Terug uit Terschelling

Zo, we zijn terug uit Terschelling. Tenminste, van onze trainingsgroep zijn Patrick, Ellen en ikzelf terug. De anderen, Anja, Yvette en Eveline bleven nog een dagje.

Twee dagen weg, maar het was weer - als vanouds - een mini-vakantie. Zaterdagochtend reisden wij - de drie hiervoor genoemde dames en ik - in de auto van Anja af naar Harlingen. We vertrokken om kwart voor tien en even voor twaalven waren we ter plekke. Snel een parkeerplaats zien te vinden, want de snelboot vertrok om half een. Dat lukte nog net. Een voorspoedige overtocht en een snelle rit met de transfer-bus verder, arriveerden we in Midsland, vanwaar het een klein stukje lopen door het pittoreske dorpje naar pension De Wadvaarder was.

Daar wachtte mij een verrassing. Nauwelijks had ik een paar stappen in het pension gezet, of ik keek in het gezicht van mede-blogger John de Boer en zijn vrouw Ans. "Wat doe jij hier?" Rare vraag natuurlijk, want dat was wel duidelijk. Maar erg toevallig! Vorige week was ik onder andere met John bij Rinus voor het onvergetelijke tripje bij de Hoogovens, en nu troffen we elkaar hier, uitgerekend in dit rustieke pension. Maar goed, John was van plan om een snelle marathon te gaan lopen. Of dat gelukt is? Lees zijn blog, hij zal het liever zelf willen vertellen. Tipje van de sluier: het is 'm ruimschoots gelukt!

We hebben even 'ge-chilled' in het rusthoekje aan het eind van de ontbijtzaal, maar later in de middag gingen we een stukje wandelen. Ook nog even wat gedronken en gegeten in een beschut hoekje op het zij-terras van een eetcafé. Daar kwamen we onze andere snelle groepsgenote Ilse tegen, later kwam zij met haar dochter bij ons zitten. Helaas ging Ilse ook niet lopen vanwege een geïrriteerde achillespees. Maar ze was met haar man, kinderen en ouders op Terschelling en maakte er gewoon een leuk weekend van.

Terug naar het pension, lieten Eveline en Yvette zien waar zij sliepen. Dat bleek een soort tuinhuisje te zijn, compleet met badkamer, televisie en andere relatief luxe faciliteiten. Niet verkeerd! Daarna zijn wij naar het pension waar Anja overnachtte gelopen. Ook dat zag er goed uit, mooie kleurtjes en fraai houtwerk overal. Vervolgens werd het 'chillen' weer hervat.

Weer later op de avond zij wij gaan eten bij de Italiaan in de dorpsstraat. Eveline had dat geregeld. Het werd een groep van 17 mensen. Groepsgenoten met aanhang: Ilse met gezin en ouders, Ellen met haar ouders, Patrick en Gerard met hun egaas en Harry van Maanen met zijn vrouw. Harry zou hier zijn 40ste marathon lopen, maar had last van zijn heupen en besloot deze keer over te slaan.

Hoe dan ook was de sfeer er niet minder om. We hebben prima en copieus gegeten, zelf had ik tagliatelle met 'frutti del mare' besteld, dat ik na enig wachten - op de een of andere manier werd ik steeds door het personeel vergeten, ook al met het drankje vooraf - met smaak heb verorberd.

Om 22.00 uur of daaromtrent waren we klaar, dus een bezoek aan Hessel zat er niet in. Bovendien was iedereen moe, direct na thuiskomst zochten we onze respectievelijke nachtverblijven op.

Geslapen als een roos! De volgende ochtend niettemin toch heel vroeg wakker, en na een paar keer weer in slaap gevallen te zijn stond ik om half zeven op. Het eerste dat ik deed was de loopkleren alvast aantrekken en het startnummer opspelden, beter nu dan om dat later te doen. Altijd zo'n gedoe. Steels liep ik naar beneden en ging naar buiten, om - heel rustig - een stukje te joggen. Aan het eind van de straat liep al snel over in uitgestrekte weilanden waar je gewoon op kon lopen. Was wel even lekker zo, maar binnen twintig minuten was ik al terug. Ook al deed ik 'slechts' de halve marathon, ook daarvoor heb je wel wat energie nodig.

