De hel van Duinrell

Overdrijven is ook een vak, maar dat de Duinrellcross op zijn zachtst gezegd héél pittig was, zal iedereen die 'm vandaag heeft gelopen kunnen beamen. Maar we hebben het weer volbracht!

Rond kwart voor elf had ik met Ilse afgesproken voor de winkel van Zier Running aan de Laan van Meerdervoort. Vrijwel gelijktijdig kwamen wij daar aan. Even later kwam Patrick in zijn bolide, waarna wij gedrieën naar Wassenaar reden.
Het was voor de tijd van het jaar nog best druk in Duinrell, hoewel het attractiepark officieel gesloten is. Er waren vooral veel kinderen met hun ouders. Kennelijk was er een Sinterklaasviering, wat bleek uit de versieringen alom en de zwarte pieten die ons pad op weg naar de start kruisten. Even daarvoor hadden we ons startnummer opgehaald bij een provisorisch opgestelde inschrijftent.

Rond half twaalf waren we bij het start-finishgebied, dat evenals voorgaande jaren in een pittoresk ogend dal was opgesteld, vlak naast een gebouwtje waar men de tassen kon neerzetten en zich zo nodig nog kon omkleden. Bekende gezichten alom, vooral mensen van de deelnemende verenigingen Sparta - de organisator van deze zware maar mooie cross - , The Hague Road Runners en Haag Atletiek.
Patrick, Ilse en ik deden eerst nog een korte warming-up, waarna we ons naar de start begaven.

Al eerder deze dag was een jeugdcross geweest, de winnaars daarvan werden juist op het moment van aankomst gelauwerd. Nu, om exact 12.15 uur, gingen de deelnemers van de korte en de lange cross van start.

Het werd wat mij betreft geen vliegende start zoals bij de Wim Hartman Cross twee weken geleden, maar al zou ik dat gewild hebben dan had het niet gekund. Er waren aanmerkelijk meer deelnemers en het parcours ging al meteen flink omhoog en, zoals inmiddels genoegzaam bekend, klimmen is niet mijn sterkste punt. Er zit in dit parcours één heel steile lange heuvel, direct na de start, en eenmaal boven gekomen gaat die stijgende lijn nog een paar keer door. Om snelheid te maken - voor zover je al niet meteen verzuurd was na de eerste kilometers - moest je het hebben van de schaarse rechte stukken, duinbospaden. Of, als je een goede afdaler bent, kon je ook even later met grote passen een steil duin afdenderen met zeer mul zand.

Met Frank I. op de foto...

Trainer Wim en zijn vrouw kwamen ons aanmoedigen

Nee, om snel te lopen moet je niet bij een cross als deze zijn, maar een puike conditie lijkt wel vereist om niet al te geradbraakt de finish te halen. De lange cross bestond uit drie ronden, het viel mij op dat ik bij een groepje lopers liep waar ik heel vaak bij in de buurt loop tijdens loopjes in de regio. Veel krasse knarren, waaronder de 'Jannen' Wieringa en Groeneveld, Rob B., de snelle éminence grise Izaac L. en ikzelf. Het werd per ronde een beetje stuivertje wisselen, dan liep de een weer voor, dan de ander, maar ik liep constant op een tempo dat nog net natuurlijk aanvoelde, competitiedrang zat er niet bij. Wel viel op dat Ton van W. die de eerste twee ronden iets voor mij liep afhaakte of iets terugviel, maar Rob B. liep steeds een stuk voor mij alhoewel ik in de laatste ronde wel wat dichterbij kwam.

Maar goed, het was de hele tijd klimmen, klauteren, stoempen, afzien en ook heel behoedzaam lopen want hier en daar maakten natuurlijke obstakels zoals uit de grond stekende boomwortels, keien en wat dies meer zij de paden moeilijk begaanbaar.

Mulay en Ton: discussie over trainingstechnieken?!

Uiteindelijk kwam ik in iets meer dan 57 minuten over de finish, for what it's worth. Tijdens het omkleden achter een schotje van het clubhuis, waar onder andere ook Rob B. en de trainers Mulay en Ton zich omkleedden, zag ik Ilse en Patrick verderop staan, ze keken of er een prijs op hun startnummer was gevallen. Niet dus, en op mijn startnummer evenmin. Maar ze hadden goed gelopen, 50 minuten, waarbij Ilse zeker bij de eerste dames moet hebben gezeten. Maar erg veel tijd om dat allemaal precies na te gaan hadden wij niet. Wel hebben we voordat Patrick ons naar huis reed - hij had zijn auto een paar straten verderop geparkeerd - nog lekker iets gedronken bij het Pannenkoekenhuis vlak bij de ingang van Duinrell.

Al met al, weer een heel bevredigende en plezierige loop. Want dat is toch het gekke met lopen: je beult jezelf af, en toch ervaar je dat als 'leuk'. Masochisme is ons lopers niet vreemd...