal op dat gebied georganiseerd wordt en hoeveel mensen die tak van sport beoefenen - miljoenen, alhoewel niet de 4 miljoen die laatst in de media werden gesuggereerd - dan weet je: Harm Hendriks was een belangrijke figuur in het Nederlandse atletiekwezen. Harm was niet alleen trainer, organisator, bestuurder en journalist. In de jaren vijftig was hij zelf een meer dan verdienstelijk horden- en steeplechase loper en kwam in 1953 twee keer uit voor de landenploeg. Vanaf 1960 ging hij zich meer toeleggen op de lange afstanden. Op zijn éénenveertigste liep Harm in Essen een tijd van 2.36.48 op de marathon. Daarmee was hij tot 1982 clubrecordhouder.

Hij trainde dikwijls samen met vriend/rivaal en toenmalig marathontopper Aad Steylen, in die jaren vijftig en zestig een grote naam in Atletiekminnend Nederland. Hij was er maandagmiddag ook bij en had als een van de sprekers een mooi verhaal vol herinneringen aan Harm. Daaruit viel te begrijpen dat zij de pioniers waren van de wegatletiek in Nederland. Hierbij ook een foto van Steylen bezig met zijn oefeningen, op zijn 77ste is hij 'still going strong'.

Zoveel is zeker dat Harm als een van de eersten prestatielopen op de weg organiseerde, o.a. de zogenaamde Pierlopen, al in 1964/1965. Een man met visie, want dit soort evenementen die in die tijd als zeer vreemd werden ervaren, zijn nu niet meer weg te denken in de loopsport!

De maandagavondtraining

Na de - geheel volgens Harms wens - gezellige receptie, die zijn kinderen hadden georganiseerd in Berg & Dal omdat hij daar ook zijn tachtigste verjaardag had gevierd - , ging ik naar huis om voorbereidingen te treffen voor de maandagavondtraining. Ik ging hardlopend naar de club en bleef daar op het grasveld wat rondjes draaien. Daarna bij de groep, die ditmaal was samengesteld uit Ilse, Ellen en Ellis, Jan en de beide Hansen. En we hadden een gastloper, Carel Knoester omdat zowat zijn hele groep niet aanwezig was, waarschijnlijk waren de meesten nog met vakantie. Zou ik meelopen na die vijf kilometer van de dag ervoor? Of werd dat weer afhaken?


We gingen in de duinen lopen, altijd mooi maar ook pittig van tijd tot tijd. Op het programma stonden, na het inlopen, de oefeningen en wat korte tempoversnellingen op een glooiend duinveldje en op het pad dat op Duindorp uitkomt, twee blokken van 1-1-2-2-1-1 minuten, met een minuut rust tussen de tempo's en tien minuten rust tussen beide series.
Het ging best aardig, Hans en Ilse liepen steeds flink voorop, ik kon de rest goed bijhouden en was zeker bij de eerste serie zelfs vrij voortvarend. De tweede serie had ik wat meer moeite maar afhaken was er nu niet bij. Na afloop weer terug naar de Laan van Poot en na de oefeningen huiswaarts gelopen, 'netto' zaten er 90 op.

zondag 29 juli 2012

Rust aan het blogfront

De afgelopen dagen is het rustig geweest aan dit blogfront. Niet dat er niets is gebeurd, integendeel, maar het is allemaal niet zo spannend om te vermelden. Het waren vooral activiteiten die te maken hebben met clubblad en jubileumboek. En natuurlijk een beetje FB'en en kijken naar de Olympische Spelen al komt daar overdag weinig van. Wat de eigen lichamelijke oefeningen betreft: na de woensdag is zaterdagochtend weer gelopen, zij het niet lang (drie kwartier) en in een heel rustig tempo. Ik ging lopend naar de Laan van Poot omdat er iets voor mij in de postbus zou liggen (materiaal voor kopij). Kwestie dus van het nuttige met het aangename verenigen. Maar de post lag er nog niet, die heb ik zondagmiddag opgehaald. Dus heb ik samen met Michel Out, die met een relax-loopje bezig was, een paar rondjes opgelopen over het grasveld achter het clubhuis.

Verder is die zaterdagmiddag besteed aan klusjes zoals gras maaien en boodschappen doen. Een neef van mijn vrouw en zijn vriendin logeren in Den Haag, we hebben hen uitgenodigd om zaterdagavond te komen eten. Erg uitgesloofd heb ik mij niet, maar de boeuf bourguignonne (alweer? Ja, alweer...) viel in de smaak. 

En oh ja, ik was ook nog even in het Louis Couperus Museum. Dit onder meer omdat dit een van de Haagse musea is waar werk van de bekende kunstenaar Isaac Israels wordt geëxposeerd. Op de foto zien we Israels zittend aan een tafel en Couperus staat achter een balustrade. Ik was nog nooit in dat museum geweest, een paar weken terug was ik in de buurt maar heb het niet kunnen vinden. Van de buitenkant - maar ook van binnen - is het gewoon een woonhuis, alleen een bord tegen de gevel geeft aan dat dit het Louis Couperus Museum is. Je moet eerst aanbellen, waarop direct wordt opengedaan. Bij een vriendelijke jongedame aan een tafeltje kun je vervolgens een kaartje kopen of je museumjaarkaart tonen.

Het museum zelf is overigens zeer klein, niet groter dan een flinke benedenetage al zijn er plannen om de rest van het woonhuis erbij te betrekken. Wie meer hierover wil weten, leze hier verder.

Zondagochtend voor de derde maal naar de Kerkpolderloop gegaan, weer met Jan Wierenga. 'Andere Jan' ging ditmaal niet mee. Ook nu was het weer vrij druk en het lopen van de vijf kilometers langs de Vliet ging, evenals de vorige keer, vrij goed maar de tijd was er niet een om over naar huis te schrijven of om op een blog te vermelden. Nou ja, vooruit dan: 24:10". Kennelijk was de wind-tegen de eerste twee kilometer de oorzaak dat velen - waaronder ikzelf - ca. veertig seconden langzamer liepen dan vorige week. Niet iedereen, Hizkia en Michel liepen sneller. Maar goed, we hebben weer gelopen en daar gaat het om.

De rest van de dag zeer lui in de tuin doorgebracht in de blote bast, onderbroken door wat stukjes schrijven op de pc. Het weer is in ieder geval aan de kust zeer meegevallen, een strakblauwe lucht en veel zon. Straks koken en daarna verder 'bankhangen' bij de Olympische Spelen en Zomergasten....

donderdag 26 juli 2012

Eendaagse zomervakantie

Nu oppassen dat deze blogpost niet té decadent gaat overkomen. Het was namelijk een mooie zomervakantie, met alle ingrediënten samengeperst op één dag.

