Kabouters

Een verklaring heb ik vooralsnog niet, maar feit is dat Arne en ik vannacht, fietsend door de Bosjes van Pex, een bijzondere ontmoeting hadden met groepjes kabouters. Het waren wel kabouters van de vrouwelijke kunne, je zou evengoed kunnen zeggen dat het allemaal Roodkapjes waren. Nu hadden wij wel wat herfst- dubbele bokjes op, dat zou al veel kunnen verklaren, maar daarvoor was de ervaring toch te helder.

Aan deze buitengewone paranormale ervaring ging een gezellige avond vooraf, die uiteraard begon met een zeer pittige training. Onze Groep 5 was ruim vertegenwoordigd. Op het programma stond een duurloop met daarbinnen stevige lange tempo's volgens het schema 1 km - 2 km - 1 km - 2 km - 1 km. Grappig, als je dat zo inklopt lijkt het niets, een 'eitje', maar het was allemachtig zwaar. Alhoewel, trots mijn verkoudheid - zich nu alleen uitend in hevige hoestbuien en geïrriteerde bronchieën - kon ik de groep toch redelijk bijbenen. Niet de kopgroep, uitsluitend samengesteld uit de snelste dames van onze groep, maar wel kort daarachter. Onze Patrick, verreweg de snelste loper van onze groep, liep na een lange blessure-periode weer met ons mee. Hij liep meteen vrij 'van voren'. Tja, waar talent laat zich niet remmen.

Na de training bleek het in het clubhuis een drukte van belang. Althans wat Groep 5 betreft zeker. Anja was vorige week jarig en vierde dat nu voor haar loopvrienden. Er was dus kruimel-appelvlaai en kersen-slagroomvlaai voor de liefhebbers. Ook was Lara er weer, en dat was bijzonder. Bijna een jaar geleden - of is het langer geleden? - is zij getroffen door een hersenbloeding, herseninfarct, geef het een naam. Na een lange en intensieve revalidatieperiode is zij weer grotendeels hersteld. Ze zag er heel goed uit.

Naderhand had ik het met Bibi over de film die wij allebei hadden gezien en grote indruk op ons had gemaakt: Melancholia van Lars von Trier. Het verhaal van de ondergang van de wereld door de botsing met de planeet Melancholia. Een thriller met metafysische trekjes, heel bijzonder. Zij raadde mij Midnight in Paris aan, de film over Parijs van Woody Allen. Alleen door haar beschrijving van bepaalde scènes dacht ik: ik zàl en moet deze film binnenkort zien!

En zo waren er nog zo wat van die gesprekjes en social talk, hoe dan ook: het was weer een gezellig samenzijn. De feestvreugde werd nog versterkt doordat onze meest creatieve barcommissie - onder andere bestaande uit Ruud van A. en Cor van der G. - de boel weer mooi hadden aangekleed: er hingen grote gordijnen waardoor het bar-gedeelte van de rest van de kantine was gescheiden. De vorige keer was er een 'sixties-avond', ditmaal een 'Hollandse avond', er werd uitsluitende Nederlandstalige muziek gedraaid. Het clubhuis zag er een beetje uit als een alternatief theater. Leuk.

En terugkomend op die paranormale ervaring in het bos: uiteindelijk leek het vooral een wandeling van een groep kinderen onder begeleiding te zijn. Om kwart over twaalf  's nachts. Wel een raar tijdstip om daar nog te wandelen, maar goed...