Op naar de komst van de toekomst...

Een maand of drie geleden bezocht ik voor het laatst het Haags Filmhuis. 'Ff een filmpie pakken' doe ik meestal in het najaar of winterseizoen, als ik even niets te doen heb. Dat is gemiddeld zo'n twee keer per maand, een 'die hard' cinefiel ben ik nu ook weer niet.

Gisteren dus weer, min of meer op de bonnefooi, naar het filmhuis. 'Min of meer' want online heb ik wel even gekeken welke film mij aansprak.

Dat werd 'La venue de l'avenir' van regisseur Cedric Klapisch. En dat bleek een prima keus! Een van de mooiste films die ik de laatste jaren zag. Goed verhaal, mooie beelden van Parijs in zowel de huidige als vroegere tijd. Er wordt goed en door meerdere personen zelfs geweldig geacteerd, wat bij vlagen tot ontroerende scenes leidt. 

In het kort komt het verhaal er op neer dat vier neven en een nicht door een onverwachte erfenis in een verlaten huis in Normandië bijeen komen. Het huis stond vanaf 1944 leeg en is door geen mens meer bezocht. Het viertal - die elkaar voordien nooit hebben ontmoet - is daar om toe te stemmen in de verkoop van de bouwval om de bouw van een gigantische parkeerplaats mogelijk te maken.

De vier familieleden worden in diverse scènes nader aan elkaar - en het publiek - voorgesteld. Het gaat om een Imker die in een mooie natuurlijke omgeving woont en daar ook werkzaam is; een bescheiden, bijna gepensioneerde onderwijzer; een jonge (mode)fotograaf en een dame die als ingenieur in een zakelijke setting werkzaam is.

Bij het betreden van de woning wordt het viertal geconfronteerd met foto's en documenten van de laatste bewoonster, hun voorouder Adèle Munier. Van daaruit krijgt het leven van deze vrouw gestalte. Zo blijkt dat zij in 1894 op 21-jarige leeftijd haar huis (voor geuime tijd) heeft verlaten om per paardenkar, boot en te voet naar Parijs te gaan om daar op zoek te gaan naar haar moeder die zij nooit goed heeft gekend. Op die boot ontmoet zij twee vrienden, een kunstschilder en een fotograaf, waarmee een vriendschappelijke band ontstaat.

Na het nodige zoekwerk komt de ontmoeting met Adèles moeder tot stand, een in meerdere opzichten schokkend moment, en naderhand zoekt zij ook verder naar haar vader.

In de film vindt een voortdurend schakelen plaats tussen beelden van Parijs in vroegere tijd (de 19de eeuw) en de huidige tijd, wat weleens verwarrend kan zijn of op zijn best even wennen is. Maar het zijn wel prachtige historische beelden. In een van de scènes komen beide werelden bij elkaar. Daarin worden de vier nazaten geconfronteerd met beroemde kunstenaars en denkers uit die tijd. Een scène met overduideljk metafysische aspecten.

Maar goed, ik ga de film hier niet tot in detail recenseren omdat het zeer de moeite loont om zelf te gaan kijken. Zelf heb ik er twee uur lang van genoten.

Trouwens, ook zelf weer iets geschilderd, dat blijft leuk om te doen al is het soms wel wat behelpen op dat kleine kamertje waar ik mijn onderrug amper kan keren. Maar goed, dat soort ouderwetse kwelling hoort er bij.

Vogelwijkloop vroeger en nu...

Hij blijft leuk. Dat vind ik tenminste, vooral wanneer je bedenkt dat deze foto in 1973 is gemaakt, dus 52(!) jaar geleden. En niet alleen dat, zeker twee van de hier afgebeelde lopers waren ook afgelopen zaterdag van de partij, tijdens de Vogelwijkloop. Ik heb het dan over Peter Puite, die zien wij op de achtergrond (derde loper van rechts) en ik-zei-de-gek die er nogal zomers bij liep, maar dat kon/mocht toen kennelijk.

Dus zaterdag gingen Peter en ik, als twee van de in totaal 400 deelnemers, wederom welgemoed van start. Oude mannen met (veel) minder haar, wat grijzer, strammer en 'langzamer' (relatief begrip) maar met onverminderd enthousiasme. 