Na het traditionele Franse donderdagochtend-ontbijt - croissant met abrikozenjam of kaas, versgeperste sinaasappelsap en koffie - gingen we al vroeg op de fiets naar het strand. Om negen uur waren we er al. Ondanks de op dat moment koude wind vanuit het noorden, was het er goed toeven.

Om half twaalf hadden wij een Beach Break. Mijn wederhelft ging voor twee poezen zorgen - hun baasjes zijn met vakantie - en ik ging naar de stad, waar ik afgesproken had met ex-collega Evita. Even bijpraten. Wij gingen naar Pulchri Studio, waar je op de binnenplaats, in een welhaast Zuid-Franse entourage, prima kunt lunchen. En ook de weersomstandigheden waren provencaals. Er was meer dan genoeg gesprekstof, onze monden openden zich niet uitsluitend voor het voedsel.


Voordat ik na de lunch weer op de fiets stapte liep ik over de Lange Voorhout met de jaarlijkse beeldenexpositie. Ditmaal zijn het sculpturen van Zuid-Afrikaanse kunstenaars. Interessante beelden, samengesteld uit Zuid-Afrikaanse materialen en symbolen uit hun culturen. Ook in het museum Beelden aan Zee, het ANWB hoofdkantoor en Raadhuis De Paauw in Wassenaar staan momenteel creaties van deze kunstenaars.


Daarna naar het strand! Onderweg kwam ik Karin D. tegen op de fiets, met een vriendin die eveneens op de fiets zat met haar zoontje voorop. Laatstgenoemde vriendin bleek al vijf jaar lang mijn overbuurvrouw te zijn, wij kenden elkaar niet eens! Nu dus wel. In september is er een straatfeest, dan is er automatisch meer burencontact. Er zijn natuurlijk echte 'buren-mensen' die iedereen in de straat kennen, maar de meesten hebben het te druk met werk, gezin en familiekring, of met verenigingsleven, dus zo'n straatfeest heeft wel een functie, sociaal gezien.



De wind was niet opgehouden met waaien maar niettemin was het heerlijk op het strand. Wij zijn er nu lang gebleven, het was een echt 'bak-dagje'. Voordat we bij De Kwartel gingen eten - het werden maaltijdsalades - nog even over van alles en nog wat gekletst met de eveneens aanwezige Paul en Marlies en Frank en Ingeborg. Om dit blogje helemaal op zijn tweeduizendtwaalfs af te sluiten: 'Het was helemaal leuk!'

Gas terug...

Grappig eigenlijk, oud-collega en eindredacteur van ons personeelsblad 'Onder Ons' Joop Zorn (42 jaar geleden bij mijn eerste werkgever Succes-Nederlandse Boeken Club) had nog die bladen liggen waar ik er nog maar twee of hooguit drie van heb. Gisteren zond hij mij via Facebook een tekening toe die ik voor dat blad had gemaakt. Ik had er echter nog meer gemaakt en die kreeg ik gisteren van hem. Het zijn de ingescande versies van een stripje dat ik destijds - ik zal toen een jaar of 22 zijn geweest - maakte voor dat blad, en waarbij de bedoeling was collega's te attenderen op de ideëenbus. Zo af en toe zal ik er eentje hier plaatsen.

We beginnen meteen goed: Iekuu O Zohoog moppert over het slechte juliweer. Eigenlijk had ik dit vorige week moeten plaatsen en niet nu, want het weer is momenteel ronduit schitterend.


De woensdagavondtraining was pittig, met vrij veel glooiende hellingen en forse tempo's volgens het schema 6-4-2 minuten, vervolgens tien minuten pauze en daarna weer hetzelfde schema.
Nogmaals, het was pittig, ik merk dat vier dagen achter elkaar hardlopen er in hakt, een herstelperiode is wel gewenst... En dat duurloop 3 tempo - volgens Wim het vijftien kilometer-tempo als ik het wel heb - werd alras voor mij puur wedstrijdtempo - zeg drie kilometer tempo - en tja, dat kan toch niet de bedoeling zijn van een training. Het kwam er dus op neer dat ik gisteren 'naar mijn lichaam heb geluisterd' zoals dat heet en bij de tweede zes minuten ongeveer halverwege ben afgehaakt. Toen had ik er een klein uurtje opzitten. Vandaag en morgen maar even een training overslaan, zaterdag maar weer. Herstellen!

Er zijn trouwens weer aardig wat sportvrienden terug van vakantie, gezellig al is het nog steeds vrij rustig voor de woensdagavond. Maar het broodje brado smaakte goed en met respectievelijk thee, witte wijn en naderhand twee dubbele Leffes werd de vochthuishouding gereguleerd, gezeten op het buitenterras. Daar was het goed toeven, temeer omdat het niet zó bloedwarm was als verwacht...

dinsdag 24 juli 2012

Onder Onsjes

De kunst van het leven is: aanvaarden, zowel de positieve als negatieve dingen. Lukt dat niet, denk dan aan de wijze woorden van grote geestelijke leiders als Boeddha ("Alle onvrede en teleurstelling komen voort uit verwachtingen") en Johan Cruyff ("Elk nadeel hep zijn voordeel"). Maar toegegeven, dagen zoals deze zijn beter te aanvaarden dan dagen met storm en regen. Wat mij betreft zou elke dag zo mogen zijn, maar ja, dan had ik maar in Zuid-Frankrijk moeten gaan wonen.

Niettemin zijn het gewone werkdagen  voor mij, al zit ik nu, na de inderhaast bereide Salade Nicoise met stokbrood en witte wijn - toch nog een beetje Frans sfeertje - in mijn fleurige bermuda achter de pc deze letters in te kloppen.

Tussen de middag ben ik met twee collega's, Siebrand en Ruud, een stukje gaan lopen door Hilversums dreven. Niet te snel, gewoon een duurloopje. We maakten een rondje en liepen over het ecoviaduct, dat aan de andere kant uitkwam op de heide. Daar gingen we terug en via het Mediapark keerden we terug naar ons pand. Al met al zo'n 35 minuten gelopen.

Het was uiteraard wel warm en mijn benen voelde ik nu helemaal, het is de derde dag op rij dat ik hardloop. Op zich niets bijzonders, maar de laatste maanden zaten er steeds een tot drie dagen tussen een training.

