Creatief met pinksteren

Update van zonnige, maar winderige pinksterdagen! 

Hoe dan ook was het geen binnenzit-weer, hoewel ik dat wel heb gedaan. Op eerste en tweede pinksterdag zaten wij - Paul Versteegh en ik - als deelnemers van een expositie het grootste deel van de middag in de kerk. Dat was de Familiekerk aan het eind van de Kamperfoeliestraat om precies te zijn.

De dag voor pinksteren, zaterdag dus, brachten wij de schilderijen naar de kerk en hebben meegeholpen met de opstelling van een en ander.

Het was gezellig en er was ook de nodige aanloop. Veel gepraat met diverse bezoekers, waarbij Paul en ik ook geïnterviewd werden door een journalist van een kunstsite. Verder op tweede pinksterdag tussen de bedrijven door wat geschilderd als tijdverdrijf. Leuk, al is er niet veel buiten gewandeld.

Wel heb ik zowel zaterdag- als zondagochtend nog een stukje hardgelopen, en later zaterdagochtend een kort bezoek gebracht aan de Hortus Botanicus in Leiden. Het groeit en bloeit daar goed, zowel buiten als binnen in de tropische kas. Tientallen kleine gifkikkertjes droegen met hun krekelachtige zang bij aan de tropische sfeer.

Inmiddels zijn de schilderijen na het nodige gesjouw weer thuis. Morgen (dinsdag) begint het gewone leven weer met een oppasdag. 

Boeiende expositie in De Kunsthal

Vandaag een tripje naar Rotterdam om een aantal (het werden er uiteindelijk twee) musea te bezoeken. Het eerste was het Natuurhistorisch Museum. Een paar weken geleden bezocht ik dit museum in vogelvlucht(!) op weg naar het punt waar ik de lopers van de Marathon van Rotterdam kon aanschouwen en zo mogelijk aanmoedigen. Vandaag maar eens beter bekeken, maar ik kom hier in een volgend blogje op terug. Na dit museum ging ik naar De Kunsthal amper honderd meter tegenover het Natuurhistorisch en daar zag ik een expositie die bepaald indruk maakte.

Lang geleden tekende ik weleens van die droedels van deels menselijke, deels dierlijke samenstelling. Centaurs bijvoorbeeld, of vogels met een mensenhoofd. Maar dergelijke fantasiefiguren zijn waarschijnlijk net zo oud als de mensheid bestaat.  In de griekse mythologie kennen we de minotaurus, de phoenix en van sprookjes zijn de zeemeermin en vampier bekend, en  surrealistische kunstenaars als Jeroen Bosch en Salvador Dali creërden ook van die bizar uitziende schepsels.

Wie in bovenstaand rijtje zeker thuishoort is de Australische kunstenaar Patricia Piccinini. Tot die overtuiging kwam ik tenminste na vandaag in Rotterdam De Kunsthal te hebben bezocht. In de grote solotentoonstelling van genoemde kunstenaar, getiteld 'Metamorphosis' zien we tal van levensechte hybriden tussen mens en dier: harige, vriendelijke schepsels die niet 'echt in de reële wereld van vandaag bestaan, maar toch herkenbaar zijn. 

Min of meer terloops raakte ik aan de praat met een andere bezoeker die zich net als ik zeer gefascineerd toonde door wat er te zien was. Achteraf stelde zij zich voor als Annabel, in het dagelijks leven onder meer universitair docent genderwetenschappen met (engelse) literatuurwetenschap als specialiteit. 

Haar fascinatie leek mij niet geheel verwonderlijk, gezien haar achtergrond. In deze expositie van Puccinini wordt immers ook een voorstelling van een mogelijke toekomst gesuggereerd waarbij vragen rijzen van wat het betekent om mens te zijn. Zij vervaagt onder andere met haar cyborgs de grens tussen organische en technologische lichamen.

Bij zo'n wezen als hierboven zou je zomaar kunnen voorstellen dat dit een kruising is tussen een mens en een Orang Oetan. En hoewel 'oetan' zoveel betekent als 'mens' zijn kruisingen tussen mensaap en mens niet mogelijk. Tenminste: vooralsnog(?)....

Voor sommigen is dit een fascinerend toekomstperspectief, voor anderen is dat een absoluut schrikbeeld. Niet voor niets is er zoveel reuring over - bijvoorbeeld - genetische experimenten, wat gezien kan worden als een van 'bovenaf' (politiek) gestuurde stap naar transhumanisme waarbij de mens evolueert tot een onderworpene, zo niet een slaaf van de techniek.

Wat mij echter in deze immense expositie - wat een oeuvre trouwens al voor zo'n jonge (38 jarige) vrouw! - als rode draad opviel was de liefde en zorgzaamheid die de figuren uitstralen. Vaak gaat het om wezens, half aap, half mens of half varken, half mens enzovoorts - die zich met veel liefde, zorg en toewijding hun al even bizar uitziende kroost koesteren. Daardoor worden de monsters nooit echt angst- of lachwekkend.

Zeer interessante tentoonstelling! Gaat dat zien.  

