Van Alice Neel naar Christmas Fair

Heb je al gehoord van die cultuurbarbaar die naar de Duinstrandloop ging? Hij ging niet! Nou ja, ik heb 'm al vaak gelopen maar dit jaar niet vanwege een familie-uitje dat gepaard ging met een leuk - en enigszins symbolisch - ritueel.

Duinstrandloop 1978

We gingen vandaag naar Utrecht, Landgoed Haarzuilens om precies te zijn, om te kijken hoe de twee lindeboompjes die vorig jaar door John Verkade, schoonvader van onze dochter, zijn geplant met hulp van zijn zoon Daniël, ervoor stonden. De boompjes zijn bedoeld als monument voor John en Carmens kleindochters Chloë en Niya (waarbij Chloë ook mijn kleindochter is).

Na aankomst was het niet lang zoeken naar de boompjes, ze waren snel gevonden. Even later werden ze zelfs gedoopt met champagne die Carmen in een flesje had meegenomen. Het is de bedoeling dat de boompjes over een X-aantal jaren, samen met vele andere aangeplante bomen, een natuurpark gaan vormen.

Aansluitend bezochten we de Country & Christmas Fair in het park bij het imposante Kasteel Haarzuilens, waar het drukker leek dan in de Kalverstraat. Wij hebben er een paar uur rondgekeken, slenterend langs de vele kramen, bij een grote La Place tent iets gegeten en naderhand hebben we ons buiten tegoed gedaan aan chocolademelk en glühwein.


Het was een groots opgezette kerstmarkt, maar vandaag was alweer de laatste dag! En dat terwijl het sinterklaasfeest nog moet plaatsvinden. Wat op zijn zachtst gezegd merkwaardig mag worden genoemd. Tegen het gevoel en de wens van zeer velen in, worden Sinterklaas en Zwarte Piet steeds meer naar de achtergrond gedrukt, terwijl veel straten en etalages al in het najaar in kerstsfeer worden gedompeld. Het schijnt commercieel veel interessanter te zijn, anders kan ik het niet verklaren.


Maar goed, gezellig en sfeervol was het wel.

Alice Neel

Gistermiddag (zaterdag dus) weer eens een museumpje gepikt. 'Museumpje' klinkt wat denigrerend maar is uiteraard niet zo bedoeld, we hebben het wel over een van de mooiste musea van ons land, het Gemeentemuseum Den Haag. Er zijn daar op dit moment een aantal interessante tentoonstellingen te bezichtigen. Vandaag ging een grote expositie van het werk van modekoning Hubert de Givanchy, en zijn stijlicoon Audry Hephurn, van start. Niet geheel toevallig is daar gisteravond ook op tv de nodige aandacht aan besteed. Echter ging ik niet voor dat eerbetoon aan de iconische filmster die Audry was. Niet omdat het mij niet interesseert, maar ik ga daar een andere keer heen. Zeer binnenkort zelfs.

Zaterdag wilde ik mij meer focussen op het werk van Alice Neel (1900-1984), een van de beste portretschilders die de wereld heeft gekend. En inderdaad: er hingen op deze overzichtstentoonstelling heel wat schilderijen van de uiterst produktieve kunstenares die Neel bij leven was.


Ze schilderde allerlei mensen uit haar omgeving; haar kinderen, haar minnaars, collega kunstenaars en flamboyante persoonlijkheden die zich in de kring van Andy Warhol begaven.

Bij het schrijven van de hiernavolgende tekst heb ik de informatie gebruikt zoals die op de website van het gemeentemuseum staat.

Alice Neel legde niet alleen het uiterlijk van de geportretteerde vast, maar ook slaagde zij er goed in om het karakter van iemand weer te geven, diens stemming, onzekerheid of ijdelheid. Het zijn dan ook stuk voor stuk zeer expressieve schilderijen. Niet voor niets was zij een inspiratiebron voor hedendaagse kunstenaars als Marlene Dumas, Rinus Van de Velde en Elizabeth Peyton.


De tentoonstelling begint in 1926. Neel woonde toen met haar echtgenoot Carlos Enriquez in Cuba. Hun eerste dochter overlijdt op éénjarige leeftijd. Neel en Enriquez gaan uit elkaar en ze keert terug naar haar ouders in Philadelphia, terwijl hun tweede dochter bij de familie in Cuba achterblijft. Neel krijgt een zenuwinzinking en wordt opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.

