Wie kan zeggen dat-ie wakker is gemaakt door een heuse sirene met bloedmooie stem? Ik wel, sinds vandaag. In de trein op weg naar huis was ik in slaap gevallen en eenmaal op station Den Haag Centraal gearriveerd, lag - nou ja, zàt - ik nog steeds te pitten. Maar Klaartje van Veldhoven, dezelfde die laatst zo mooi de sopraanpartij in de Matthaus Passion vertolkte, maakte mij wakker. Niet met zang weliswaar, maar wij hebben wel even met elkaar gepraat. De komende tijd zal zij verschillende optredens gaan doen, van jazz - met haar man Rembrandt Frerichs - tot Bach-cantates. Als het kan ga ik nog een keer kijken, wellicht in gezelschap van anderen.
Vanavond is er lekker getraind met de groep. Nou ja, 'lekker' is een beetje gelogen, gedeeltelijk! Op het programma stond een duurloopje van anderhalf uur met 'een paar versnellingen'. Nou, dat heb ik geweten. Het was wel prima trainingsweer, best fris maar zonnig. We liepen via de duinen naar Duindorp en van daaruit naar de Bosjes van Poot. Daar deden we wat oefeningen en korte versnellingen.
So far, so good. Maar daarna liepen we door, via de Houtrustweg richting Duindorp en daar de Westduinen in. Het waren best lange tempo's, ik schat zo'n 600 tot 800 meter en dat ook nog eens duintje op duintje af. En dat trek ik nog steeds niet, het basistempo van de dames is vooruit en het mijne achteruit gegaan. Ik had het op het laatst ontzettend zwaar en maakte het geluid van een stoomlocomotief met bronchitis. Ilse en trainer Wim betoonden zich na afloop zelfs enigszins bezorgd omdat ik al wekenlang 'niet lekker ga', om niet te zeggen moeizaam. Maar ja, de geest wil wel, alleen het lijf niet.
Is het de leeftijd? Dat zal ongetwijfeld een rol spelen, maar wat Wim zei: 'Je moet je niet door die gedachte laten leiden'. Helemaal mee eens. Nu heb ik al maanden niet op de weegschaal gestaan en ofschoon ik mijzelf niet over-eet kan ik ook niet zeggen dat ik mijzelf aan een streng dieet hou, ik laat de biertjes, wijn, stokbrood met kaas, het gebak, chocolade en koekjes bepaald niet staan. Dus bij thuiskomst eerst anderhalf glas water gedronken en daarna op de weegschaal. Hatseflats, 80.3 kilo! Dat is zeker niet te licht, mijn - door ervaring kloppend gebleken - theorie is dat ik 77 kilo moet wegen om 'normaal' mee te kunnen trainen met de groep. Dus deze week even rustig-aan met de lekkernijen. Wordt wel lastig, want donderdag is mijn wederhelft jarig en dat wordt wéér gebak en uit eten gaan. Maar ja, tot die tijd maar een beetje streng zijn voor mezelf.
Ziezo, genoeg gezeurd. Ik sluit dit blogje af door iedereen die de marathon heeft gelopen van harte te feliciteren met hun mega-prestatie, want dat blijft het toch altijd!
En tenslotte nog een paar kleurrijke vogels die helemaal niets met de inhoud van dit blogje te maken hebben, maar ja, het oog wil ook wat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten