Met horten, herten en stoten

Hardlopen staat de laatste tijd op een laag pitje. Zowel mentaal als fysiek zijn er zo van die 'vage dingetjes' (klachten is een te zwaar woord) die dit belemmeren. Uitstralingspijntjes, gevoelige shin splint en knieën geven het gevoel dat ik tijdens het hardlopen zware dumbells aan mijn benen meesleep. Het enige positieve is dat ik mooi op gewicht ben, daar heb ik de laatste maanden veel voor moeten laten maar het heeft vruchten (of kilo's in dit verband) afgeworpen.

Zaterdag voor de tweede keer aan de Parkloop in het Zuiderpark deelgenomen. Wederom weinig bekenden, met uitzondering van Ferwin (die ook bijgaande foto van een nogal eigenaardig finishende cultuurbarbaar maakte) en eerder Peter Puite met zijn zoon. Peter is een van de weinige nog actieve lopers die al deelnamen aan de vele loopjes die in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw werden georganiseerd. En hij was er weer bij!

Vijf kilometer slechts, een kippeneindje. Maar als je al een tijd te weinig en veel te kort traint, voelt het aan als een halve marathon. In mijn geval dus. Na één ronde (2,5 km) had ik er eigenlijk genoeg van en even later ging ik in wandelpas verder. Het was bloedwarm, mijn benen waren amper in staat tot een schuifelpas, bovendien bleek een sanitaire stop noodzakelijk. Dus eigenlijk was dit een gevalletje van DNF, maar met de finish in zicht vond ik het toch wat flauw van mezelf om mijn eindtijd niet te laten registreren dus toch maar die laatste twintig meter tot de finish volgemaakt. 

Zondag naar Dordrecht om een wandeling die ik binnenkort met andere 'doornvogels' hoop te maken 'vooraf te lopen'. Dat was best een mooie wandeling (NS Eiland van Dordrecht wandeling). Ik zal daar niet tot in detail ingaan want dan heb ik straks als we de wandeling met de groep gaan maken niks meer te vertellen. 

Helaas voor mij was het zó druk bij Villa Augustus dat er geen tafeltje meer over was, maar naderhand heb ik op het buitenterras van brasserie Down Town troost gevonden met cappucino en appelgebak.

Deze week zijn de scholen weer begonnen! Komende week staat deels in het teken van kleinkinderen naar school brengen en van school afhalen, en het wordt weer warm. 

Vandaag nog even naar de recent aangepaste Koekamp gegaan. Ook enkele bewoners (geen koeien overigens, wel edelherten en damherten) met recent 'geveegde' (van basthuid ontdane) geweien op de plaat gelegd. Drie jongvolwassen mannetjesherten, best bijzonder.

Beter laatst dan nooit... Kleine Bosatlas met loopherinneringen

En weer is een week voorbij, een week die uitgesproken zomers mag worden genoemd. En warm, vooral warm. Wat betekent dat niet alleen fysieke ongemakken maar ook de hoge temperaturen maakten dat ik amper heb getraind. Dinsdag heb ik wel een heel eind gewandeld (kwam al snel aan zo'n 12 kilometer) maar verder gewoon 'gechilled' op het strand bij Kijkduin, twee keer bij Boca Grandi (voorheen People) en een keer bij Strandtent14. En ook nog een keertje op het strand bij De Kwartel. 

Vroegâh....

...en nu.

Nu was ik vroeger (vooral in de jaren zeventig en tachtig) een uitgesproken strandbeest. Of strandtentbezoeker liever gezegd, zo zat ik heel vaak bij De Golfslag en bij 'Peukie'. Dat was in mijn vrijgezellentijd. Zodra het maar even kon - in het weekend of op een snipperdag - ging ik die kant op, ligstoel, drankje, bakken maar. Gezellig, soms met veel vrienden en kennissen.

Hedonisme, dat was het wel. Tegenwoordig moet ik daar niet meer aan denken. Een paar uurtjes strand vind ik al veel, in ieder geval meer dan genoeg.

Afgelopen vrijdag ging ik naar Delft, nu eens niet voor een loopje (die werden trouwens afgelast vanwege de hitte) maar voor een boekpresentatie. Ik was uitgenodigd door de samensteller en schrijver van het boek, Kees Bos.

Het was een gezellig samenzijn in Buurthuis Voorhof  aan de Herman Gorterhof. Onder de circa veertig genodigden bevond zich ook Nelli Cooman, die na haar atletiekloopbaan in 1995 nog steeds actief is in de sport, onder meer als zeer bevlogen en betrokken ambassadeur van de Roparun.

Een andere bekende die aanwezig was: Hein Andrea (familie van de befaamde kunstschilder Pat). Ik herinner mij hem van mijn middelbare schooltijd, Hein zat op de kweekschool en was - in mijn ogen - een soort 'hippie avant la lettre' en leider van 'The Clochards' (evenals de Kikkers en de Plu's een soort van jeugdbende). Later zag ik de geschiedenisdocent en ex-bokser regelmatig als deelnemer aan diverse loopjes in de regio. Sympathieke gast met een veelbewogen verleden.