In 1932 verhuist Neel naar New York. In Greenwich Village bouwt ze een vriendenkring van kunstenaars en schrijvers op die naar aanleiding van de Grote Depressie, geïnteresseerd zijn geraakt in het communisme. Dit levert Neel, die in 1935 ook zelf lid van de Communistische Partij wordt, een 'FBI file' op.

Als ze naar Spanish Harlem verhuist portretteert ze naast haar communistische vrienden ook de immigranten uit Latijns Amerika en Puerto Rico, die ze tegenkomt in haar buurt. In Spanish Harlem worden ook haar twee zoons van de vaders José Negron en Sam Brody geboren, die ze met regelmaat portretteert.

Begin jaren zestig verhuist Neel naar Upper West Side, een meer welvarende wijk in New York. Hier begint ze ook invloedrijke curatoren, kunstcritici en kunsthandelaren vast te leggen. Tegelijkertijd hebben de subculturen die in deze tijd hun bestaansrecht opeisen haar interesse. Dankzij haar vriendschap met Andy Warhol ontmoet zij verschillende homoseksuele en transseksuele mensen, zoals Jackie Curtis, over wie Lou Reed het nummer Walk On The Wild Side schreef.

Met portretten van haar, maar ook van ‘vrijgevochten’ vrouwen, draagt ze bij aan de emancipatie van die verschillende subculturen. Ze sluit hiermee aan bij een genre dat we kennen uit de fotografie, bijvoorbeeld van Diane Arbus, maar uniek is in de schilderkunst.

Tegen het einde van haar leven heeft Alice Neel een oeuvre bij elkaar geschilderd van portretten, die samen een dwarsdoorsnede van de Amerikaanse samenleving in de 20e eeuw weergeven.

'To Be or Not To Be': geen vraag meer voor De Appel?

Bijschrift toevoegen

Vanmorgen plofte de AD bij ons in de brievenbus, en ging ik er meteen in bladeren. Onmiddellijk viel de column van Sjaak Bral mij op over De Appel. Kortheidshalve verwijs ik hiernaar, er is geen woord Spaans bij.

Nu wil het geval,  of toeval zo u wilt, dat ik gisteravond met een groepje Haag-vrienden, in navolging van vele andere cultuurminnende Hagenaars en Hagenezen, in Theater De Appel een van de laatste voorstellingen van Hamlet heb bijgewoond. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wordt dit ook de laatste produktie van het gezelschap.



Schitterende voorstelling, zowel niet in de laatste plaats vanwege de nog immer actuele vragen die Shakespeare oproept, bijna terloops, over leven, dood, wat dromen zijn, en daarbij voortdurend balancerend tussen de waarheden van nuchter realisme, gevoel en intuïtie.

Maar ook schitterend vanwege het spel van licht en decor, sober en met bijzondere attributen. En de gedrevenheid van David Geysen die zowel de rol van Hamlet speelt als regisseur van het stuk is, en daarin zijn hele ziel en zaligheid lijkt te hebben gelegd.

Overigens niets ten nadele gezegd van de overige acteurs en actrices, die het publiek met dit stuk weer een ouderwets 'De Appel-waardige' voorstelling hebben voorgeschoteld, en dit tot 18 december zullen blijven doen.

Misschien ten overvloede, toch maar even in het kort het plot van het verhaal, waarbij ik gebruik heb gemaakt van de informatie uit de programmaflyer.

Hamlet, prins van Denemarken, wordt bezocht door de geest van zijn vader die hem vertelt dat hij is vermoord door zijn broer Claudius, die daarna meteen de kroon en de koningin heeft ingepikt. Vanaf dat moment raakt Hamlet door twijfel bevangen: was het echt de geest van zijn vader of was het slechts verbeelding, een hersenschim voortkomend uit zijn eigen brein? En als het al een geest was, was het dan wel de geest van zijn vader? Moet hij de verschijning op zijn woord geloven? En wat dan te doen? Twijfel, twijfel.

Hamlet vraagt zijn vriend Horatio om raad. Deze interpreteert de verschijning als een teken dat niet veel goeds voorspelt voor Denemarken: er staat een leger klaar om het land binnen te vallen, en de oude koning was van plan om deze agressor met geweld te lijf gaan.