Tegen half negen ging ik naar de ontbijtzaal, waar Patrick en zijn vrouw al zaten te eten. Wij zouden de bus van kwart over tien nemen naar de start, waar we Ellen zouden ontmoeten. Van onze groep deden Ellen, Patrick en ik de halve marathon, Eveline, Anja en Yvette de 'hele' evenals Gerard die ook weer elders bivakkeerde met zijn vrouw. De dames waren er nog niet maar zij konden met een latere bus naar de Brandaris, de marathon zou een half uur later van start gaan.
Even later kwamen ook John en Ans ontbijten.

Meerdere lopers die in het dorp verbleven hadden het plan opgevat de bus te nemen, er stonden aardig wat mensen bij de halte. Gezellig met z'n allen naar West-Terschelling. Even later troffen we Ellen op de hoek van de Rabo-bank, meteen tegenover de start. De bagage bij de daartoe bestemde kraam gebracht en vervolgens een beetje inlopen en een lichte warming-up in een van de zijstraatjes onder de Brandaris.

En dan naar de start, Patrick - die van plan was om 'er voor te gaan' en meteen te kijken of de kuitblessure waarvan hij inmiddels hersteld was het hield - en ik stonden redelijk vroeg in het startvak, dus redelijk vooraan. Daar troffen we meer clubgenoten aan waaronder Floris. Ellen startte achteraan, het duurde zeven minuten voordat ze over de tijdregistratiemat kwam. Maar ze heeft de schade dubbel en dwars ingehaald, zo bleek later.

Meteen na het startschot gingen we er vandoor. Ik besloot ook maar meteen flink 'te gaan' en liep de eerste anderhalve kilometer vlak achter Patrick en Floris. Een losse veter redde mij van deze poging tot zelfmoord: ik moest wel aan de kant, want de ene na de andere loper riep mij waarschuwend toe: losse veter! Nou ja, inderdaad beter om even vast te binden. En dan weer door. Een feest van herkenning, dit parcours, zes keer eerder liep in de halve marathon op Terschelling. Tussen het publiek zag ik Karin 'van Sparta', zij zou naderhand een zeer goede 'hele' marathon lopen. weer later zag ik Ilse en haar gezin, ook zij moedigde ons aan en maakte op diverse plekken langs het parcours foto's. De weersomstandigheden waren prima, wel wat wind maar dat bleek geen 'bottleneck'.  In de duinen vlak voordat we het strand op gingen, kwam Ellen voorbij, dat was ergens tussen het 11- en 12 kilometer punt. 'Je gaat best snel Fred'. Ach, voor een oude man ging het wel maar echt heel gemakkelijk ging het niet meer, en Ellen was binnen afzienbare tijd een klein poppetje in de verte.

Het strand viel mee, afwisselend zachte en wat hardere stukken dus het hing grotendeels van jezelf af waar je het liefste of beste kon lopen. Daarna weer die zware klim naar boven en dan de duinen in met diverse klimmetjes. Dat was een vrij zwaar stuk. Het was ook daar weer dat ik weer last kreeg van mijn inmiddels bijna onvermijdelijke inspanningsprobleem en moest de toevlucht nemen tot een van de schaarse bosjes. Dat scheelde weer minstens een minuut of anderhalf, maar daarna kon ik weer flink doorlopen.

We bereikten de longway via het bos naar West-Terschelling, en uiteindelijk herkenbare punten. Nog maar twee kilometer. Door al dat gedoe had ik gedacht dat ik in 1.54 over de finish zou komen, maar dat werd toch nog 1.51 en toen ik thuiskwam zag ik dat het 1.50.50 was geworden. Zonder het storende oponthoud hier en daar was ik onder de 1.50 gedoken. Toch altijd nog vijf minuten langzamer dan in 2009, maar niettemin was ik tevreden. Wel twee minuten sneller dan het minder zware Amsterdam drie weken terug.

Na de finish ervaringen uitgewisseld met Patrick, die 1.40 had gelopen (matig tevreden met de tijd maar tevreden dat de blessure niet opspeelde) en Ellen, die een verbluffende 1.37 had gelopen. Geen pr zei ze, maar meer dan tevreden. Uiteraard.

Bij de terminal hebben we ons wat gewassen en omgekleed in de toiletten aldaar - het is behelpen, maar beter zo dan in je vieze natte kleren rond te blijven lopen - waarna wij een 'bockje' gingen drinken in een cafeetje in de buurt. Het was even zoeken naar een geschikt café, maar uiteindelijk hebben we die gevonden. Weer later in een ander tentje een pannenkoek gegeten en daarna maar eens kijken wanneer de marathonlopers binnen zouden komen.

