Drenthelen na de kerst

Het is enkele dagen rustig geweest op dit blog. Dit ondanks alle drukte en gedoe die de feestdagen met zich meebrengen. Of misschien juist daardóór! Want verhalen over boodschappen doen, koken, eten en drinken, wat moet je daar nu over zeggen? Bovendien is kerstmis bij uitstek een familiedag en niet iedereen waardeert het om dit te delen met de buitenwereld. Niettemin: eerste kerstdag is bij ons in huiselijke kring gevierd met kleine cadeautjes onder de kerstboom.

Bovendien zijn wij de dagen erna naar Drenthe gegaan voor familiebezoek. Tweede Kerstdag hebben wij er doorgebracht. Die ochtend gingen we met de trein naar Assen waar we werden opgehaald door een van de twee zonen. Eenmaal in Gieten. maakten we later in de middag een wandeling in de directe omgeving, om en nabij het Zwanenmeer.


's Avonds hebben we thuis de maaltijd genoten. Bijzonder was de wijn die werd geschonken: een Saint Emilion uit 1983, dus maar liefst 32 jaar oud. Mijn zwager had die fles ergens in de voorraadkast gevonden en zorgvuldig afgestoft. De verwachting was dat dit inmiddels wel tot 'bocht' zou zijn verworden, maar het tegendeel was waar: heerlijke wijn was het, de eerste dronk was een tikje zurig maar eenmaal in de mond bleek het een volle, fruitige wijn. Binnen de kortste keren hadden wij 'm soldaat gemaakt.

Oh ja, en over wijn gesproken: dit schilderijtje kwam mij bekend voor ;-)...

Zondagochtend vroeg uiteraard de loopschoenen aangetrokken en een stukje gelopen. Drenthe is een hardloopprovincie bij uitstek, vooral ideaal voor langere duurlopen. Die zondag bleef het echter bij een krap uurtje. Op deze 'derde kerstdag' gingen we 's avonds naar Groningen. Eerst op bezoek bij hun andere zoon, daarna uit eten. Dat was in het giga-grote wokrestaurant Euroborg. Niet bij uitstek dè gelegenheid voor een intiem dineetje, gelet op de mensenmenigte die het restaurant bevolkt.

Maar je kunt er heel goed en uitgebreid eten, Je betaalt voor twee of drie uur, binnen die tijd kun je eten en drinken wat je wilt en hoeveel je wilt. 'La Grande Bouffe' is de cultureel-verantwoorde term voor wat je er kunt doen, 'vreetschuur' klinkt grover maar is ook Hollands-directer. Lekker decadent, maar het heeft ons prima gesmaakt. Het enige is dat de kilo die er deze avond is bijgekomen er de komende tijd weer af moet. Maar voor een loper moet dat geen probleem zijn.

De weg van Gieten naar Rolde

Maandagochtend dus weer hardlopen. De vraag was of dat ging lukken want 's nachts schoot er plotsklaps een felle pijn door mijn rechterkuit vanwege een kramp die zeker een minuut aanhield. Bij het opstaan de volgende ochtend voelde ik 'm nog steeds. Nadien toch maar de loopschoenen aangetrokken.


Vanaf ons logeeradres is het - met een omweg en onder een tunneltje door - circa tien minuten lopen naar de autoweg vanaf Gieten naar Rolde. Van daaruit liep ik een stuk langs die weg tot aan het pad waar je linksaf het bos inloopt, even later kom je bij een pad linksaf naar Het Nye Hemelrieck, en even daarvoor weer dezelfde weg terug. Tegen alle verwachting toch nog 100 minuten achter elkaar gelopen.

's Avonds het vele eten van maandagavond gecompenseerd met een rauwkostsalade van diverse groenten en kalkoen, met avocado en garnalen als voorafje.

Dinsdagochtend (vandaag) was de laatste dag Drenthe. We stonden vroeg op, want er stond een aardig autoritje op het programma.

Op deze dag reden wij namelijk met onze zwager naar het mooie vestingstadje Heusden, dit in verband met de uitvaart van een tante van mijn vrouw en schoonzus. Vanaf Gieten was het een pittig stuk rijden naar Brabant, bijna twee-en-een half uur, en dat zonder oponthoud en met flink doorrijden. Het was een veelbewogen dag en een mooie plechtigheid maar vanwege het privé-karakter laat ik verdere details hierover uiteraard achterwege.