Over lege dropdozen en fartlekken in de regen

Ik heb een grote bewondering voor bèta's, misschien komt dat juist wel omdat ik geen wiskundeknobbel heb. Ik kan ook  niet schaken en verbaas mij als ik in de trein zo'n achtergelaten Metro of Spits zie liggen met van die geheel ingevulde driesterren-sudoka's, die zonder enige correcties, dus kennelijk snel en met schijnbaar(?) achteloos gemak zijn opgelost. Of ik zie iemand daadwerkelijk zo'n puzzel oplossen, zonder daar noemenswaardig lang over na te denken. En dat terwijl ik het nooit voor elkaar krijg om zo'n sudoka helemaal 'uit' te krijgen, tweesterren sudoko's gaan nog nèt.

Daarentegen blijken heel wat mensen moeite te hebben met cryptogrammen, want die hokjes blijven veelal maagdelijk wit, maar die krijg ik over het algemeen wel snel ingevuld. Ach ja, ieder zijn ding zullen we maar zeggen.

Maar waarom deze inleiding? Gewoon, ik moest een bruggetje, of beter gezegd een alibi hebben om bijgaand stripje (een van de stripjes die ik op mijn 22ste maakte voor het personeelsblad van Succes-Nederlandse Boekenclub) te plaatsen. Het tweede plaatje geeft aardig weer hoe ik tegen beta's aankijk.

En oh ja, ook tekenend is dat ik de afgelopen weken ontzettend heb zitten klooien met Dropbox. Iedereen maar roepen dat het zo'n makkelijk systeem is, waarbij je artikelen, foto's en wat dies meer zij zó kunt delen met anderen. Maar het enige wat bij mij lukte was mijn eigen documenten e.d. er in zetten, ik kreeg geen toegang tot de folder waarvan mij wel de link was toegezonden. Iets met verschillende e-mail adressen of zo. Nou ja, het komt er op neer dat iemand het heeft geregeld voor mij (dank Arne!) en ik kan nu overal bij.

Nu was er gisteren wel even paniek in de tent, want dropbox (met name de map waarin de schrijvers hun artikelen hadden gezet) was leeg! Alle verhalen foetsjie! Het had te maken met technische problemen bij iemand op kantoor, in ieder geval staat alles er nu weer in. Ook weer dankzij Arne.

Meer strand dan bos, dus Meer en Bosch!

Maar nu vergeet ik het belangrijkste van de avond: inderdaad, de training. Het was er weer eentje om in de annalen te vermelden. Samenstelling van de groep op deze woensdagavond: Ilse, Ellen, Ellis, Jos, Fred, Hans en Hans. Het regende aardig, zoals wij allemaal van tevoren hebben kunnen zien op Buienradar.nl, maar de temperatuur was prima dus iedereen gewoon in t-shirtje en korte broek, met hooguit een petje bij een enkeling.

Op het programma stond een fartlek. Daartoe gingen wij naar Meer en Bosch, een ideale locatie voor zo'n training met een behoorlijk gevarieerd parcours. Eerst inlopen op weg daar naar toe, dan bij het meertje de oefeningen uitvoeren, inclusief korte tempoversnellingen annex loopscholing, daarna een duurloopje met zo hier en daar midden-lange stukken stevig rennen. Het was een fartlek zoals een fartlek moet zijn, met een mooie afwisseling van tempo's, ondergrond, heuveltjes en vlak. Het ging soms erg hard maar dat was juist wel 'lekker'. Als loper ben en blijf je nu eenmaal masochist. Maar een van de 'Hanzen' hield het na Meer en Bosch voor gezien en liep naar huis.

Na Meer en Bosch zijn wij nog even doorgelopen naar de Puinduinen, waar we ook nog wat loopwerk duin-op en duin-af hebben gedaan, daarna liepen we met z'n allen via Kijkduin de duinen in terug naar de baan. Mijn veters van mijn rechterschoen schoten opeens los, ze zwiepten driftig heen en weer en maakten zweepachtige geluiden dus maar even stilstaan om ze vast te maken. Toen dat klusje was geklaard was de afstand tussen mij en de groep zo'n vijftig meter geworden. Ik kon ze niet meer inhalen, de benen waren opeens 'volgelopen'. Toen ik zag dat ze ook nog eens een laatste versnelling gingen inzetten, hield ik het voor gezien en ging een stukje wandelen. Meer dan genoeg gedaan deze training. Maar even later kwam Wim toch even teruggefietst om mij op te halen, waarna we gezamenlijk teruggingen naar de Laan van Poot.

Het was alweer iets drukker in het clubhuis, steeds meer mensen komen terug van vakantie. Ook Patrick, het - al een tijdje geblesseerde - 'kanon' van onze groep, was gekomen om, na wat voor zichzelf te hebben gelopen, het glas met ons te heffen. Daarna weer gezellig met de andere jongens gekletst onder het genot van een drankje en een hapje. Of drankjes en hapjes, ook goed en meer conform de realiteit... Met op het scherm op de achtergrond de Olympische Spelen.