Claudius wilde een oorlog echter vermijden, hij stond een meer politieke oplossing voor. Echter was Hamlet vooral getriggerd door het feit dat Claudius de koningin (moeder van Hamlet) had ingepikt.

Om te bewijzen dat het ombrengen van Claudio's broer (de vader van Hamlet) een politieke moord was, creëert Hamlet een soort toneelstuk waarmee aan het geweten van zijn oom wordt geknaagd. Overvallen door wroeging loopt Claudius weg van het stuk dat hem de spiegel van de lafhartige moord voorhoudt.

Vervolgens ontstaat een thriller waarbij Hamlet wraak wil nemen op zijn oom Claudius, die op zijn beurt Hamlet - letterlijk - van het toneel wil laten verdwijnen.

Foto's Leo van Velzen

 
Citaat uit de flyer: "In geen stuk staan politieke plicht en persoonlijk verlangen zo lijnrecht tegenover elkaar als in Hamlet. Wie kan in die omstandigheden zijn wie hij is? Wie kun je nog vertrouwen? Is toneel of kunst de enige mogelijkheid iets over de waarheid te onthullen?"

Voor Geysen is de vraag stellen haar beantwoorden. "Als er een ultiem stuk bestaat dat de ziel en zaligheid van het theater blootlegt, dan is dat Hamlet. Het duistere innerlijk met z'n twijfels, angsten, onrust en daartegenover het schijnbaar lichte uiterlijk dat de verrotting en de zwijnerij maskeert. Wat is toneelspel en wat is veinzerij?"

Terloops worden in het stuk ook subtiele sneren uitgedeeld aan het gemeentebestuur en degenen die verantwoordelijk zijn voor de ondergang van De Appel dat inmiddels 45 jaar bestaat. Lucebert zei het al: "Alles van waarde is weerloos". Niettemin heeft De Appel zich niet zonder slag of stoot naar de slachtbank laten leiden en heeft onder meer met deze klassieker van Shakespeare gekozen voor een waardig en 'vlammend' afscheid.

Na afloop nog even nagekaart met Wim, Trudie, Arne en Eveline, die als marketing- en publiciteitsvrouw van De Appel uitvoerig vertelde over de gemeentelijk-politieke besluitvorming met betrekking tot de subsidiestop en de stappen die zijn ondernomen om alternatieven te bieden. Naderhand kwam Hugo Maerten er ook bijzitten, altijd goed voor een positieve en relativerende noot. Tja, wat moeten we er nog meer over zeggen. Sjaak Bral heeft het in bovenstaande column mooi verwoord, daar kom ik niet overheen...

Opening Haags filiaal Decathlon

Laan van Meerdervoort op een namiddag in November

De afgelopen dagen in relatieve rust doorgebracht. Dat was maandag zeker het geval, een hersteldagje na de zevenheuvelenloop, dus ook geen zware training die avond. Er stonden lange tempo's op het programma, had er niet aan moeten denken!

Dinsdag wel weer een stukje gelopen, zo'n drie kwartier, en woensdagavond - na 's ochtends met Wim, Arie en Carel te hebben gefitnessd in het krachthonk - 'gewoon' weer meetrainen.

Op deze woensdagavond stond een pittig duurloopje op het programma. Het pittige zat 'm vooral in een paar versnellingen, onder andere twee 'ronden' van ruim 500 meter over straat - vanaf de villawijk Kijkduin over de Kijkduinsestraat en via de Duinlaan terug - en op het laatst bij de Kijkduinsestraat tweemaal een flink stuk omhoog, de eerste keer rustig en de tweede keer snel. Hoewel het bij mij nog steeds niet van harte ging, voelde het wel weer iets beter aan dan de afgelopen weken.

Die middag ben ik trouwens nog even naar de stad geweest om bibliotheekboeken terug te brengen en een kijkje te nemen bij Decathlon, die gisteren de deuren van haar nieuwe filiaal opende. Waarmee het mega-warenhuis op sportgebied ook in onze residentie vaste voet aan de grond heeft gekregen. Of de eveneens in het centrum aanwezige sportwinkels als De Hardloopwinkel en Run2Day blij zijn met deze sterke concurrent is natuurlijk maar de vraag.