Waarom ik daar als 'niet-Delftenaar' bij aanwezig mocht zijn heeft te maken met een verslag van The Hague Ten Miles dat ik in 1986 schreef en dat in een oud (inmiddels gedigitaliseerd) clubblad van de HRR stond. Dat stuk is ook in het boek opgenomen. 

De samensteller van het boek is cabaret-entertainer Kees Bos, sinds jaar en dag een bevlogen bestuurder bij en oprichter van diverse delftse atletiekverenigingen, en een veelgevraagde speaker bij hardloopevenementen.

In het rijkelijk gevulde boek worden veel herinneringen naar boven gehaald: verhalen, foto's en uitslagen van maar liefst 21 loopevenementen die in de regio zijn georganiseerd. De nadruk ligt daarbij vooral op lopen die in Delft zijn ontstaan (waaronder de naar Kees genoemde 'Bos-lopen'), met een enkel uitstapje naar Den Haag met The Hague Ten Miles, de Babylonloop en de KonMarathon. 

Titel van het boek is 'Beter Laatst Dan Nooit'. Kees zag dat bij de Kinderkerkpolderloop van augustus 1986 de toen vierjarige Koos van Paassen als laatste was gefinishd. Na het nodige speurwerk kon hij de nu 41-jarige vinden, en deze was graag bereid om 'als ware hij nog vier jaar' op de knie van Kees te poseren. Met als klap op de vuurpijl zijn beeltenis op de cover van het boek!

Onderdeel van de meeting was een korte wandeling in de buurt, waarbij Kees liet zien waar hij heeft gewoond. We kwamen uit op een galerij van een flatgebouw, aan het eind waarvan een gesprek ontstond met een van de bewoners, een student aan de TU Delft. Daar had Henri Havinga ook gestudeerd en er ontstond een gesprek over de 'managende' rol van de politiek bij bepaalde projecten waarbij niet altijd goed wordt geluisterd naar adviezen van experts. 

Terug in het buurthuis werd het boek officieel overhandigd en vervolgens - al dan niet vergezeld door een heuse 'Kees Bos Glossy' - verkocht aan belangstellenden. Uiteraard heb ik het boek gekocht, maar ben vergeten het mee te nemen, en dat terwijl ik het toch in mijn rugzak had gestopt. Misschien iets misgegaan in de haast, ik kon met iemand (John Heemskerk) mee terugrijden. 

Is Kees vandaag hoogstpersoonlijk langsgekomen om het boek af te geven. Was net boodschappen aan het doen maar mijn vrouw heeft het aangenomen. Wat een service! Dank Kees.

Veelbewogen landgoederentocht en voor l*l staan in Leiden

Zaterdag heb ik met een kleine delegatie doornvogels een zogeheten 'Groene Wissel' wandeling vanaf Driebergen-Zeist naar Bunnik gemaakt. Dat kwam neer op elf kilometer lang wandelen door en langs maar liefst acht prachtige landgoederen en over het jaagpad de Kromme Rijn naar station Bunnik. De wandeling van zeer afwisselend en je liep overwegend over onverharde paden. De landgoederen die we passeerden en/of doorkruisten waren Beerschoten, Bornia, Klein Heidestein, De Breul, Rijnwijck, Schoonoord (doet zijn naam eer aan), Blikkenburg en Wulperhorst.

Elk landgoed heeft zo zijn eigen sfeer en karakter. De een met romantische bruggetjes en vijvers, de ander met mooie landweggetjes met akkers aan weerszijden, bospaadjes en natuurlijk de schitterende landhuizen. 

Het was een fijne wandeling kortom, en we hadden ook nog eens heel mooi weer. Echter ging er halverwege het Kromme Rijnjaagpad, op zo'n twee kilometer afstand van Station Bunnik, iets mis. 

Een van onze wandelaarsters, die al eerder had aangegeven zich niet lekker te voelen, wilde even ergens gaan zitten. Op dat moment was de enige mogelijkheid een omgevallen boomstam. Ze nam daarop plaats, wat met enige ondersteuning van ons lukte. Even later echter sloeg ze plotsklaps in een hoek van negentig graden achterover, we hebben haar zo goed en kwaad als dat ging overeind gekregen en bleven haar ondersteunen. 

Inmiddels hadden we besloten 112 te bellen en om een ambulance te vragen. Waar we zaten. Ja, dat was lastig, na veel vijven en zessen en heen en weer geloop kwamen we tot een soort van locatiebepaling. Terwijl we op de plek stonden om de ambulancemensen op te vangen (ze moesten onder een spoorbruggetje door), had zich een jonge hardloopster bij ons gevoegd. Het bleek dat zij arts was en zij heeft ondersteuning geboden totdat het ambulancepersoneel was gearriveerd. Top!