Later in de middag, op weg naar huis - ditmaal via Schiphol want er was een wisselstoring bij Harmelen en er was geen treinverkeer mogelijk tussen Utrecht naar Den Haag - zat ik een beetje te Wordfeuden en op facebook te neuzen. Tot mijn verrassing zag ik dat oud-collega Joop Zorn mij een bericht had gestuurd met bijlage, een stripje dat ik 42 jaar geleden had getekend voor ons personeelsblaadje 'Onder Ons'. Zowel Joop als mijzelf heb ik toen vereeuwigd, evenals andere oud-collega's waaronder Fred Meuleman, Henk Recourt, Henk Neuteboom en Rob Nederlof.


Destijds maakte ik ook een stripje waarin ene Professor Doctor Iekuu O. Zohoog figureerde. Die zal ik ook nog eens plaatsen.

maandag 23 juli 2012

Trainen in de Puinduinen


De maandagavondtraining. Geen grote groep, Rob, Jos, Hans en Hans. En twee dames, Ellis en Katelijne. En Wim natuurlijk, zoals altijd op de fiets. Op het programma stond een duurloopje met hier en daar een licht versnellinkje. Leek mij een goed idee, daags na een intensief 5 km loopje. Het zou echter een minder ontspannen loopje worden dan voorzien, tenminste, dat was de mening van mijn benen.

Dat het weer prachtig was, hoeft geen betoog. In het hele land zomert het nu. Via Meer en Bosch, waar we de oefeningen en korte versnellinkjes deden, liepen we rechts de Laan van Meerdervoort af en staken de Kijkduinsestraat over. Daar werd de eerste hobbel genomen, het duin met de hellinkjes naast het sportpark Ockenburg. Bij de pomp laafden we ons aan helder water. In Ockenburg liepen we over bospaden, bruggetjes en grasveldjes. Daarna gingen wij weer de Puinduinen in. Het werd waarachtig nog een zeer pittige heuveltraining. Ondanks de stijve benen van de Kerkpolderloop kon ik de hele tijd goed meekomen en deed mijn best bij de tempo's, maar het laatste stuk in de Puinduinen zeiden mijn benen: "doe het zelf maar". Helemaal verzuurd! Met Michel, die ook in Delft had gelopen, liepen we achteraan mee. In de duinen op de terugweg naar Kijkduin besloot ik ermee te kappen. Zelfs gewoon joggen lukte niet meer. Vanaf Kijkduin tot mijn huis heb ik alleen maar gewandeld. Wat overigens geen straf was, met dat heerlijke zonnetje.

zondag 22 juli 2012

De kerkgang er in

Vandaag was dus weer de wekelijkse Kerkpolderloop. Dit was de vierde dit seizoen, ik heb twee keer overgeslagen dus voor mij was het de tweede maal. Ik kon met Jan Wieringa meerijden, veertien dagen terug bood hij het aan en eergisteren belde hij mij nog. Normaal ga ik met het openbaar vervoer. Wij hadden  om kwart over negen afgesproken bij Meer en Bosch waar Jan mij en Jan Groeneveld - die mij vroeg hoe ik er heen ging en vervolgens ook contact opnam met Jan W. - zou oppikken. Maar eerst een ochtendwandelingetje door de duinen gemaakt (zie foto). Om zes uur was ik op en om met dit mooie weer achter de pc te hangen, leek mij niet zo'n goed plan. Kon ik meteen de spieren wat doorsmeren. Thuisgekomen, mijn spullen bijeen gepakt en naar Meer en Bosch gelopen. Ik was precies op tijd, maar zag vanuit de verte Jan G. bellen en instappen en Jan W. vervolgens aanstalten maken om weg te rijden. Dat bleek achteraf niet zijn bedoeling te zijn, maar ik was nog maar vijftig meter verwijderd van de auto en schreeuwend en gebarend probeerde ik hun aandacht te trekken. Het is allemaal goedgekomen.

In Delft was het gezellig druk, ondanks het vakantieseizoen. Uiteraard was de vaste harde kern Kerkpolderlopers present, van onze club Hizkia en Michel, Michel van Osch was ook gespot, Paul Wobbe en degenen die ik niet heb gezien of domweg vergeten ben. Beetje omgekleed, stukje ingelopen, nog even de sanitaire stop en om tien over tien klaar voor de start.


Eigenlijk had ik helemaal niet zo'n goed gevoel vooraf, was ook niets 'van plan'. Gisteren ging de training ook niet top dus rekende ik op 24 minuten hoog. De vorige keer had ik 24'13''. Maar na de start zette ik er flink de pas in en dacht: kijken hoelang ik dit vasthoud. Het één kilometerpunt passeerde ik in 4'18'', wat voor mijn huidige doen best snel is. Op dat moment kwam Jan G. langs. Maar veel verval had ik daarna niet, na ca. 2,5 kilometer kwam Hans Verbeek langszij. Een paar minuten volgde ik hem in zijn kielzog, maar tegen het 4-kilometer punt lukte dat niet meer en liet hem gaan. Toen kwam ook onze 'chauffeur' Jan W. langs. Hizkia was mij trouwens al eerder voorbijgegaan. Het feit dat het best een tijdje duurde voordat deze 'snellere-lopers-dan-ik' passeerden, betekent dat ik een relatief snelle start had gemaakt. Toch heb ik niet het gevoel mij 'kapot' te hebben gelopen. In 23'31'' kwam ik over de streep. Mijn snelste 5 km. loop dit jaar! Dat geeft de burger weer moed.

We hebben nog gezellig 'na-gezeten' op het terras van Onder Ons, in het zonnetje (het was trouwens best warm tijdens het lopen), waarna wij via station Delft - daar zette Jan W. 'andere Jan' (Jan G.) af, hij ging naar de open dag van Feijenoord - naar Den Haag terugreden.


's Middags zijn wij naar het strand gegaan. Want misschien was het wel nu of voorlopig niet! Het was heerlijk op het strand, de zon bleef onbekommerd schijnen, en loste de sporadisch verschijnende cumuluswolkjes snel op. Lekker een middagje nietsdoen, bakken in de zon en onderwijl luisteren naar Led Zeppelin (Houses of the Holy en Physical Graffiti helemaal beluisterd).

