Trainingsloop vol ongemakken

Altijd een beetje lastig om een wat minder positief verhaal over een training of wedstrijd te vertellen. Zoals over de training van zaterdagochtend. Niet dat ik mij ervoor schaam, integendeel: lopen gaat met ups en downs, dat geldt voor iedereen. Bovendien 'zit' ik er na afloop helemaal niet zo mee, er zijn veel ergere dingen. Maar juist omdat er veel ergere dingen zijn, heb ik het gevoel dat elke uitwijding een blogbericht als dit tot een ergerlijke egotrip maakt. Aan de andere kant: negatieve verhalen horen er ook bij, waarom altijd 'hoera' verhalen?

Nou goed dan, niet te lang. De weersomstandigheden waren ideaal gisteren: nagenoeg geen wind, strakblauwe hemel, de hele dag zon. Het kòn simpelweg niet beter. Beetje aan de frisse kant misschien, maar als je eenmaal loopt heb je daar geen last van. Er stond een duurloop van 35 km op het programma. Op mijn programma tenminste, dat was het doel. Als dat zonder al te veel problemen ging lukken, dan zou ik mijn inschrijving voor de halve marathon Berenloop gaan overzetten naar de hele marathon.
Met de tram reed ik naar Centraal Station, liep naar de overkant en bij de Koekamp ging ik van start. Langs de Koekamp en achterlangs het gebouw van VNO/NCW liep ik het Haagse Bos in. Het ging al heel snel mis. Ondanks een adequate voorbereiding speelden al na anderhalve kilometer mijn darmen op. Bovendien zat er absoluut geen vaart in mijn lijf en benen. Ik liep al meteen dik zes minuten over de eerste kilometer terwijl ik op dat moment dacht: ik ga te hard. Maar het tegendeel was waar. En zo ging het door, langs Huis ten Bosch, bij Duindigt langs de Rijksweg, onder het viaduct richting Wassenaar. En meermalen de bosjes in, voor zover ik die tegenkwam. Tja, het is niet anders en het kon niet anders.

Maar wat vooral de deur dicht deed was de ontstellende traagheid van het duurlooptempo. Ik had absoluut niet het gevoel dat ik langzaam liep, maar als ik twee of drie keer van de - uiteindelijk - ruim 20 km die ik heb gelopen onder de 6 minuten kwam, was dat veel. En een marathon in vier en een half uur lopen - of nog langzamer - daar had ik geen zin in. Er zat geen spatje soepelheid in de benen, overal pijntjes, zowel fysiek als mentaal ging het voor geen meter. Dus voordat ik Duinrell bereikte, stond mijn besluit vast: ik ga in Terschelling gewoon die halve marathon lopen, 'bewijzen' dat ik een marathon kan lopen hoef ik noch tegenover mijzelf noch tegenover anderen (meer) te doen. Voordeel is ook dat ik nadien - ook in het trainingsweekend over drie weken - gewoon overal aan mee kan doen, ik hoef geen herstelperiode in te lassen. Hoe dan ook moet ik volgend jaar in Berlijn wel aan de bak, en dan maakt het niet uit hoe snel of langzaam ik 'm loop.

Kortom: het werd letterlijk kortom, halverwege de landgoederenroute liep ik via een mooie bosrijke omgeving terug richting Den Haag. Ik heb ook stukken gewandeld, ik (of het lijf) had(den) er geen zin meer an. Echter in het Haagse Bos - ik was al bijna bij het Malieveld - kwam ik Karin (een vriendin van een vriendin) tegen. Ze was met een soort scootmobiel en een lief klein hondje. Even een praatje gemaakt, maar het werd snel fris als je stil stond dus wilde ik door. Maar ze bood aan om ergens wat bij te praten onder het genot van een kop koffie. Nou ja, dat was nooit weg natuurlijk.

Uiteindelijk hebben we een kwartier, twintig minuten op een buitenterrasje aan de Herengracht in het zonnetje gezeten. Het was bij het DE café. Het duurde wel lang voordat de koffie gereed was maar dan had je wel de beste cappucino die je in Den Haag kunt drinken. Karin is Officier van Justitie en vertelde over haar werk en de projecten waar ze leiding aan geeft. Wel interessant, het is een job waarin je volgens mij niet zo snel brodeloos wordt.

Daarna met de Randstadrail naar huis, gedouchd, omgekleed om bij Pathé Buitenhof kaartjes voor de filmvoorstelling van vandaag te kopen. Daarna via De Bijenkorf (waar ik van die ouderwetse zwart-suede clarks kocht) en de AH wederom met de Randstadrail naar huis.

De avond is zeer rustig in huiselijke sfeer doorgebracht, met voor mijn doen veel tv kijken. Tot laat in de nacht eigenlijk, de Nacht van de Popmuziek. Leuk, wel veel oude muziek (uit 'mijn tijd') maar Leo Blokhuis zei het al: het is een 'archief-programma'.