Onnodig te zeggen dat ik aardig wat hardloopbekenden tegenkwam. Zelf heb ik wat gesnuffeld bij de schoenenafdeling. Er is een groot assortiment aan loopschoenen, van spotgoedkoop tot aardig aan de prijs. Weliswaar voor het overgrote deel van hun eigen merk Kalenji, maar daar lijkt op zich niet veel mis mee te zijn. Maar uiteindelijk heb ik niet veel meer gekocht dan een soort looplampje, een button die je bijvoorbeeld aan je jack kunt bevestigen. Altijd handig bij het hardlopen tijdens de avonduren.

Ook meteen maar een klantenkaart aan laten maken via de laptop bij een vriendelijke franstalige dame, waarna ik een rugtasje mocht uitzoeken. Er zullen heel wat van die tasjes verstrekt zijn op deze dag!

Winderige 7^^ loop

Het zou een natte editie van de Zevenheuvelenloop worden, met veel wind en nog meer regen. Maar ijs en weder dienende, gingen we toch naar Nijmegen. Hoewel het ijs ontbrak, ben ik daar wel doorheen gezakt. Daarover straks meer. Overigens is het met die regen erg meegevallen. Sterker nog: het enige waar de lopers onderweg nat van werden, was hun eigen zweet.

Zondagochtend vroeg verliet ik huis en centrale verwarming om de eerste tram richting station Den Haag CS te nemen. Groepsmaatje en buurtgenoot Sanny stond mij al aan het eind van de straat op te wachten. Samen stapten we even later op randstadrail lijn 3, waar meer in  hardloopoutfit geklede HAAG-genoten zaten, onder wie Ana en haar echtgenoot Edgar. Hetgeen al meteen voor de nodige gezellige drukte in de tram zorgde en naderhand in de trein.

Op het station waren Berry Verkijk, Oscar en Eric er al, met hen vormden we een (heen)reisgroepje. Voorzien van bij Julia's gekochte cappucino, liepen we naar de extra 7 ^^ trein die via Breda en Den Bosch naar Nijmegen zou rijden. Dat kwam goed uit, want er waren 'werkzaamheden aan het spoor' tussen Gouda en Utrecht, waar voor vervangend busvervoer zou worden gezorgd. Maar dat hebben we gelukkig weten te omzeilen.

Niet dat het nu zo overdreven snel ging, al met al duurde het zo'n twee en een half uur voordat we Nijmegen bereikten. Maar de tijd werd opgevuld met levendige conversatie van onder anderen de supersnelle Sparta-veteraan Kamel en zijn vrouw. Kamel zou naderhand een geweldige tijd lopen, 1:01'.

Al met al waren we ruim op tijd in Nijmegen, dus konden we nog koffie drinken bij een uitspanning onder een brug. Daarna ging ieder van ons naar zijn of haar aangewezen locatie om bagage achter te laten. Rond één uur spraken we af bij een geel verkeersbord om al 'inlopend' naar de startvakken te gaan. Geprobeerd om daar op enigszins beschutte plekjes (want er stond veel wind) wat rek- en strekoefeningen te doen gevolgd door drie korte versnellingen om het hart een boost te geven.

Alzo geschiedde. Op het moment dat onze groep - een van de laatste groepen die van start ging - vertrok, hoorden wij via de luidprekers dat de eerste loper van de 15 km alweer binnenkwam.

Het was alweer een tijd geleden dat ik hier liep, en had geen plannen om een snelle tijd te lopen, maar 'gewoon' in een vlot duurlooptempo. Maar een tijd tussen de 1:20'' en 1:25'' leek mij wel reëel. Tot het 9 km punt ging het ook best redelijk, ik kon in een niet te snel maar constant ritme lopen. Maar toen gebeurde het weer, last van het bekende genante probleem waardoor het tempo drastisch moest worden teruggeschroefd. Niet dat ik uitgeput was of omdat mijn benen niet meer wilden, want die wilden wel. Maar voor mij was deze 7^^ loop niet alleen winderig qua weersomstandigheden.

Ondanks alle voorzorgsmaatregelen zag ik mij onderweg tot driemaal toe genoodzaakt een dixie aan de binnenkant te bewonderen, bovendien heb ik - weliswaar kleine - stukjes moeten wandelen, wat al met al zeker vijf minuten scheelde op mijn eindtijd. Al met al was die tijd ruim 18 minuten meer dan de vorige keer toen ik 1:11'' liep, maar ja, die vorige keer was in 2008, alweer een hele tijd geleden. Vandaag kwam ik nog wel net onder de 1: 30'' maar ja, dat viel toch tegen al kan ik nog zo hard roepen dat ik niet voor een tijd ging. Het kan niet altijd kaviaar zijn, bovendien gaan de jaren tellen.

