Damtournooi afgebroken

In het wild is het zo dat naarmate een dier ouder wordt, of ziek is, of gewond is geraakt, het zich meestal van het groepsgebeuren isoleert, tijdelijk of voorgoed. In het laatste geval trekt het zich helemaal terug en sterft ongestoord, diep in het bos of op een beschutte plek. Bij herstel is een terugkeer naar de groep mogelijk en dat is ook bijna altijd het geval.


Dat het er bij bronstgevechten heet aan toe kan gaan, daarvan getuigt deze foto...

Dat beeld had ik zojuist voor ogen en betrok ik ook een beetje op mezelf. Ik ben momenteel een licht geblesseerde oude bok die zich terugtrekt van het trainingsgroepsgebeuren en de wedstrijden van dit weekend, zoals de halve marathon van Monster. Het is even niet anders.



Spitsertje (éénjarige dambok) aan de wandel

Toch kan ik niet zeggen dat ik heb stilgezeten, integendeel. Ook vandaag heb ik weer stevig doorgewandeld, minstens acht kilometer door de Waterleidingduinen. Wel in mijn eentje. Dus terwijl heel wat clubgenoten zich in de duinen en op het strand bij Terheijde in het zweet renden, probeerde ik in 'het lek' weer bronstige damherten te spotten, en ik was vooral gefocusd op een gevecht. Maar dat gebeurt niet zomaar en zeker niet op bevel. Sterker nog: de damherten hebben eigenlijk niet meer zo'n zin om zich uit te sloven. Na twee weken bijna onafgebroken in de weer te zijn geweest en de nodige strijd met rivalen te hebben geleverd, zijn de ergste gevechten achter de rug.

Maar toch, op de plek waar je de beste foto's van de damherten kunt maken was er toch nog behoorlijk wat onrust en een serie korte gevechten. Het is mij zelfs gelukt om iets van die onrust te filmen. Bij deze!