De andere exposities waren ook de moeite waard, al vond ik het immense springkussen dat een grote ruimte helemaal in beslag nam nog het meest grappig. Dit temeer omdat dit volwassenen de mogelijkheid bood op legitieme wijze even 'kind' te zijn. Homo ludens....

Meimaand bloei- en vogelmaand

Fluitekruid Bosjes van Pex

Alweer een hele tijd (ruim twee weken) niets meer gepost. Dat is een trend van de laatste jaren. Deo Volente zal volgend jaar het roer omgaan wat De Cultuurbarbaar betreft. Waarschijnlijk krijgt het een andere vorm, dat wordt dan op 19 april 2024 want dan bestaat dit blog twintig (20) jaar. Ik denk er nog over hoe ik dat ga aanpakken.

Zoals ik al op Facebook meldde, kwam de afgelopen week de heer Murphy op bezoek. Figuurlijk gezien dan. Dat resulteerde er in dat mijn telefoon de geest gaf (was dus tijdelijk niet bereikbaar via Whatsapp), onze stofzuiger na vele jaren trouwe dienst bezweek, de Omloop van Terheijde waarbij de lopers werden overvallen door een hevige hagel- en onweersbui. Dat resulteerde erin dat ik de vijf kilometer in een tijd volbracht waarin ik 'vroegâh' een matige tien kilometer liep. Maar inderdaad, ik loop nog en dat is ook wat waard. 

Ook op andere dagen mochten we niet echt klagen al was het door de 'fokking' koude wind toch niet zo warm als voorspeld. Maar ach... er zijn ook positievere zaken te melden. Zoals de BBQ die Rob Pronk voor de biergroep had geregeld. Het was gezellig en het bier smaakte weer best. Ook een paar keer een frisse neus gehaald, onder andere in de Bosjes van Pex, Delfland en Landgoed Ockenburgh. Het is hoe dan ook groeizaam weer, er is sprake van een ware explosie van groen en kleurrijke bloemen. Het gaat de goede kant op, ook al laat de kou zich vooralsnog moeilijk verdrijven.

Afgelopen dinsdag tijdens de grootouderlijke 'oppasdag' heb ik wederom een fietsritje gemaakt naar Terheijde, wat neerkwam op deels fietsen, maar vooral stukjes wandelen langs onder meer het Schelppad en naar het uitkijkheuveltje iets verderop. Ook weer wat foto's gemaakt van enkele gevederde vrienden. Deze staan hieronder.

Witte kwikstaart

Kleurrijke wilde bloemen op ruderaalterrein

Grasmus

Klaprozen, pinksterbloemen en nog veel meer op terrein waar flink gebouwd wordt

Boomklever

Boomleeuwerik

Tapuit

Hollen langs de bollen van Noordwijkerhout tot Drievliet

Op deze zonnige dag - 1 mei, dag van de arbeid en de verjaardag van jongste kleindochter Lily - gingen we naar Drievliet. De dag begon bewolkt en regenachtig maar naarmate de dag vorderde liet de zon zich steeds meer zien en in de vooravond sloten we de dag af met Italiaans eten in de zonovergoten achtertuin van dochterlief. Het is maandag, maar het voelde als een zondag.

Terugblik op het afgelopen weekend:

Ondanks weinig trainen en stramme ledematen toch maar weer eens aan een loopje deelgenomen. Nou ja, loopje, het is een echte wegwedstrijd over 2, 5, 10 of 21 kilometer. Wel door een zeer mooie omgeving, vooral in dit seizoen: het bollengebied!

We hebben het over de Omloop van het Noordwijkerhout, een van de lopen in het kader van het Zorg- en Zekerheidscircuit. Daags ervoor was ik er nog in de buurt, in Hillegom.

Deze Noordwijkerhoutloop heb ik overigens al vaker gelopen. Zelf heb ik geen wedstrijdaspiraties meer, snel lopen is er niet meer bij maar toch: de 'drive' is er nog steeds. Het gaat vooral om de sfeer rond het lopen en ook om te testen of het nog ging. 

Bij het na-inschrijven koos ik voor de korte middenafstand oftewel de vijf kilometer. Jan en Izaac, met wie ik mocht meereizen, stonden letterlijk anders in de wedstrijd want zij hadden zich ingeschreven voor het gehele zorg- en zekerheidscircuit. Ook zij gingen voor de vijf kilometer.

De kantine was om onduidelijke reden gesloten maar er was een soort van loket waar je met de pin koffie of chocola kon nemen die niet geweldig was maar goed, het is vocht. 

Nadat de 10- en 21 kilometer lopers waren vertrokken, ging om vijf over elf  de vijf kilometer van start. Rustig helemaal achterin gestart om niet in de verleiding te komen te snel te beginnen. 

In dat tempo constant doorgelopen zonder onderbrekingen. Dat is al winst. In een momenteel voor mij bevredigende tijd bereikte ik de finish. Volbracht!

Lodewijk van Dongen heeft foto's gemaakt van het evenement! zie hier zijn fotopagina.