Uiteindelijk is het goed gekomen, na onderzoek werden geen ernstige afwijkingen bij  'de patiënt' geconstateerd. Zij kon mee met de ambulance tot aan het station, met een ander groepslid als begeleidster. Daar zijn zij uitgestapt en hebben hun (terug)reis met eigen vervoer vervolgd. 

Leiden in lust? 

De volgende ochtend (zondag 7/8 dus) ben ik na het ochtendritueel inclusief ontbijt naar Leiden afgereisd om te kijken of  'hij er nog stond'.

Ik doel op de Sumatraanse Reuzenaronskelk Titan Arum oftewel 'De Reuzenpenisplant'. Mooier nog is zijn latijnse naam: Amorphophallus Titanum.

Haast was geboden, want deze bijzondere plant bloeit maar twee dagen, daarna stort hij in. Vrijdagavond begon de bloei en zondagochtend was hij feitelijk over zijn hoogtepunt (punt intended) heen. Maar toen ik vlak na tien uur (openingstijd van de Hortus) de ruimte binnenkwam, hadden zich al aardig wat mensen verzameld en de plant stond er nog fier en mooi rechtop bij.

De bloei van de Reuzenpenisplant is uniek is vanwege zijn grote formaat en intense geur. Als de plant bloeit, verspreidt hij honderden meters in de omtrek een stank die aan rottend vlees doet denken. Daar komen vliegen op af die zo hun bijdrage aan de bestuiving leveren. Na twee dagen is de stank verdwenen en daarmee ook de vliegen.

Kort en goed: ik was op tijd.  

Ook nog even verder in de tropische kassen rondgekeken. Naast vele exotische planten, waaronder de waterlelie Victoria Regia met haar reusachtige bladerschotels, zie je hier fraaie vlinders rondfladderen en hoor je ter verhoging van het tropische sfeertje het geluid van tientallen gifkikkertjes. Ze laten zich luid en duidelijk horen maar om ze te zien moet je geluk hebben. Dat had ik vandaag niet, maar je kunt niet alles hebben....

Ter plekke werd een luikje aan de basis van de plant gesneden teneinde stuifmeel te verzamelen voor toekomstige kweken.

'Saturday Morning Fever' bij Parkrun

Loopactiviteiten zijn de afgelopen week flink teruggeschroefd. Wel blijf ik in beweging met wandelen, zij het dat dit geen mega-afstanden zijn. Zo ging ik donderdag met de tram naar Delft om daar wat rond te kuieren, en ook wat fotootjes te maken, als ware ik een toerist in eigen omgeving.

Wel leuk was dat ik twee goede bekenden tegenkwam: oud-collega Marjorie en Eddy Doorschodt die op platenjacht was. Marjorie zat op een buitenterras bij De Prinsenhof met vriendinnen van het muziekgezelschap waarmee zij repeteert, ook voor het Delft Chamber Music Festival.

Van trainen is dus niet veel gekomen, wel heb ik - naast lichte krachttraining in het honk - woensdag nog een stukje meegetraind met de groep. Op het programma stond 4x5 minuten - maar moest na de eerste vijf minuten afhaken vanwege een korte sanitaire stop waarna ik de groep niet meer kon achterhalen. Toen maar zo goed en zo kwaad als dat ging de training voor mezelf afgemaakt inclusief vier minuten versnelling op het strand.

Rennen door parken

De daarop volgende keer hardlopen was in het Zuiderpark. 

Daar deed ik voor het eerst mee aan de zogeheten Parkrun, een internationaal loopevenement dat in de UK is ontstaan en op verschillende plekken in Europa plaatsvindt. Bij ons in de regio is dat in ieder geval in Den Haag, Delft en Rotterdam, elke zaterdag om 09.00 uur. Voor de precieze gegevens zie deze site!

De Parkrun is een gratis loopje over vijf kilometer (twee rondjes door het park). Je moet daarvoor wel van tevoren online inschrijven om een barcode te verkrijgen (digitaal en/of uitgeprint) die iedere keer nadat je zo'n loop hebt volbracht wordt gekoppeld aan je eindtijd. Dat gebeurt door vrijwilligers die bij de finish staan: van de een krijg je meteen een kaartje met jouw eindtijdregistratie, vervolgens geef je dat kaartje èn de barcode aan iemand die beide gegevens aan elkaar koppelt. Al heel snel daarna komen de uitslagen online.

Ik werd eerste in mijn categorie, maar zo geweldig is dat niet want er deed maar één persoon in die categorie mee :-)...

Trouwens, die hele loop draait om vrijwilligers, dus als je regelmatig mee zou doen wordt het wel gewaardeerd als je af en toe hand- en spandiensten verleent, maar verplicht is dat niet. Ik weet niet of ik vaker zal meedoen, de sfeer is goed, vriendelijke mensen onder wie ook buitenlanders (Engelsen?). Echter zijn er de komende tijd overal van die vertrouwde loopjes waarbij ik sinds jaar en dag van de partij ben, en twee keer in het weekend lopen wordt een beetje teveel van het goede. Als oudere loper moet je ook je rust pakken om te herstellen.