Hoe dan ook weer een klassieker volbracht. Het duurde lang voordat de lopers, eenmaal over de finish, ruim baan hadden. Eerst een flesje AA aangenomen alsmede de medaille. Zelf ging ik mijn handbagage ophalen bij de betreffende stand waarna ik mij voor de vijfde keer in een dixie terugtrok om mij om te kleden. Daarna de sporttas opgehaald in de Keizer Karel garage en terug naar de plek waar we eerder deze middag koffie hadden gedronken. De anderen waren er al, dus weer wat gedronken - chocolademelk met slagroom in mijn geval.

We zijn nog even verderop in de stad ergens gaan zitten en hebben ons te goed gedaan aan een lichte maaltijd. In mijn geval was dat erwtensoep met roggebrood en spek, akkoord, dat was niet zó licht maar wel lekker!

In de trein terug naar huis raakten we met een andere snelle jongen aan de praat, Arie Heddema. Hij woont in Scheveningen en is lid van RTC, hij traint vaak met o.a. Maarten Witteman. Ook weer gezellig, temeer omdat ook die terugreis niet erg snel verliep. In Schiphol stapten we uit en namen even later de sprinter naar Den Haag. Daar aangekomen bracht Berry ons - Oscar, Sanny en ik - met de auto, die verderop de Bezuidenhoutseweg geparkeerd stond, thuis. Helemaal top!

Resumerend: het was een erg gezellige dag, en allemaal - in meer of mindere mate ;-) - lekker gelopen!

Monstertocht en tangodans in herfstig Zuid-Holland

Vandaag naar Monster gefietst om te kijken naar de halve marathon - en de 10 kilometer - die daar werd gehouden. Zelf deed ik niet mee omdat ik zondag met een stel van onze groep naar Nijmegen ga, naar de Zevenheuvelenloop.

Met Ton van Westbroek, die ook op de fiets was en mij op het laatst passeerde, reed ik de laatste honderden meters naar het punt waar de stoet lopers voorbij zou komen: de halve marathonners gingen op dat punt rechtsaf de duinen in, de 10 km lopers gingen rechtdoor het strand op.

Heel wat bekenden gezien, maar als ik namen ga noemen vergeet ik de helft, dus beperk ik mij tot mijn loopmaatjes van 'groep 7': Arie Don, Alice de Klerk, Freddie Frauenfelder en Henk Moesman. Zij deden allemaal mee met de 10 km. Weliswaar regende het niet, maar er stond een stevige wind dus echt gemakkelijk zal het niet geweest zijn.

De nodige foto's genomen, die staan hier!

Daarna ging ik wel meteen weer terug naar huis omdat er om drie uur een opening van een foto-expositie was: Haagse Fotografen Exposeren. Dat was bij Mondriaan aan de De Savornin Lohmanlaan. Hans Simonis, een clubgenoot, was een van de exposanten.

Er hing mooi werk op het snijvlak van kunst en fotografie. Het was er ook gezellig, er werden hapjes geserveerd en er waren meerdere mensen van Haag Atletiek aanwezig. Ook zag ik ex-collega Annelies, met wie ik in de jaren tachtig op dezelfde afdeling van het Ministerie van WVC werkte. Uiteraard even bijgepraat over (ex)collega's met wie we nog wel en niet meer contact hebben. Misschien weer eens een reunietje organiseren. Leuk!

Ultimo Tango 

Voorafgaand aan een verjaardagsfeestje van een sportvriend, heb ik vrijdagmiddag 'een filmhuisje' gepikt. Het werd een film over de tango. Nu wil het geval dat 'Last Tango in Paris' mijn all time favorite film is, al was het maar vanwege het fenomenale acteertalent van Marlon Brando. Bovendien intrigeert de Tango mij als dans zeer, maar ik kan er zelfs geen hout van, om het maar eens in goed Haags te zeggen.

In zekere zin is in 'Ultimo Tango' ook sprake van een 'Last Tango', namelijk van twee wereldberoemde tangodansers die hun hele leven lang een danspaar vormden.