Wij zijn alweer een paar uur (vanaf 17.30 uur) thuis, hebben de huldiging van de Engelse tourwinnaar gezien, hebben gegeten en gaan nu nog even in de tuin zitten, waar de zon uitbundig schijnt. En straks de eerste aflevering van Zomergasten! (vind ik leuk)...

zaterdag 21 juli 2012

Fartlek naar Kijkduin


Vanmorgen een kort trainingsloopje achter de rug. Ik ben wel afgehaakt, vooral omdat ik wat meer moeite had met de tempo's dan de afgelopen weken. Het waren dan ook wel de snellere lopers van Groep 5 die meetrainden. Ook werkten de knieën niet echt mee en had ik lichte buikpijn. Het was niet voor niets een fartlek training... Bovenstaande foto maakte ik van ons groepje in de zaterdag-21-juli-2012 samenstelling.

Toch alles bij elkaar een uur gelopen. Aan één kant wel goed om niet geforceerd te hebben getraind, want morgen ga ik naar Delft voor de Kerkpolderloop. Daar heb ik dit jaar tot nu toe nog maar één keer aan meegedaan.

Olympische roem uit grijs verleden

De Olympische Spelen staan bijna letterlijk voor de deur. Dat betekent dat de schijnwerpers weer volledig op de atleten komt te staan. Eens in de vier jaar, het is beter dan nooit maar er waren tijden dat olympische kampioenen met een ware zegetocht door de stad werden onthaald.

Erg mooi is onderstaand filmpje. De link trof ik in een van de mailtjes van een van de jubileumboekcommissie-leden aan. Het filmpje is afkomstig van de website van de VPRO. Dit mag ik jullie simpelweg niet onthouden: een ware ode aan onze grote sporters van weleer, en die polygoonstem van Philip Bloemendaal is en blijft onbetaalbaar!



donderdag 19 juli 2012

Er is leven na de deadline

Vandaag ben ik van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat bezig geweest met mijn bijdrage aan het jubileumboek: overdag achter de PC om de kopij te bewerken en een aantal geïnterviewden te bellen, in de namiddag naar de Laan van Poot om de vergadering van de redactiecommissie bij te wonen. Ook de andere redactieleden en niet-aanwezige schrijvers hebben zich de afgelopen tijd flink uitgesloofd en het moet gezegd: er zijn mooie pennenvruchten ontstaan.

Het was een belangrijke vergadering want de officiële deadline is voorbij en nu was het zaak om de artikelen, ook die van anderen, met elkaar door te nemen. Dat leidde voor iedereen tot het nodige huiswerk. Omdat te verwachten viel dat het een lange vergadering zou worden begonnen we vroeg, om 17:00 uur. Na anderhalf uur werd een korte pauze ingelast waarin we pizza's aten die een half uur eerder waren besteld en door een koerier werden gebracht.


Veel inhoudelijks kan en mag ik niet over de vergadering vertellen, maar wel dat de sfeer goed was en de besprekingen soepeltjes verliepen. De eerste week van augustus komen we weer bijeen. Het werk vordert gestaag!

Zoveelste novemberdag in juli...


Hallóóó KNMI! Dat we sinds jaren, mogelijk sinds decennia en wellicht sinds eeuwen de slechtste zomer ooit hebben, dat weten wij nu wel. Maar dat het al sinds begin dit jaar wel héél vaak en heel hard waait, daar horen wij u niet over. Toeval? Kan, maar ik vind het raar. Ondanks mijn lichte hang naar spiritualiteit en belangstelling voor de ècht wezenlijke zaken des levens - maar ja, wat is wezenlijk - beschouw ik de voorspellingen van de maya's en de meningen daarover van hun aanhangers met een behoorlijke dosis scepticisme. Ik doel op 2012, dat zo niet 'het einde van de wereld' dan toch een bepaalde ommekeer teweeg zou brengen. Ja, ik weet het, er zijn óók berichten dat de berekeningen van de maya's - die veel zaken juist voorspeld hebben - niet kloppen, maar anderen beweren dat juist dit laatste bericht in het leven is geroepen om paniek te voorkomen.

Welaan , we zien het wel. Vooralsnog schaar ik mij onder de grote meerderheid, die van de sceptici. Er is al zo vaak en zoveel voorspeld dat niet uit bleek te komen.
Een heel ander verhaal is dat ik deze avond in mijn eentje heb getraind. In dat kl*teweer. Ik was veel te laat thuis, de reden is zowel genant als hilarisch. Ik ging redelijk op tijd weg uit Hilversum, ik kon de trein van Hilversum Noord richting Amersfoort nemen, met een overstap op Hilversum Centraal. Daar pakte ik de trein naar Utrecht Centraal. So Far, So Good. Ik viel echter in slaap en toen ik wakker werd en even later uit het raam keek, viel mij de bosrijke omgeving op. Het zou toch niet... Jawel, het zou. Ik was bij aankomst op Utrecht CS niet wakker geworden en de trein was vervolgens gewoon weer teruggereden, richting Hilversum. Bij Hilversum Sportpark stapte ik uit en over op de eerstvolgende trein naar Utrecht.

De rest van de reis zal ik u besparen, maar ik was kwart voor zeven thuis. Ik zou nooit op tijd bij de club zijn al deed ik mijn uiterste best om mij snel om te kleden. Uiteindelijk ben ik toch maar gegaan, vijf voor zeven vertrok ik, hardlopend.

Iedereen was allang weg, dus heb ik voor mijzelf gelopen met de stille hoop dat ik een ongeveer gelijkwaardig groepje zou tegenkomen waarbij ik kon aanhaken. Dat bleek ijdele hoop, het was ijselijk stil in de duinen. En de eventueel verwachte lichte regenbui werd een echte novemberstorm met constante plensregen, zeventig minuten lang, precies de lengte van de training. Ik heb er maar een duurloopje van gemaakt, gelardeerd met wat klimmetjes en paardenpaadjes.

Thuisgekomen, gewassen, omgekleed, terug naar de club. Daar was het zo mogelijk nóg rustiger, waar het anders een gezellige boel is met een paar honderd man, zullen het er woensdagavond hooguit vijftig zijn geweest. Bijna heel Haag Atletiek met vakantie, je voelt je bijna een loser dat jij nog aan het werk bent... Niettemin hebben wij het toch nog gezellig gemaakt met de mensen die er wèl waren!


Maar kom op, laat ik dit sjacherijnige stukje optimistisch afsluiten: volgende week gaat de zon weer schijnen!

maandag 16 juli 2012

Jon Lord (1941-2012)

Ik was toevallig wat aan het zappen, op zoek naar plaatjes van oude rock-artiesten, toen mijn oog viel op het bericht dat Jon Lord, de virtuoze organist-keyboardspeler van de legendarische band Deep Purple, vandaag is overleden. Hij werd 71 jaar. Lord leed al langere tijd aan alvleesklierkanker.



