The Descendants: best wel aardig...

De positieve kant van de dingen zien, of er op zijn minst een genuanceerde mening over zien te vormen: eigenschappen die weliswaar niet 'hip' zijn maar mij niet volkomen vreemd zijn geloof ik. Na alle unaniem lovende en met superlatieven gelardeerde recensies over de film 'The Descendants' ('Schitterend drama', 'Terecht meervoudige oscarkandidaat' 'Bijzonde fraaie tragikomedie' enzovoorts) wilde ik die film natuurlijk gaan zien. Vandaag was het zo ver. Op de fiets gingen we naar het Pathé Theater aan het Buitenhof om de late middagvoorstelling van die film te 'pakken'. Het was behoorlijk druk in Zaal 2 van het theater. Niet zo gek, want The Descendants is een publiekstrekker van de eerste orde.

In het kort: The Descendants is een verhaal dat zich op Hawaï afspeelt. Daar woont de rijke maar niettemin vrij saaie vastgoedadvocaat Matt King (George Clooney), wiens vrouw Elizabeth door een ongeluk met een speedboot in coma is geraakt. Daar zal zij ook niet meer uit ontwaken. King staat nu alleen voor de opvoeding van zijn twee onhandelbare dochters, iets dat hij door zijn geobsedeerdheid met zijn werk altijd aan zijn vrouw had overgelaten. Van de oudste dochter hoort hij dat zijn vrouw Elizabeth vreemd is gegaan en, vlak voor haar ongeluk, op het punt stond om van hem te gaan scheiden. Verdriet en woede strijden bij King om de voorrang en hij gaat op zoek naar de man op wie zijn vrouw verliefd is geworden. Uiteindelijk vind hij hem, het zou een ontnuchterende confrontatie worden die een behoorlijke impact heeft op fundamentele beslissingen voor zijn verdere leven en het verloop van de film.

Wie een uitgebreider verhaal wil, overal op internet staan recensies en beschrijvingen, of je kunt de film zelf ook gaan zien natuurlijk. Maar of ik 'm zou aanraden? Niet als je een spectaculaire film verwacht, ook niet in de zin van psychologisch spectaculair. Eerlijk gezegd vond ik het een vrij 'vlakke' film, ook al werd er door diverse personen best goed geacteerd: in de eerste plaats door George Clooney natuurlijk, wiens uiterlijke knapheid door de rol die hij speelt niet eens zo opvalt, maar ook een - inmiddels behoorlijk ouder geworden - Beau Bridges. En de dochters spelen zeer goed, vooral hun reacties op het nieuws dat hun moeder zal overlijden zijn overtuigend en daardoor aangrijpend. De oudste speelt de rol van obstinate maar gevoelige puber overigens met verve.


Er zijn echt wel momenten waarbij je als kijker òf ontroerd raakt of even moet lachen. Maar al met al vind ik al die fuzz en gejuich over deze film zwaar overdreven, ik heb véél betere films gezien die ècht bij je 'binnenkomen' als een mokerslag, of waarbij je na afloop de bioscoopzaal helemaal 'flabbergasted' verlaat. Maar dat had ik helemaal niet bij The Descendants. Een betere televisiefilm zou ik zeggen, niet veel meer dan dat.

Maar ik zal ongewtijfeld geen gelijk krijgen, vannacht worden de Oscars uitgereikt en deze film hoort tot de grootste kanshebbers. Want met vijf nominaties, waaronder die voor beste film, scenario en regie, is The Descendants een van de grote favorieten bij de uitreiking van de Oscars op 26 februari. Voor de regisseur, Alexander Payne, is het geen onbekend succes: al sinds Election- zijn tweede speelfilm na het komische drama Citizen Ruth (1996) - halen zijn films Oscarnominaties binnen. Toch is hij altijd een buitenbeentje in Hollywood gebleven, met volledige zeggenschap over zijn films en een eigenzinnige, herkenbare toon.