Het gaat over Maria Nieves Rego and Juan Carlos Copes, inmiddels respectievelijk 80 en 83 jaar, die de tango van de salons van Buenos Aires naar de rest van de wereld brachten. Vol passie dansten zij voor uitverkochte zalen. In Ultimo Tango komt Argentiniës beroemdste tangopaar weer samen om te vertellen over hun turbulente leven samen, dat in hun puberteit begint.

Veertien en zeventien zijn za als ze elkaar ontmoeten in een tangosalon. De vlam slaat al snel over. In de documentaire vertellen de twee afzonderlijk hun kant van het verhaal aan een groep jonge tangodansers. Vooral Nieves komt veel aan het woord en vertelt over haar fascinatie voor de tango en hoe zij in Juan Carlos de perfecte partner vond, zowel in de liefde als op de dansvloer. Het combineren van hun stijlen - zij soepel en elegant, hij wat stijfjes-formeel - zorgde voor een nieuwe variatie op de tango die aansloeg bij het grote publiek.

Tot een huwelijk is het nooit gekomen, hoewel er zeker de eerste decennia sprake was van liefde. Het paar heeft ook nooit kinderen gekregen. "Wat wel gekund had: ik was niet onvruchtbaar maar het is er gewoon niet van gekomen" verklaart Nieves. De tango beheerste hun hele leven.

Na vele jaren samen huwt Juan Carlos een twintig jaar jongere vrouw, met wie hij twee dochters krijgt. Echter blijft hij wel nog samen dansen met Nieves, met de liefde is het echter gedaan.

Uiteindelijk breekt Juan Carlos ook met Nieves als danspartner, ook vanwege een groeiende jaloezie van zijn vrouw die hem niet toestaat opnieuw met haar op te treden. Een van zijn dochters neemt haar plaats in als danspartner bij publieke optredens. In de film ziet men op het laatst toch een soort hereniging tussen de twee oude dansers ter gelegenheid van een huldiging, onder overdonderend applaus.


Zeker voor wie iets met tango heeft: ga zien die film!

Het feestje later op de avond was gezellig. De jarige, Hans D., is een goede en joviale gastheer die bovendien veel beeldmateriaal te tonen had van zijn reis door Zuid-Amerika, waarbij hij de Olympische Spelen bezocht, Buenos Aires, Chili, Bolivia, Suriname, Peru, ja, waar niet eigenlijk.

Nakeuvelen

Dit blogje is wellicht alleen aardig voor insiders, in dit geval bedoel ik daarmee de mensen die het trainingsweekend hebben meegemaakt.

Er is een uitslagenlijst bij - met dank aan Frits Bos, die van iedereen de tijden heeft genoteerd en Wim Hartman die de lijst heeft uitgewerkt. Inderdaad, het ouderwetse handwerk!

Verder wat foto's van de eerste dag, met beelden van de zogeheten 'inloop-training' door het bosgebied rond Rabbit Hill.

Zelf heb ik van het weekend wel een weerslag ondervonden. Er zijn een paar pondjes aangekomen - niet zo gek met al die drank en het eten - en dat merkte ik gisteravond al bij de training. Wat liep iedereen hard, bij het inlopen al! Naderhand hoorde ik dat het helemaal niet zo hard ging, 5'30'' per kilometer. Nee, dat is inderdaad niet snel, toch kostte het mij toen al moeite om bij te blijven, last van benen en opspelende darmen.

In het programma waren vijfmaal zes minuten - in 15 km tempo - ingebouwd. De eerste keer liep ik al snel aan de staart van de groep, halverwege de tweede haakte ik af - na dit tegen Ilja te hebben gezegd die wegens een lichte kuitblessure rustig-aan liep - en ging terug naar de club. Daar deed ik wel een poging om een derde en vierde keer sneller te lopen maar het ging nog steeds niet naar mijn zin, had het zwaar. Op het laatst draaide onze groep de baan op om daar de laatste zes minuten te lopen. Daar heb ik wel aan meegedaan en dat ging vrij behoorlijk maar nog steeds niet gemakkelijk. Hoe dan ook kan gezegd worden dat ik - zij het met horten en stoten - heb getraind.

Sylvana was jarig en tracteerde op gebak, lekkere vlaaien. Heb een heel bescheiden puntje genomen maar naderhand gleden de brand herfstbokjes er toch weer soepel in...