Hete Kopjesloop

Zó zag de hemel er gisteravond uit, alsof  er een hevige brand was uitgebroken aan de horizon. Dat was een voorteken voor een zonnige zomerse zondag.

En dat klopte. Wat een onwijs mooie en warme septemberdag was het vandaag! Ik ging weer eens meedoen aan de Kopjesloop in Delft. Evenals de afgelopen keren, bij de Kerkpolderlopen, mocht ik meerijden met Jan Wierenga. Op weg naar Meer en Bosch, waar ik om kwart voor tien had afgesproken, brandde de zon al aardig door mijn t-shirtje heen. Zo warm was het al!

Vrijwel onmiddellijk verscheen Jan. De andere Jan, Groeneveld dus, had afgezegd wegens een gevoelige hamstring dus reden we met z'n tweeën naar Delft. Echter bij de Delftse Hout aangekomen, bleek dat een andere vriend van Haag, Paul Kruijssen, present was. Hij ging het weer proberen. Zowel Jan W. als Paul hebben vorige week meegedaan aan de 1 van de 4 loop bij Sparta, ik heb die loop gemist vanwege de wandeling tussen Dieren en Velp. Dus nu kon ik kijken hoe het zou gaan.

Terwijl Koploper-kopstuk Hans Verbeek druk aan het 'speakeren' was, begaven we ons gedrieën naar de start. Om elf uur ging het startschot. De meute - er waren aardig wat deelnemers - zette zich vrij rustig in beweging. De eerste kilometer ging zoals altijd over een vrij smal pad, dus wie niet in de voorste gelederen startte maar toch door wilde lopen, moest een beetje slalommen of even wachten totdat er gepasseerd kon worden. Zelf had ik vrij snel een goed ritme te pakken.

Er konden vijf, tien of vijftien kilometers worden gelopen. Wij kozen alledrie voor de 10 kilometer. Het werd best een zware loop, niet zozeer vanwege het parcours maar door de warmte. Dit ondanks het feit dat een groot deel van het parcours door schaduwrijk bos voerde. Bij het passeren van de eerste ronde zag ik de vijf kilometertijd op de digitale tijdklok: 24:31'. Dat viel tegen, ik had het gevoel dat het sneller ging. Een tijd onder de 50 minuten leek mij niet erg waarschijnlijk meer. Nou ja, doorlopen maar.

Ondanks de warmte voelde ik toch dat de gedrevenheid in de benen niet afnam en was zelfs in staat in de tweede ronde een paar lopers in te halen. Jan Wierenga, die normaal een stukje voor mij zit (of loopt liever gezegd) was mij echter nog niet voorbijgegaan. Paul daarentegen liep geheel volgens verwachting een stuk voor mij. Op het laatste rechte stuk hoorde ik wat gehijg, ik keek om en zag dat Jan bezig was met een opmars. Dat gaf mij vleugels, voor zover je daar nog van kon spreken, en wist nipt onder de 50 minuten te finishen: 49:57''. Maar wel onder de 50  minuten, eindelijk weer eens een keer!  Jan kwam vijf seconden na mij binnen, hij had twee minuten langzamer gelopen dan bij Sparta en weet dat aan de warmte. Ook Paul had een minuut langzamer gelopen, maar was niettemin met zijn 47 minuten en nog wat dik tevreden.

Na de loop teruggelopen, briefje ingevuld met naam, afstand en eindtijd, gedouchd - we transpireerden zo hevig, na het douchen bleven we nog lange tijd nat en klam - en wat gedronken, koffie voor Paul en mij, AA-drink voor Jan.
En oh ja, even op de foto om te laten zien dat we in het zweet onzes aanschijns hebben gelopen!

Terug in Den Haag - Jan bracht mij bijna tot aan de deur - onmiddellijk met mijn wederhelft naar het strand, op de fiets. Ook daar was het warm en de hele middag een strakblauwe lucht! Ook Paul was daar met zijn Marlies en nog meer kennissen, waaronder Jan Haasnoot met vrouw, dochter en kleinzoon en Ruud Fabrie, onze supergebruinde voorzitter van Haag. Om kwart over vier verliet ik het strand om boodschappen te doen voor het avondeten. Lasagne met tomaten, spinazie, gerookte zalm en bechamelsaus met parmezaanse kaas. Een zomers gerecht als afsluiting van een zomerse dag!