Zelf liep ik naar het punt, ongeveer één kilometer van de finish. Het duurde even voordat ik de eerste bekende lopers zag. Maar ze kwamen uiteindelijk! Anja en Yvette liepen samen met Piet de Jonge op, vooral Anja zag er nog opvallend fris uit en zwaaide vrolijk naar mij. Yvette hield dapper stand maar zij had het wel wat zwaarder. vijf à tien minuten later kwam Eveline, ze liep nog steeds licht en luchtig als een zonnetje en straalde toen ze mij passeerde, met de duim omhoog. Geweldig. Even gewacht op Gerard maar hij kwam niet. Ik wist niet of hij nog liep of al eerder was gepasseerd. Toen maar teruggelopen naar de finish waar Patrick en Ellen de dames opvingen. Anja had nu wel last van haar kuiten, zo direct na de finish, en Yvette huilde letterlijk van de pijn in haar benen, ze moest echt even gaan liggen met de benen omhoog. Er kwam nog iemand van de EHBO bij maar uiteindelijk bleek het mee te vallen. Zodra ze rechtop stond kon ze weer wat lopen. Maar echt makkelijk was het niet gegaan.

Anja met 'haas' Piet de Jonge

Wel allemaal zo om en nabij de 3 uur en drie kwartier gelopen, fantastische prestatie! Ook Gerard, die net over de vier uur de finish passeerde, was naar omstandigheden tevreden. En later was-ie helemaal content toen bleek dat hij 3.59'52'' had gelopen! Het slot van een mooie marathon waarin onze Groep 5  zich prima heeft gemanifesteerd!

De marathonners gingen huns weegs, wij gingen andermaal naar de terminal. Die middag had Patrick nog geregeld dat hij en zijn vrouw met 'de vroege' langzame boot van 17.30 uur naar Harlingen konden oversteken, Ellen en ik zouden 'de snelle' van 18.30 uur nemen zodat we ongeveer gelijktijdig zouden arriveren. Wij konden vevolgens met Patrick meerijden naar Den Haag.

Ellen en ik zaten een tijdje op de bank en de ene na de andere bekende kwam naar ons toe. Eerst een jongen die mij bekend voorkwam. Het bleek Jeffrey te zijn, een loopmaatje van John de Boer die een stuk (15 km) met hem was opgelopen. Zelf had hij ook een mooie 3.32 gelopen. Met hem hebben we een tijdje gepraat. Ik ging een patatje mèt halen bij de viskraam en toen ik terugkwam weer bekenden, Liz en Wil, zij gaan ook altijd naar Terschelling. Wil is een ex-kamergenote van mij toen ik nog bij OCW werkte en we komen elkaar altijd op dit eiland tegen. Ook zij hadden weer een goed halve marathon achter de hielen. Een leuk weerzien, maar Wil had ook wat minder leuke berichten over goede collega's die de beruchte ziekte onder de leden hadden of hebben. Dat hoor je toch wel erg vaak om je heen.

Hessel was inmiddels weer traditiegetrouw aan het spelen en zingen op het podium in de terminal, nog steeds weet hij een opgewekt sfeertje te creëren met zijn aanstekelijke repertoire, samen met Tess. Mooi duo. Tijdens Hessel kwam er weer een goede bekende nar ons toe: Fred Inklaar, naamgenoot van clubvriend, bierproever, astronoom en ICT'er Frank. Hij vergezelde ons tijdens de reis naar de overkant.
Wie zagen we nog meer? Kees en Dini! Ook trouwe Berenlopers. Dini was eerste dame in haar categorie geworden in een mooie 1.27 op de halve marathon. Ze lieten zich graag vereeuwigen voor dit blog...



Eenmaal aan de overkant, waar het overigens niet stil was, moesten we nog even zoeken en bellen voordat we de heer en mevrouw Meijer tegenkwamen. Vervolgens nog even zoeken waar de auto ook alweer stond en daarna naar huis. Het werd een heerlijk ontspannen rit naar Den Haag, en dank zij deze 'lift' waren we nog redelijk vroeg thuis, met de trein had de reis langer geduurd. We konden met z'n allen terugkijken op een mooi kort weekend en een zeer geslaagde Berenloop.