Het was heerlijk weer, wel warm, behoorlijk warm zelfs op deze zaterdagochtend. Dat was even wennen want we hebben niet ècht slecht weer gehad, maar de temperatuur was voor zomerse begrippen aan de magere kant. Maar de te lopen afstanden waren te overzien dus grote problemen bleven uit.

Er waren vier startmomenten. De allerjongsten (1 tot 7 jaar) beten om 11 uur het spits af met 1 kilometer, een kwartier later volgden de kinderen van 8 tot 11 jaar, om 12 uur de drie klometer en om kwart voor een de vijf kilometer. Het parcours ging grotendeels over straat met een stuk door de duinen, het wandelpad achterlangs het sportveld van de Laan van Poot.

Geen superlange afstanden, maar toch wel pittig vanwege de warmte. Het was hoe dan ook weer een geslaagd evenement, met veel waardering voor en dank aan de vrijwilligers die zich, hetzij als organisatoren of als parcourswachters, verkeersregelaars of andere hand en spandiensten-verrichters, zich prima van hun taak hebben gekweten.

Er was trouwens ook nog een goed doel aan de loop verbonden. Voor meer details hierover alsmede een wat uitgebreider verslag zie deze site! Gha maar na!

Dat was augustus...

Augustus 2025 ligt weer achter ons. Wij zijn net terug van een geslaagde stadstrip Koblenz. Goed hotel, vriendelijk personeel, schone kamers. Veel gewandeld met op de zonnigste en warmste dag een boottochtje. Een 'Rundfahrt' van twee uur. 

Op de terugweg van de boottrip Museum Ludwig bezocht, maar wegens renovatiewerkzaamheden was de toegang beperkt tot twee verdiepingen. We konden er om die reden tegen gereduceerd tarief in. Er hing werk van 'best wel' beroemde kunstenaars die vooral in de jaren zestig en zeventig actief waren. Zoals het zelfportret van Picasso hieronder. Hoewel de nadruk van de diverse kunstwerken vooral op het creatieve en inventief/speelse karakter lag, hadden wij het vrij snel bekeken. 

De volgende dag gingen wij kasteel 'Schloss Stolzenfelz' nader bekijken. Na een korte busrit moet je via een pad linksaf en vervolgens omhoog, waar je na 'een stief kwartiertje' het kasteel bereikt. Wel nog even een kaartje kopen voor de toegang. Het kasteel is ook binnen te bezichtigen, maar helaas is het verboden om daar foto's te maken. Maar buiten is het ook mooi.

 

De laatse (zon)dag gingen we naar het bij Koblenz behorende plaatsje Ehrenbreitstein, dat zowel met de kabelbaan als met de veerpont te bereiken is. Daar ligt ook het megagrote fort, van waaruit je goed uitzicht hebt op 'Die Ecke', waar de Rijn en Moezel tezamen komen. 

Wij hebben de plaatselijk vlooienmarkt bezocht, nog iets gekocht voor het thuisfront en een korte wandeling door het dorpje gemaakt. Daar staat ook het geboortehuis van de moeder van Beethoven. Dat kun je bezichtigen maar toen wij er waren was het nog gesloten.

Sport en muziek in Het Zuiderpark

Dat ik over de weken vóór Duitsland weinig heb geblogd wil niet zeggen dat er niets is gebeurd. Ik train iets meer dan voorgaande maanden en was van de partij bij twee 5 km loopjes, de Parkrun in het Zuiderpark en een week later in Delft: dit was de laatste Kerkpolderloop van dit jaar. Het ging allemaal goed, de trainingen heb ik ook in Koblenz doorgezet in alle vroegte (rond 06.00 uur).

Na de matineuze Parkrun op die zaterdag, waar ik een van de 210 deelnemers was, volgde de zondag waar 's middags en 's avonds het Haags Beat Festival plaatsvond. Om precies te zijn: in het Openlucht theater Zuiderpark. Heel geslaagd, vooral later in de middag en 's avonds. 

Het spits werd afgebeten door de winnaars van de 'Young Talent in The Park 2025', 'BuisBom', twee superenthousiaste jonge rappers die er alles aan deden om het - op dat moment weinige - en overwegende oudere publiek mee te krijgen in hun performance. 

