woensdag 3 september 2014

Afscheid van een bijzonder mens

Gistermiddag hebben wij in Zoetermeer afscheid genomen van Erica de Wit, een bijzondere vrouw die deel uitmaakte van onze vriendenkring uit de jaren zeventig. Zij is vorige week op 78-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van - een teruggekeerde - eierstokkanker.
Het was een mooie bijeenkomst met diverse sprekers waaronder haar beide dochters en een van haar kleindochters. Mede door deze toespraken ontwikkelde zich het beeld van een bijzondere vrouw, moeder en oma met een grote, warme belangstelling voor de medemens. Zoals een andere spreekster naderhand treffend zei; ze was 'Een Mensch'.

Zelf was Erica ooit professioneel danseres en daarnaast paranormaal begaafd. Zij was helderziend en kon rake voorspellingen doen, al zat zij er ook weleens naast. Maar het was wel deze gave waardoor zij veel mensen enorm heeft geholpen. Dat bleek ook uit een spontane toespraak van een van de aanwezigen - Eppo, ooit de oprichter van het destijds befaamde restaurant Charcoal aan de Denneweg - die aan de hand van een zeer persoonlijk en opmerkelijk verhaal aangaf dat hij er zonder Erica's steun mogelijk niet meer zou zijn geweest. Zij heeft hem jarenlang en volstrekt belangeloos gecoachd.

Zelf heb ik Erica leren kennen op de avond-HBS, zij was twaalf jaar ouder maar ging graag met jongere mensen om omdat - zo begreep ik - zij de meeste mensen van haar leeftijd maar saai vond.

Zo kwam zij ook bij de 'clan' die, alhoewel wij elkaar nog maar weinig zien, nog steeds door een onzichtbaar web van gemeenschappelijke herinneringen en - vooral levensbeschouwelijke - interessen bijeen is gebleven. Ook al is iedereen zijn of haar eigen weg gegaan, de bijeenkomsten en avondjes van deze 'clan' maken - voor de een wat meer, voor de ander wat minder maar onmiskenbaar - deel uit van het collectieve geheugen. Dat komt vooral doordat die vriendenkring erg hecht was destijds, wij maakten menig uitstapje en jarenlang kwamen wij elke vrijdagavond bijeen om onder het genot van een drankje en een hapje - veelal op de grond zittend want zo ging dat toen - over de bijzondere dingen des levens te praten.

Deel van de 'seventies-clan' in de Ardennen
Dat gebeurde meestal bij mij thuis maar ook de avondjes bij Erica staan in mijn geheugen gegrift.
Erica woonde tot voor kort aan de Frankenslag in Den Haag. Met name in die roerige jaren zeventig ontving zij daar haar vrienden onder wie allerlei studentikoze, excentrieke en filosofisch-spiritueel ingestelde types. Astrologen, studenten, kunstenaars. Er zat ook een hoogbegaafde schrijver bij.
Het waren vrolijke en geruchtmakende bijeenkomsten met al deze halve en hele hippies, maar het bleef altijd leuk, geen excessen, er werd wel menige boom opgezet maar geen rare excessen met drugs en dergelijke.

Deel van seventies-clan 40 jaar later...


2 opmerkingen:

Unknown zei

Over Erika. Ik ken haar in eerste instantie van de psychologietijd 1973 in Leiden. Toen van een afstand, later had ik paranormaal advies nodig en vond haar naam, niet wetend dat zij het was, 'gewoon' in 'De Gele gids'. Op een 1986 lente zondagochtend pakte ik de fiets naar de Frankenslag (124 geloof ik?). Ik voel nog de ochtend, de lente, het wegdek, de fiets het vage maar sterke gevoel ook, dat er iets was daar. Ik had alleen haar stem nog gehoord via het nummer uit de 'GG'. Erika was vooral lief voor me van het gesprek of het thema weet ik nu niks meer. Het werd vriendschap na verschillende gesprekken later. Ons beider astrologische interesse en een aantal aspecten tussen onze horoscopen maakten dat eenvoudig, maar er was meer. Ik hield echt van haar. Heb haar een keer als architect geholpen met de voorgevel van de Frankenslag waar een probleem mee was. Steeds kon ik bij haar terecht. Geld had ik maar zelden. Begrijpen was nooit een punt én zonder één woord. Haar paranormale inzichten wisselden. Ooit snapte ik daar iets van: als ze via haar Gemini-ascendant schouwde kon ze vreselijk mis zitten, maar haar diepe Scorpio-Zon had in feite veel meer in huis dan ze ooit heeft getoond. Een kind van haar generatie, ook dat. Zal ik haar binnenkort in de geest tegenkomen? De verhuizing naar Zoetermeer was tegen wil en dank het einde van een een mooie 24 jaar lange vriendschap met ups en downs. De laatste down hing direct samen met het verlies van mijn grootste liefde Kim, herfst 2013 en 11 maanden later van mijn Mama augustus 2014 in Scheveningen. Ik had simpelweg geen tijd en energie om Erika in Zoetermeer te berichten hoewel ik diverse keren dacht 'doe het nu'. I love you Erika! We meet again. Hans van Mourik (jbvm.arch@gmail.com)

Unknown zei

Beste Cultuurbarbaar,
Bij toeval kwam ik terecht op je blog over Erica de Wit. Zij was ongeveer 10 jaar ouder dan ik en we zijn midden in de woningnood in hetzelfde (overvolle) huis opgegroeid aan de Frederik Hendriklaan in Den Haag. Omstreeks 1956/57 is iedereen daarvandaan verhuisd naar een ander adres. Mijn vraag is of jij meer van haar weet: wat haar vader beroepsmatig deed, wat de meisjesnaam van haar moeder was, of de familie wellicht Joodse wortels had. Dat laatste bedacht ik vanwege de naam van haar oudste dochter: Cipora (De vrouw van Mozes - zie Wikipedia); Cipora is aan de Frederik Hendriklaan geboren.
Als je mij meer kan vertellen, graag.
Ik ben bereikbaar via mij gmail-adres.

Vriendelijke groet, Ilse Hesp