Lord schreef mee aan de grote hits van de band, waaronder 'Child in Time' (1971) en 'Smoke on the Water' (1973).

Tussen alle filmpjes op Youtube - waarbij wij Lord onder andere ook klassieke muziek en in een kerk zien spelen - viel onderstaand filmpje mij bijzonder op. Daar zien we de huidige keyboardspeler van DP, Don Aeiry, samen met zijn illustere voorganger de toetsen bewerken tijdens een concert van Deep Purple in 2008. Bij wijze van aandenken!


Parade deel 2

Weet je nog, het verhaal van de man die naar de Kelderpolderloop ging? Hij ging niet! Terwijl dat wel het plan was. Maar ik had teveel gedoe met mijn weblog vanmorgen. Gisteren had ik via blogger wat uitgeprobeerd en gekozen voor een dynamische weergave. Dat zag er best gelikt uit en had ook extra functionaliteiten (vooral op het gebied van afbeeldingen-opslag en archivering), maar ik kreeg problemen met het plaatsen van foto's - mijn picasa-limiet is bereikt - , bovendien wist ik geen koppeling met Facebook te leggen en evenmin met mijn teller Motigo Webstat. Dus ben ik wat aan het sleutelen gegaan wat uiteindelijk tot deze simpele 'ouderwetse' lay-out heeft geleid. Niet flitsend, niet hip of gelikt maar wel vertrouwd, mij bevalt het wel. Voor zolang het duurt...


Er is echter wel gelopen vanmorgen en langer dan ik van plan was, het geplande loopje van 50 minuten werd er een van bijna anderhalf uur. Deels kwam dat door het ideale loopweer, de zon begon steeds krachtiger door het wolkendek te schijnen. Maar het was ook een van de eerste keren dit jaar dat het ècht lekker ging, vlotjes naar mijn gevoel, en dat na de zware beach-run van vrijdag. Sterker nog: ik had steeds de neiging om paardenpaadjes met moeilijke klimmetjes te nemen op de route die via Kijkduin richting Terheijde ging. Zo ver ben ik niet gegaan, ongeveer een kilometer na camping Ockenburgh keerde ik om en liep terug, met rugwind. Vervolgens ben ik via een omweg door de Puinduinen naar de Laan van Meerdervoort gelopen en langs Meer en Bosch ging het huiswaarts.


's Middags ben ik met mijn vrouw naar De Parade gegaan. Het was een drukte van belang, niet onbegrijpelijk want  het was mooi weer - Eerst kaartjes kopen en daarna een ijsje eten. Ditmaal zagen wij twee voorstellingen. Om 17.00 uur - dus vrij vroeg - Het Perron, een voorstelling met Leny Breederveld (vooral bekend van VPRO-programma's als Jiskefet en vroeger 'De Dikke Dames' op zondagmorgen) en Lisa, Marie en Dora Groothof.

Het werd een mooie en grappige voorstelling - vooral mime, weinig tot geen gesproken woord - over verwarring die bij reizigers kan onstaan door problemen op het spoor, met name vertragingen en de soms haperende informatie daarover. "Dames en heren, hier volgt een mededeling voor reizigers in de richting van eehh.... weg van hier, naar eeehhhh... In een andere richting. Dit is belangrijk.... Ik herhaal: dit is belangrijk, u zit op het verkeerde spoor!" (tekst uit programmaboekje).

Uiteraard ook hier weer tragi-komische situaties op het perron. Vooral is de scene hilarisch waarbij de oudere vrouw uit alle macht haar handtas probeert terug te krijgen. Dit nadat zij eerder al haar andere bagage op wonderbaarlijke wijze is kwijtraakt. Het leidt tot een hevige worstelpartij waarbij bijna alle dames betrokken zijn.

Na deze voorstelling zijn wij iets gaan eten, dat werd tapas en pittige thaïsche soep met garnalen. Daarna wandelden wij wat rond. Ik kwam diverse goede bekenden tegen, meest opmerkelijk was de ontmoeting met Sjoerdje. Zij was een van de mensen uit de vrienden- en kennissenkring uit de jaren zeventig die ook met enige regelmaat op de zogeheten 'Fred-avonden' kwam (zo werden de gezellige boom-avondjes bij mij thuis (als kamerbewoner) genoemd). De laatste keer dat ik haar zag was zij zestien jaar, ik was vijfentwintig. Héél lang geleden dus, maar wij herkenden elkaar onmiddellijk. Haar dochter en kleindochtertje waren ook aanwezig. "The times they are a'changing...."

De laatste voorstelling was in één woord: knettergek! De voorstelling 'Super Magnifique' was van Toneelgroep Oostpool, 'Une histoire de famille hyper-de-hyper'. Met deze ondertitel is deze voorstelling het meest kernachtig beschreven. Zoals in het programmaboekje van De Parade staat: "Regisseur Narcus Azzini en acht talentvolle, kersvers afgestudeerde studenten van de Mimeopleiding in Amsterdam werpen zich op de hondenmand die familie heet. Marcel Osterop schreef een stuk op maat, een korte horrorkomedie over hoe acht gezinsleden - een mondaine moeder die zegt kanker te hebben en dus dood zal gaan, met haar recalcitrante kinderschaar - de toppen van het wederzijdse onbegrip bestijgen, iedereen vol goede bedoelingen alleen komen ze er soms zo belazerd uit".


Een erg knap stuk, ongelooflijk dynamisch, ook of vooral in fysieke zin. De acteurs zijn op een fantastische manier op elkaar ingespeeld en trekken alle registers van hun kunnen open. De voorstelling lijkt echter niet ècht geschikt voor erg jonge kinderen en tere zielen want de elkaar snel opvolgende scènes werken niet alleen op de lachspieren maar zijn ook behoorlijk agressief en (nep)gewelddadig, waarbij de bananen in vrouwelijke geslachtsdelen en vloeken je bijna letterlijk om de oren vliegen, om van de provocerende suggestieve (homoseks)scènes tussen de zoon des huizes en zijn vriend op het podium maar te zwijgen. En het verhaal loopt niet goed af... Of toch?

De Parade trekt nu verder het land in, dus wie er heen wil zal zich de komende weken naar Utrecht moeten begeven.

zondag 15 juli 2012

EK cross triathlon in Kijkduin: het èchte werk!


Gisteren (zaterdag dus) stond in het teken van toeschouwen. Plaats van deze min of meer passieve handeling: Kijkduin, eerst op het strand waar de 'elite' triatleten rond 16.00 uur van start gingen. Eerst een kilometer zwemmen - maar dat werd 500 meter vanwege een door de sterke onderstroom gevaarlijke zee -, daarna 26 kilometer fietsen door het duingebied richting Hoek van Holland en tenslotte bijna 10 kilometer rennen.