Alides Hidding 

Dat oudere publiek was later die middag massaal aanwezig bij het programma dat afgestemd leek op jongere ouderen, oudere jongeren en zeer oude oudere jongeren. 

Dat laatste gold zeker voor The Crazy Rockers, pioniers van de fameuze Indorock. De twee nog in leven zijnde rockers, Woody Brunings en Eddy Chatelin, zijn 87 en 82 jaar oud maar rocken nog de pan uit.

Henk Westbroek was er ook met zijn kenmerkende, wat boertige humor, prima zang en dito band, wat je zou kunnen noemen Het Goede Doel 2025;  Alides Hidding (Time Bandits) was er, hij overtuigde zeer als zanger/performer, en ook een band bestaande uit Rinus Gerritsen, Cesar Zuiderwijk en Robert Jan Stips, waarbij Syb van der Ploeg (van De Kast) Barry Hay voor deze gelegenheid verving als zanger.

En naderhand een ontketende Ellen ten Damme, die allen een hommage brachten aan de recentelijk overleden George Kooijmans.

Tot zover...

Mot je nog een peul?

 

Vanmorgen weer aan de Kerkpolderloop meegedaan. Vroeg op, want zoals altijd wordt om 10:00 uur gestart. Er deden naar schatting zo'n 120 mensen mee. Kort en goed: de vijf kilometer gingen mij beter af dan voorgaande keren, ik liep zo'n twee minuten van mijn laatste tijd af. Nog niet snel, maar het gaat de goede kant op!

's Middags een paar uur naar het strand. Wij hebben na een korte fietstocht eerst even geblowd (we zaten namelijk op het terras van Blow), daarna languit op het zand.

Gisteren (zaterdag 9 augustus) ben ik weer eens naar het zuiden afgereisd om daar de benen te strekken. Dat was wel nodig, want om er met het OV te komen moest ik wel een paar uur in de trein zitten. Maar dan heb je ook wat: Het werd het Geuldal, in het Frankrijk van Nederland, oftewel Zuid-Limburg. Voor mij geen onbekend gebied, maar het blijft een mooie wandeling.

Frater Venantius (creatie van Wim Zonneveld) is hier niet vergeten...

Na een voorspoedige treinreis met twee overstappen kwam ik aan op station Schin op Geul, een van de meest pittoreske stations van ons land. Van daaruit voert een weg rechtstreeks naar het begin van de route langs De Geul. 

Bij Kasteel Schaloen hield ik een pitstop inclusief koffie met de onvermijdelijke limburgse vlaai. Daarna terug naar Schin op Geul, waar ik wel even moest wachten op de trein naar Maastricht, die twee keer per uur over het befaamde miljoenenlijntje van Arriva passeert. En vervolgens met de trein naar Utrecht en verder (Enkhuizen) maar ben in Eindhoven overgestapt op de intercity naar Den Haag CS. 

Veel tekst heb ik verder niet, de foto's geven immers een betere indruk van de wandeling dan een verhaaltje. En omdat het maar een dagtrip was, heb ik niet andere plaatsen zoals Valkenburg, Gulpen of Vijlen bezocht. Maar mijn 'shot' Limburg heb ik gehad! Hier ook nog wat foto's.

Het befaamde Hotelkasteel Schaloen

Als lunch: cappucino met kruisbessenvlaai

Levendbarende hagedis

Atalanta

Weidebeekjuffer, een van onze mooiste libellen

Onder ons...

Vorige week kreeg ik bericht van facebookvriend en oud-collega Joop Zorn. Bij het opruimen kwam hij  nog wat oude personeelsbladen (getiteld: Onder Ons) tegen uit de periode 1970 tot 1972. Destijds was hij redacteur van Onder Ons en ik had er ook bijdragen aan geleverd. Joop vroeg of ik daarvoor nog belangstelling had. Dat had ik, want zelf heb ik ook lang niet alles uit mijn verleden bewaard.  

Kortom: gisteren plofte de envelop met die bladen - waarvan enkele nog met zo'n ouderwetse stencilmachine tot stand zijn gekomen - via de brievenbus op de deurmat.

Grappig wel, er stonden tekeningen in waarvan ik mij niet meer kon herinneren dat ik ze gemaakt had. Omdat ik ze toch ga digitaliseren, zal ik er af en toe eentje plaatsen. Gaat in één moeite door.

