Winterdip bij HRR

Zo, het was al met al toch weer een druk weekend, dus waar te beginnen? Toch maar met de 1 van de 4 loop waaraan ik vandaag heb meegedaan? Tien kilometer wedstrijd, ditmaal bij The Hague Road Runners. Akkoord, ik heb meegedaan maar ik zal mijn eindtijd van dik 55 minuten niet vermelden vandaag. Oh jee, heb ik het tòch gedaan... Aan de loop ging vannacht een droom vooraf waarin ik zou meedoen aan een loop maar bijzonder veel last kreeg van mijn knie, terwijl ik dacht dat ik bijna hersteld was van de blesure. Ik kon ternauwernood wandelen en dan nog met pijn. Er gebeurde nog veel meer in die droom maar dat ben ik deels vergeten, deels wijd ik daar niet over uit.

Toen ik opstond viel het wel weer mee met de knie. Ik zou meerijden met buurman Jan in de auto van zijn broer en clubgenoot Fred. Alzo geschiedde, om vijf voor tien verlieten wij de straat waar het even daarvoor nog flink had gesneeuwd: de voorboden van de zachtere lucht die op komst is.

Ruim twintig minuten later arriveerden wij bij het clubhuis van The Hague Road Runners. Er was een aardige opkomst ondanks het barre weer. Even later hoorden wij van een aantal 'inlopers' dat het parcours hier en daar 'bloedlink' was vanwege de gladde stukken, met name in de bochten en op de bruggetjes. Een enkeling besloot daardoor zelfs om niet te lopen met het oog op het 'heel blijven' voor het komende seizoen. Omdat ik zelf niet in topvorm ben nam ik mij voor om heel rustig te lopen, desnoods mocht het een uur duren. Geen goede instelling misschien als je een wedstrijd loopt, wat de 1 van de 4 per slot van rekening is. Het zij zo.

Inderdaad startte ik ditmaal helemaal achteraan en was het de eerste honderden meters een kwestie van joggen, en voortdurend naar de grond kijken om gladde stukken zoveel mogelijk te vermijden. Maar ondanks het trage tempo werd het toch nog zwaar. Pijnlijke benen, er zat totaal geen fut in. Het werd 'douwen' en  bij die paar droge sneeuwvrije stukken die er waren probeerde ik wel te versnellen maar dat hield ik nog geen vijftig meter vol. En toen na twee-en-een-halve ronde bleek dat ik - tegen verwachting - nòg een ronde moest, had ik er - in navolging van mijn benen - geen zin meer in. Ik ben uitgestapt en wandelde een stukje door. Toen kwam Zier Schaap mij tegemoet, ik zei hem dat het niet ging en ermee ophield. Na wat over en weer gepraat toch nòg maar een rondje gelopen.

Uiteindelijk kwam ik in voornoemde tijd binnen, wel een PD gelopen (persoonlijk dieptepunt) maar uiteindelijk toch blij dat ik het had gedaan. Beter niet goed gelopen dan helemaal niet gelopen! En laten we wel zijn: Clingendael en omgeving kent een mooi parcours, zeker met deze sneeuw. Mijn drie groepsgenoten Ilse, Eveline en Ton hadden overigens, gegeven de omstandigheden, wel goed gelopen, ondanks dat eerstgenoemde vlak na de start ten val kwam. Maar ze herstelde zich snel en er kwam toch nog een heel mooie tijd uit.

Nog snel gedouchd, pannenkoek met spek gegeten in het clubhuis van de HRR en met Fred en Jan (en Ruud die met de fiets was maar deze achterin Freds auto kon laden) teruggelopen naar de auto en vervolgens naar huis gereden.

Take It Off

En dan was er natuurlijk de gang naar Het Paard, de poptempel van Den Haag. Daar traden twee jonge energieke bands op die op het punt van doorbreken staan, je moet niet gek staan te kijken als een van de twee straks bij DWDD verschijnt. Of allebei, wie weet. Maar ja, aan de andere kant: er zijn zóveel bands die gewoon goed spelen, de tijd dat je er kwam met drie grepen op de slaggitaar en een matige stem ligt allang achter ons. Zeker na al die talentenshows op TV, want alhoewel ik daar niet zoveel naar kijk moet gezegd worden dat er heel veel talent zit onder de jongeren. Ook weer niet zo gek in een landje met 13 miljoen inwoners.

Maar goed, het werd een leuke avond. Ik was eerst veel te vroeg (om zeven uur 's avonds), de tent ging pas om half acht open. Nog even teruggereden, wat gelopen en toen ik er uiteindelijk om kwart voor acht was, bleek het nòg rustig. Ik had verwacht dat er nog flink wat mensen 'van de club' zouden zijn, maar dat viel tegen. Sterker nog: het viel èrg tegen, er was niemand! Beetje gek misschien, maar dan voel je je wel een beetje verloren, je kent er niemand. Maar een half uur later kwamen Ruud van A. met vriendin binnen en toen was het meteen weer gezellig. Ruud is de trotse vader van de basgitarist(e) van Take It Off. De meiden waren er trouwens al de hele tijd en hadden een hoekje ingericht waar je cd's en t-shirts kon kopen.

Eerst trad Kinkobra op, een paar stoere jonge mannen die 'hard' speelden - Queens of the Stone Age, dat werk - en waarvan vooral de zanger opviel door een zelfverzekerde uitstraling en een zeer goede stem, die in de verte deed denken aan die van Eddie Vedder. Zeker een goede band, maar zoals gezegd: er zijn tegenwoordig veel goede bands!

Na een korte pauze betraden de dames van Take It Off het podium en gingen er helemaal voor. Erg leuke band en niet alleen vanwege het uiterlijk van de dames, maar 'speulen' kunnen ze als de beste. Veel energie, en 'podium-presence' hebben ze zeker. Vooral de zangeres die het publiek uitdaagt en verleidt en wier stem nu eens aan die van Beth Gibbons, dan weer aan die van P.J. Harvey doet denken. De muziek is een mix van pop en ouderwetse rock à la Led Zeppelin. Mark my words: van deze band gaan wij in de toekomst beslist meer horen!


Calder

En dan was er nog het museumbezoek. Vooral over die ene kunstenaar, Calder, zou ik kunnen uitwijden maar dat bewaar ik maar voor een volgend blogje, misschien voor de maandag of dinsdag. Ik vond het in ieder geval een openbaring. Iedereen die een beetje thuis is in de kunst zal zeggen: Calder, wie kent het niet? Nou, ik niet durf ik te bekennen. En daarvoor moet ik mij misschien diep schamen, maar aan de andere kant is het de eerste keer sinds 1969 dat een museum een expositie aan deze man en zijn werk wijdt. En ik vind dat volkomen terecht, erg mooi en zeer apart wat die man maakte. Maar nogmaals: daarover later meer!