Om het loopgedeelte te kunnen zien en tevens om Marjolein gezelschap te houden - zij zich had opgegeven als vrijwilligster/parcourswachter - moest er via het duinpad naast Hotel Atlantic 300 meter verder worden gelopen. Marjolein zag ik later pas, toen zij door twee mannen van de organisatie naar haar standplaats werd geleid. Weer even later kwam Jan G., waarmee het gezelschap van de dag ervoor weer compleet was.


Het duurde even voordat de eerste lopers kwamen opdraven. Tot onze (in ieder geval mijn) verbazing en ontzag was het de 54-jarige Rob Barel die ruim op kop liep. Het verschil met de nummer twee was zó groot dat de winst hem niet meer kon ontgaan. Dacht ik. Maar het zou anders aflopen, Barel werd op het laatst - hoorde ik later - toch door drie andere triatleten gelapt. Maar toch, op die leeftijd vierde worden, in dat absolute top-veld, petje af.


Omstreeks kwart over vijf ging ik naar huis. Maar eerst moest ik nog een stukje met de bus naar de De Savornin Lohmanlaan waar mijn fiets stond, na het boodschappen doen eerder deze middag plensde het zo ongenadig hard dat ik met de bus naar Kijkduin was gegaan.



Gekookt, gegeten, even wat tv gekeken en na acht uur fietste ik weer naar Kijkduin. De elite-atleten waren inmiddels allang gefinisht, maar de deelnemers van het daarop volgende onderdeel - de individuele triathlon en triathlon voor teams - waren nog volop aan het lopen, dus de parcourswachters - waaronder Marjolein - stonden al die tijd op hun post.

Nadat de laatste lopers aan hun derde - en laatste - loopronde waren begonnen, gingen wij - Marjolein, Jan en ik - weer terug naar het Deltaplein waar de fietsen stonden, en zijn wij naar huis gefietst.

vrijdag 13 juli 2012

Beach Run stormachtig en zwaar


Vandaag maar weer de benen lekker losgegooid in de Beachrun, de duin- en strandloop over 5 en bijna 10 kilometer rond Kijkduin. Deze loop is een onderdeel van de EK Triathlon, die zaterdag 14 juli gehouden wordt.

Op weg naar Kijkduin, met de fiets, voelden wij al dat het een zware loop zou worden. 'Wij', want ik reed op met Bert Gerritsma die ook de 10 kilometer zou lopen. Er stond voor de zoveelste keer dit jaar weer een buitengewoon sterke wind, windkracht 7/8, vanuit het zuiden. Zeg maar rustig storm.
Dat valt mij echt op: die wind steeds. Ik kan mij niet herinneren dat het 's zomers zó vaak waaide als dit jaar.

Op Kijkduin konden wij in een tent van AV Sparta hetzij het startnummer en de chip ophalen - als je had voor-ingeschreven - of na-inschrijven, waarna je het startnummer en de chip evengoed kreeg. Dat laatste was nog spannend, want op de site van de Beach Run las ik even voor vertrek van huis dat er nog maar 35 startnummers waren te vergeven, en er werd een limiet van 450 lopers gesteld. Gelukkig viste ik niet naast het net, er waren nog een stuk of twaalf enveloppen met startnummers.

Uiteraard kwamen wij bekende gezichten tegen: onder anderen René K. en Ellen O., Jan G., Fred de V., Edward G., Sylvia D. en Marjolein D. (het lijkt wel een politierapport zo). Ook Ewout, neef van vriend Diederik, was van de partij, maar ditmaal als lid van de organisatie. En Anne, die altijd van die geweldig mooie blogs schrijft (aanradertje!).



We hebben nog een klein stukje ingelopen op het strand, waar een braziliaanse band met kleurrijk uitgedoste danseressen voor extra sfeer zorgde.

Om kwart voor acht werd het startschot gegeven. Bijna 450 lopers en loopsters namen het rit aan en gingen meteen de opgang op naar boven, naar de boulevard van Kijkduin, waar nog een trap moest worden genomen alvorens naar links af te buigen, de duinen in.

Ditmaal maakte een deel van het nieuwe natuurgebied onderdeel uit van het parcours. Dat hield in: een enorme heuvel, overgaand in een mul zandpad. Dus korte pasjes maken naar boven en rechtop blijven lopen, hield ik mijzelf voor. Dat werkte in ieder geval in de eerste ronde, die ik relatief rustig en gemakkelijk liep. Op het strand echter werd het zwaar: de stormachtige wind kwam recht van voren, het zand was grotendeels mul en lastig te belopen. En dan weer bij Kijkduin naar boven en op naar de tweede ronde. Die liep ik in de duinen wat sneller dan de eerste ronde, maar helemaal 'los' ging het niet want er moesten krachten worden gespaard voor de laatste anderhalve kilometer over het strand.

Uiteindelijk werd voor de tweede maal de oprit naar Kijkduin bereikt en nu was het een kwestie van tempo vasthouden op de boulevard, aan het eind een stukje naar links en meteen weer links en dan een eindsprint richting finish. Mijn tijd weet ik niet precies maar het zal zo'n 51 à 52 minuten zijn geweest. Een tijd waar ik, gegeven de omstandigheden, zeer tevreden over ben. Maar het 'zeer tevreden' werd naderhand 'tevreden' toen ik achteraf hoorde dat de lengte van het parcours 9,2 km was in plaats van 10 km.


Na afloop even omgekleed in de kleedtent naast de inschrijving en ben ik met Marjolein en Jan nog bij wijze van opkikkertje danwel afzakkertje een biertje, nou ja, twee biertjes gaan drinken in de bar van Hotel Atlantic, waarna wij gezamenlijk via de duinen naar huis fietsten.

Arie de Nepkanarie bij De Parade

Het weer viel donderdagmiddag toch nog mee: weliswaar winderig en niet al te warm, maar de zon speelde een overheersende rol. Mooi paradeweer! Het reizende theatercircus heeft sinds vorige week zijn tenten in het Westbroekpark opgeslagen. Ik had met Helmie om 18.00 uur afgesproken, maar ik was er veel eerder ditmaal, omstreeks half vier. Voordeel is dat je dan geen entreegeld hoeft te betalen (na 16.00 uur wel), nadeel is dat je tot laat in de avond gevangen zit binnen het Parade-kampement. Maar dat heeft weer het voordeel dat je alvast een paar voorstellingen kunt bijwonen waar je 's avonds niet meer aan toe komt.

Die voorstellingen waren in de Mineac, Neerlands kleinste bioscoop met zeven zitplaatsen, waar Arjen Ederveen (op film) ons in de voorstelling 1-2-3-4D langs de evolutie van de film leidt met als klap op de vuurpijl de eerste 4D film.

De andere kleine voorstelling was van Hendrik Jan de Stuntman, waarbij het publiek de stuntman in een ziekenhuis bezoekt - hij is daar terecht gekomen na een ongelukkige val tijdens een reuzensprong over 26 bussen - en mensen uit het publiek kleine opdrachtjes moeten vervullen. Erg komisch.

Later die avond - Helmie was inmiddels gearriveerd en wij hadden de maaltijd genoten bij La Cantina, een van de openlucht-restaurants op het festivalterrein - bezochten wij drie grotere voorstellingen die volgens de vriendelijke mijnheer aan de kassa die middag als 'niet te missen' werden aangeraden.

De eerste was 'De Kapsalon' van Kees en Eddie. Een voorstelling met de acteurs-muzikanten Kees van der Voorn en Eddie B. Wahr, aangevuld door de theaterdames Renee Fokke en Sophie van Winden. Het podium was omgetoverd tot een kapsalon, met aan de rechterkant een filmdoek met daarop het beeld van een etalageruit geprojecteerd waarin de acteurs zelf figureren met diverse typetjes en de suggestie wekken langs de etalageruit te lopen, naar binnen te kijken en soms daadwerkelijk naar binnen te lopen. Leuke vondst. De voorstelling is een aaneenschakeling van hilarische scènes en bizarre, ongemakkelijke situaties die zich in de kapsalon afspelen.


De tweede voorstelling was van Theo Nijland en zijn band. Hij behoort tot de mensen die bekend zijn bij een 'niche', een publiek van liefhebbers. En eigenlijk is dat gek, want het was een verrassend goed en muzikaal optreden, met weergaloos gearrangeerde nummers. Nijland, 55 jaar inmiddels en enigszins lijkend op Paul van Vliet, tracteerde het publiek op mooie en soms heftige levens- en liefdesliedjes. Dit met zijn band bestaande uit een groep strijkers, een keyboardspeler, gitaristen, drummer/percussionist, drie jonge sexy zangeressen en last but not least Juneoer Mers, een surinaamse zanger/acteur die met zijn hoge zang het warme stemgeluid van Nijland heel mooi aanvulde.


En dan de derde voorstelling, die van Ellen ten Damme. Ooit wereldberoemd in en op handen gedragen door de Amsterdamse culturele 'sien', behoort zij nu tot Neerlands bekendste BN'ers. Eerlijk gezegd ken ik haar werk niet zó goed. Wel weet ik dat zij een indrukwekkend CV heeft en haar sporen als (film)actrice en zangeres ruimschoots heeft verdiend.

Echter haar imago van creatieve rock-bitch met veel lef spoorde niet met de wat gereserveerd ogende, bijna timide brunette die van tijd tot tijd in televisieprogramma's en talkshows kwam opdraven. Ik voelde zelf ook altijd wat terughoudendheid bij haar, maar dat lag minder aan de persoon Ellen ten Damme dan aan een licht gevoel van irritatie over al dat dweperige gedoe over haar in de media. Wij moesten haar gewoon met z'n allen geweldig vinden terwijl ik zelf iets had van: zó bijzonder is zij toch niet? Maar eerlijk is braaf, Ellen tracteerde het publiek tijdens deze parade op een waanzinning leuke, fantasierijk opgebouwde en mooi vormgegeven show.

In een kleine, geheel volgestouwde tent - bijna een voorwaarde voor een mooi, intiem optreden - zong de in een fraaie gele baljurk gestoken creatieve duizendpoot in een geheel paasgeel opgetrokken decor - zelfs de laptop en de keyboards waren geel - wat liedjes en kleine conferences. Daarbij betrok zij het publiek sterk bij haar show. Zo mocht één man een stuk kaas in blokjes hakken en doorgeven, een andere - jongere - man werd op het podium ontboden en vormde even later het middelpunt van een hilarische verleidingsscène. Maar ster van de show was Arie de Nepkanarie. Dat bleek een jonge en geheel tamme ekster te zijn, die het uitstekend naar zijn zin had bij Ellen en tussen al die mensen. Het slimme levendige diertje zat dan weer eens bij die, dan weer bij die op schoot en huppelde en fladderde van hot naar her. Een waar theaterdier. Het werd op een gegeven moment zó erg dat ik meer naar die vogel keek dan naar Ellen, dus dat wil wat zeggen. Kortom: een waardige afsluiter van een mooi dagje Parade!

donderdag 12 juli 2012

Film en testloop

Het kan vreemd lopen: gisteren was ik van plan om de Isaac Israel-expositie te bekijken in het Couperusmuseum, Dat is er niet van gekomen. Eerst maar wat shoppen in de stad. Daarna liep ik over de Buitenhof langs het Pathé-theater. Even kijken wat er draait. Mijn oog viel op de 50 plus middag op woensdag 11 juli (gisteren dus) met een speciale film. Nog maar heel kort geleden zou mijn eerste innerlijke reactie geweest zijn: ja hallóóó, 50 plus, daar voel ik mij – als dikke zestiger – veel te jong voor ;-). Maar ja: sterk gereduceerde toegangsprijs waarbij nog koffie met gebak is inbegrepen. Je bent Nederlander of je bent het niet, dus ik dacht: doen!


Er waren trouwens aanzienlijk jongere mensen in de zaal, dus over leeftijd wordt kennelijk niet moeilijk gedaan door het Pathé-personeel. De film die draaide heette Julie & Julia, met onder andere Meryl Streep. Het bleek een aangename verassing! Het verhaal is niet al te diepgravend, maar ‘waar gebeurd’, gewoon heel leuk en smaakvol vormgegeven. Smaakvol in meer opzichten, want de film gaat over (goed en lekker) koken. En het gaat deels ook over bloggen, dus werd mij ook nog eens een spiegel voorgehouden...


De film is ‘waar gebeurd’, d.w.z. een bewerking van de memoires van Julia Child en Julie Powell. Child was in het Amerika van de jaren veertig en vijftig beroemd door haar kookbijbel Mastering the Art of French Cooking en haar televisieoptredens. Powell was (is) een van haar grootste fans en opvolgsters.