Ook grappig (nou ja) is dat wat ik destijds tekende anno 2025 (of moet ik zeggen: 2030?) niet aan actualiteit heeft ingeboet, sterker nog: de toekomst van de hele wereld zal (kunnen) bepalen: de computerisering van de samenleving. Wat ten koste zal gaan van heel wat banen.

Masamuda in Vlaardingse Broekpolder

Het was redelijk mooi weer vandaag, dus maar weer de paden op de lanen in. Ditmaal naar de Vlaardingse Broekpolder. Zoals altijd is daar weer veel ruige natuur, al is het landschap minder bloemrijk dan in mei en ook laten de vogels zich minder tot niet horen. 

Wat je nu wel ziet zijn bramenstruiken die volhangen met grote zoete vruchten. En zo nu en dan zie je een vlinder dwarrelen, maar het grote gebied in aanmerking genomen, kan ik niet spreken van grote aantallen. 

Niet gepland, maar wel leuk was een bezoek aan Masamuda, dat elke zondagmiddag van 12 tot 16 uur is geopend voor het publiek, waarbij een gids toelichting geeft op wat er te zien is.  Toegang is gratis. 

Masamuda is een educatief archeologisch erf. Gemeentelijke of andere subsidies zijn er niet, wel is er een aantal sponsors. Op basis van archeologische vondsten hebben vrijwilligers  wetenschappelijk verantwoorde reconstructies van huizen en hun inrichting gebouwd. De bezoeker krijgt dan een indruk van hoe er duizenden jaren geleden (prehistorie en middeleeuwen) werd geleefd. Een soort 'mini-Archeon' is het eigenlijk.

Wie belangstelling heeft, via deze link meer info! Masamuda.nl

Over haagse wegen en dreven

Het was nog even haasten vanmorgen. In beginsel gaan we elke eerste zaterdag van de maand met een - inmiddels sterk gereduceerd - groepje 'Doornvogels' wandelen. Bijna te laat kwam ik er achter dat het deze tweede augustus zover was. 

Daarbij kwam dat ik erg vroeg was opgestaan - rond vijf uur, wat voor mij (vooral 's zomers) normaal is - en na het uitlaten van onze logeerhond Jax en het klaarmaken van het ontbijt achter mijn pc prompt in slaap was gevallen. Ik schrok om negen uur wakker. Hurry Up, we hadden om tien uur afgesproken bij Paviljoen Malieveld. Dus snel rugzak van inhoud voorzien en fluks naar Den Haag CS gereden, waar ik mijn fiets kwijt kon in de fietsenstalling trapopwaarts.

Na de koffie gingen we op pad. Het was een thuiswedstrijd ditmaal. Walter had een en ander van tevoren uitgestippeld, en het werd een voor huidige begrippen vrij lange wandeling, naar schatting zo'n 12, 13 kilometer in totaal. Vroeger liepen we minstens 21 kilometer, maar dat was vroeger.

De wandeling vanaf de poffertjestent ging langs De Koekamp (zonder koeien maar wel met herten) naar het Haagse Bos, en dan rechtuit, bij de Van Alkemadelaan oversteken en weer verder richting Huis ten Bosch. 

We wilden nog even aanbellen bij Koning Willem en Máxima voor een bakkie koffie maar ze waren niet thuis, helaas. Dan maar verder. 

Even later staken we de Rijksstraatweg over en vervolgden een groene route via Groendael, Clingendael en Klein Zwitserland uitlopend op de paardenmanege.

En al die tijd is het, ondanks de lichte bewolking maar vooral ook zon en een gematigde zomertemperatuur, droog gebleven.

Aan dezelfde Plesmanweg hebben wij gelunchd bij 'Suus', een groot hotelrestaurant met - wat ik zou willen noemen - in 'moderne jaren vijftig kleuren' ingerichte parterre van wat ooit een ministerie was. Hoewel de menukaart geen al te ruime keus bood, was de lunch die wij alle drie namen (vlaamse frieten met een smakelijke gevarieerde salade) voortreffelijk en de bediening was uitermate en oprecht vriendelijk. 

Na de lunch nog een laatste twee kilometer naar het station Den Haag CS, waar onze wegen scheidden. Tot de (of een) volgende keer!