Bevrijdend...

Vandaag maar eens zien hoe bevrijdingsdag wordt gevierd. Zelf ben ik een kind van net na de oorlog en heb van W.O. II alleen de verhalen van de generatie voor de onze meegekregen. Een moeder wier verloofde is gesneuveld - ik dacht zelf bij Loosduinen - en na de oorlog mijn vader heeft leren kennen; het verhaal van de fiets met houten banden waarmee moeder via de Moerdijkbrug naar Brabant ging om bij 'de boeren' voedsel (kip, eieren, aardappelen e.d.) te halen; de schuilkelders - als kind was ik doodsbang voor het maandelijkse luchtalarm. En uiteraard kreeg je het een en ander mee op school, over Hitler, de jodenvervolging, D-Day. En over de bevrijding zelf, waarbij uit vliegtuigen geen bommen maar krentenbroden en voedselpakketten werden gegooid.

Zelf altijd in vrijheid geleefd. Als kind van de jaren zestig maakte ik ook - grotendeels aan de zijlijn, maar soms ook in het veld - een periode in onze geschiedenis mee waarin met allerlei vormen van vrijheid werd geëxperimenteerd. Dit als reactie op de periode ervoor.

Desondanks bleek  - al dan niet door schade en schande 'wijs' geworden - dat altijd sprake is van vrijheid in gebondenheid. Je bent als mens al gebonden aan jouw lichaam, en gaandeweg krijg je te maken met regels, wetten, het willen of moeten voldoen aan verwachtingspatronen, het aanpassen aan al dan niet uitgesproken of vastgelegde maatschappelijke en sociale normen. Echte vrijheid is volgens mij iets 'van binnen', noem het puur bewustzijn, levenskracht, whatever.

Hardlopen geeft in elk geval een gevoel van vrijheid.

De afgelopen dagen stonden in het teken van rust op sportgebied, afgezien van de woensdag. Zowel 's ochtends als 's avonds, na de coopertest, een sessie in het krachthonk afgewerkt. 's ochtends met Arie en Wim, 's avonds met Ton en Harry. En dat terwijl het er eerder niet naar uitzag dat ik überhaupt zou gaan trainen vanwege een geirriteerde schouder waar ik vooral na het opstaan last van heb. Maar dat gaat inmiddels wel weer.

Wat de coopertest betreft, het enthousiasme om hieraan deel te nemen, neemt toe. Ook zie je steeds meer lopers van buiten de vereniging meedoen. Vooral in de latere series zijn er aardig wat snelle lopers - en vooral ook loopsters, er komen steeds meer snelle dames bij! - die tussen de 2500m en 3000m 'finishen'. Snelste man van die avond was Farid met 3751 meter, snelste dame Ellen van der Velden met 2959 meter.

Wat mijzelf betreft, het ging redelijk. Ik maak altijd maar het inmiddels geijkte grapje dat ik 'm weer in 12 minuten heb gelopen. Weliswaar eindigde ik - met 2414 m. - zowel in mijn eigen serie als 'overall' in de achterste gelederen, maar met inachtname van de 'Methusalem-factor' zou dat nog 'zeer goed' zijn. Niettemin een mooi streven om een van de volgende keren in de buurt van of boven de 2500 meter uit te komen. Moet toegeven dat ik de eerste drie ronden veel te hard liep voor mijn kunnen (1'42'' eerste ronde) waardoor ik wel heb moeten inleveren, ook omdat de looptrainingen de laatste tijd op een wat lager pitje staan.

De komende dagen rust want dit weekend ga ik met enkele andere clubleden naar Gulpen (Limburg) om mee te doen aan de Koning van Spanje Trailrun. Je kunt er 11, 22 of 42 km hardlopen over een prachtig maar loodzwaar parcours. Zelf heb ik mij ingeschreven voor de 22 kilometer. Dat belooft wat, met mijn minimale training, maar wat mij betreft wordt het een recreatieve run en is 'een tijd' volstrekt onbelangrijk. Mag er echter niet langer dan drie uur over doen, het zal mij benieuwen...

Last but not least: 'Zo vrij als een vogel', zo luidt het gezegde. Gisteren in Het Westduinpark wat foto's te maken van wat ik onderweg tegenkwam.