In de film zien wij het leven van Julia Child in het Parijs van weleer, naast dat van Julie Powell aan het begin van deze eeuw in Queens, New York. Beide vrouwen zoeken een doel in hun leven. Julia Child als expat vrouw en Julie Powell als een late twintiger die in tegenstelling tot haar ‘snelle’ vriendinnen geen carrière heeft gemaakt. Laatstgenoemde besluit om alle 524 recepten van Julia Child binnen 365 dagen te koken en hierover een blog te schrijven. Een blog dat – tot haar eigen verbazing en ondanks het verwijt van haar vriend dat ze egotripperig en narcistisch bezig is(!) - een groot succes wordt.

Gisteren op de club hoorde ik dat een aantal mensen de film al eerder had gezien, dus helemaal ‘nieuw’ is-ie kennelijk niet. Ik kwam er achteraf pas achter dat de film al uit 2009 is. Ook waren de reacties wisselend. Misschien doordat Meryl Streep als Julia Child met haar overdreven enthousiasme en gemaakte stemgeluid wat ‘over de top’ komisch overkomt (de vergelijking met Hyacinth, de snobistische dame uit de tv-serie ‘Keeping up appearances’, drong zich onweerstaanbaar aan mij op) maar zo was Julia Child in werkelijkheid ook.

Ook vond ik Amy Adams in de rol van Julie Powell een wat kleurloos personage, misschien iets te veel het 'eagere' meisje, de bezeten fan van Julia die 'zo nodig moet'. Maar ach, dit is wat mij betreft van ondergeschikt belang. En ja, een erg diepgravende film is het ook niet, maar ik heb mij prima geamuseerd. Grappig ook is dat het publiek in de pauze – want de film duurt vrij lang – getracteerd werd op koffie of cappucino met abrikozengebak, gemaakt volgens één van de recepten uit Julia Childs kookboek.

Testloop


Over Amerika gesproken: dat was ook het thema woensdagavond aan de Laan van Poot. Gisteren was daar weer eens testloop georganiseerd, met dank aan Frits Bos &  Co. Vrijblijvend en zonder uitslagen(lijst), alleen een tijdklok aan het eind. Over 5, 10 of – voor een enkeling – 15 kilometer.


De meeste aanwezigen van groep 5 gaven de voorkeur aan een duurloop, alleen Yvette, Ton en ik namen deel aan de testloop. En nog een heleboel andere clubleden, de opkomst viel mee ondanks dat velen momenteel met vakantie zijn. Zelf besloot ik om vijf kilometer te lopen omdat vrijdagavond tien kilometer gelopen moet worden, de Beach Challenge.

Momenteel zijn de Europese Kampioenschappen, gisteren waren ze al aan het fietsen in en rond Kijkduin, maar dit terzijde. Die vijf kilometerjes gingen best zwaar vanwege de wind, de warmte en vooral de geaccidenteerdheid van het parcours (er zaten een paar lange klimmen in) maar hijgend en blazend wist ik er toch iets meer dan 24,5 minuut uit te persen. Yvette en Ton plakten er nog een rondje aan vast. Wat mij wel opvalt is dat ik, naarmate de jaren vorderen, steeds galanter word. Ik laat steeds meer dames voorgaan!



Na afloop had de barcommissie met onder anderen Ruud en Chris er weer een mooi geheel van gemaakt. Een Amerikaanse avond, compleet met prima hamburgers, Stars and Stripes en The Eagles. Top mannen!

woensdag 11 juli 2012

Wilde flora en fauna in westduinen


Van alle dingen die ik gisteren heb gedaan, was het fietstochtje door de duinen gistermorgen wel het meest blogwaardig. Dit vooral vanwege de plaatjes. Met de fiets peddelde ik richting Savornin Lohmanlaan en daar de duinen in, waar ik meteen al onze inmiddels vertrouwde Hooglanders zag fourageren.


Het zijn overigens twee koeien met hun kalveren, er is geen stier bij zoals ik laatst veronderstelde. Volgens de groenwerkers die daar aan het werk waren zou een stier te gevaarlijk zijn voor de voorbijgangers, ook die moeten daar immers (betrekkelijk) ongestoord rond kunnen lopen.

Jacobskruiskruid en slangenkruid
Verder maar weer op het ijzeren paard. Niet dat het zo'n makkelijk tochtje was, met op de heenweg een stevige zuidenwind tegen, en een fiets die aan een onderhoudsbeurt toe is want 'vierkante wielen' heeft. Bij het minste of geringste hellinkje moet ik rechtop, vol op de trappers alsof ik de Mont Ventoux aan het beklimmen ben, terwijl alle andere fietsers - van babies tot hoogbejaarden - mij met gemak voorbijpeddelen.


Hoe dan ook was het een mooi tochtje maar dat was vooral 'de schuld' van Moeder Natuur. Ik wil nog wel eens sippen en mopperen over de teloorgang van landschap en natuur in ons land, dit vanwege alle nieuwbouw, maar daarmee had ik niet het westduingebied en het duingebied van Kijkduin tot aan Hoek van Holland op het oog. Zeker, daar is de laatste jaren ook wel wat veranderd, onder andere met het nieuwe lange fiets- en wandelpad langs een zeer breed gemaakt strand waar wij maandag tijdens de training zelfs zeehonden meenden te zien. Maar ik kan mij niet herinneren dat de duinen eerder zo bloemrijk waren. De duinen kleuren vooral zo geel door het jacobskruiskruid, de gele toortsen en de teunisbloemen. Het blauw-paars van het Slangenkruid en het roze, rood of wit van de duinroos contrasteert daar mooi mee.


Het is heerlijk om door zo'n gebied te trainen, zeker als het weer ook nog eens meewerkt en dat is - ondanks de vrij troosteloze zomer - dit seizoen wel het geval. Voor hardlopen moet het ook weer niet tè warm zijn.

Laat ik dit stukje niet dichttimmeren met allemaal overbodige tekst - waar ik inmiddels aardig mee bezig ben - en het woord geven aan de foto's. Helaas kan ik bij blogspot geen foto's naast elkaar plaatsen, dat was bij weblog.nl - dat door derden 'vernaggelde' weblog bestaat nog steeds, echter alleen als 'archief', ik kan er geen nieuwe berichten op plaatsen - wel het geval. Vandaar hierbij slechts een selectie van de gemaakte foto's.


Voor de volledigheid meld ik nog dat wij gisteravond op verjaarsvisite zijn geweest bij onze schoonzoon. Het derde familiebezoek binnen één week, maar het was uiteraard wel weer gezellig.