Zwevend naar huis

 

Romantisch zijn is helemaal uit de mode, maar ergens ben ik het toch: een romanticus. Vandaag de dag telt alleen de nuchtere ratio, bijna alles dat niet verstandelijk kan worden verklaard wordt afgedaan als 'onzin'. De puur materialistisch-rationalistische wetenschap is de nieuwe religie: het bewustzijn zetelt in het brein, daarbuiten is er niets. Lees internet of De Volkskrant (overigens een prima krant) er maar op na: alles dat maar een beetje zweemt naar het spirituele wordt met korzelig cynisme of badinerende hoon terzijde geschoven. Het 'paranormale' bijvoorbeeld: hoe meer aanwijzingen er zijn dat er 'meer is tussen hemel en aarde', hoe verbetener de pogingen van sceptici om alles te ontzenuwen en te ontkrachten. Op zich prima, ik pleit niet voor een ongebreideld 'geloof' in 'het hogere' (er is veel kaf onder het koren) maar sommige zaken zijn eenvoudigweg niet te verklaren. En dat is juist mooi, het mysterie. Het zit al in het alledaagse, in niet te vatten zaken als schoonheid: een bloem, een vlinder, muziek, een droom met bijzondere gebeurtenissen en ontmoetingen...

Gebeurtenissen die erg toevallig zijn geef ik graag een magisch-realistisch sausje zonder overigens een verklaring te zoeken. Want het kàn inderdaad 'alleen maar' stomtoevallig zijn. Zo kwam ik in één week tijd op totaal verschillende locaties drie keer dezelfde vrij bekende acteur tegen, Roeland R. Nu heb ik 'm jaren geleden een keer geïnterviewd maar ik sprak hem niet aan, misschien kent hij mij niet eens meer. En vanavond, van de training terugkerend naar huis, kwam ik een andere acteur, Hugo Maerten, tegen. Dat was op het pad langs het Stokroosveld. waar hij zijn hond uitliet. Nu was dat ook weer niet zo toevallig want hij woont in de buurt, bovendien traint hij wel eens met ons mee en net als Eveline is hij verbonden aan De Appel.

Het toevallige zit 'm erin dat er steeds acteurs mijn pad kruisen. Wat dat betekent? Weet ik veel, misschien helemaal niets maar ik gaf al aan: ik ben een romanticus, misschien is het een aanwijzing voor het een of ander.

Misschien een wat zweverige inleiding maar zo voelde ik mij ook vanavond, vooral de laatste tweehonderd meters naar huis. Ik zweefde letterlijk, mijn paslengte was onwaarschijnlijk lang, langer dan ik in lange tijd heb ervaren. Daarvoor heb ik met Groep 5 meegetraind. Ondanks de 15 km loop van zondagmiddag voelde ik mij vrij goed, bovendien was het programma niet zo zwaar. Het kwam neer op een duurloopje met versnellingen waarbij de eerste helft vooral op de baan werd uitgevoerd. Vijf maal tweehonderd meter, na elke snelle 200 meter volgden 200 rustige meters. Daarna gingen we 'naar buiten',  de duinen in, waar we bijna tot aan Kijkduin liepen maar het pad daarvoor naar rechts afsloegen en vervolgens weer naar rechts, terug naar de Laan van Poot. Op die terugweg deden wij weer vijf maal dertig seconden. Het ging goed, ik had weinig last van naweëen. Sterker nog, het ging lekker snel naar mijn gevoel! Morgen (dinsdag) maar even een rustdagje houden, ik denk dat ik het dan wel ga voelen.

Bij Groep 5 was trouwens 'een verloren schaap' teruggekeerd, de immer goedlachse en talentvolle Allies. Hopelijk komt ze weer wat vaker meetrainen.