Baan... en de hooglanders

De trainer mag dan met vakantie zijn, maar dat wil niet zeggen dat de groep nu de teugels laat vieren. Integendeel! Vandaag stond er een pittige baantraining op het programma. Na de gebruikelijke inloopronde, de oefeningen en een aantal korte versnellingen, gingen we op de baan zes maal 400 meter lopen en daarna zes maal tweehonderd meter. De bedoeling was in 5 km tempo... Dûh, als we dat tempo vijf kilometer zouden volhouden zouden er heel wat uitermate scherpe pr's gelopen worden. Het idee was 1'50'' op de 400 meter, welnu, de langzaamste van het stel liep zo'n 1'45'', de rest 5 tot 10 seconden sneller. En zo ging dat de hele tijd door. De pauze tussen de tempo's bedroeg steeds anderhalve minuut, daarna mochten we weer. De 200 meters werden in ca. 44 tot 48 seconden gelopen, best hard voor lopers van ons niveau.

Na afloop van dit programma - de waarheid gebiedt mij te zeggen dat ik - weliswaar met toestemming van trainer a.i. Ilse - gesmokkeld heb en vijf van de zes vierhonderdjes heb gelopen, de tweehonderdjes zijn wel volgemaakt - gingen we de duinen in. Gewoon om even lekker uit te lopen en meteen de tijd (anderhalf uur) vol te maken.

Met Yvette zoete broodjes bakken bij mevrouw Hooglander

We gingen een van de zandige natuurpaden op, waar  je via een hek toegang toe krijgt. Amper honderd meter verderop stuitte de groep letterlijk en figuurlijk op de groep robuuste roodbruine Schotse hooglanders die hier zijn uitgezet. Een wel heel verrassende confrontatie! De stier en twee koeien waren druk bezig met het ritsen van bladeren van struiken en bomen die naast het pad groeien. De twee kalveren liepen op een zijpad. Je zult het altijd zien: ditmaal had ik geen fototoestel bij me. Hans de Putter heeft er wel een paar gemaakt met zijn telefoon en waarachtig: gelukt! Hans, dank!

Hoe nu verder? Toen Hans de P. de grootste van het stel, de stier uiteraard, passeerde, draaide het beest zich om en maakte een wat dreigende beweging in zijn richting. Hmm, je moet geen ruzie met hem krijgen, alleen die horens al, ze zijn lang en scherp als een dolk. Kun je beter niet in je lijf krijgen. Normaliter gedragen hooglanders zich als brave, vredelievende koeien, maar je weet maar nooit. Wij hebben per slot van rekening ook niet constant een goed humeur.

Ik zat ingesloten tussen die stier en een niet veel kleiner koebeest, terwijl de rest van de groep al in de veilige zone stond. Hoe dan ook, ik moest toch verder dus even moed vergaard en fluks langs mijnheer Hooglander gelopen. Hij kwam mij niet achterna. Ziezo, ook weer overleefd.

Wij liepen met z'n allen terug naar de Laan van Poot en deden daar de rek- en strekoefeningen achteraf. Het was een in meerdere opzichten veelbewogen avond.