De Oase van Vogelenzang

Normaliter is er al donderdagochtend een blogje, maar er viel ditmaal niet zoveel te vertellen of te verslaan. Ik heb woensdagavond niet bij de club getraind, maar wel bij de club gedronken na afloop van de training. Weer was het gezellig uiteraard, de gesprekken gingen alle kanten op en er waren mooie vakantieverhalen. Zo was er iemand die binnen een tijdsbestek van twee weken Berlijn, Gambia en Verona heeft bezocht, dat moet een heel gevarieerde vakantie zijn geweest.

Ik had het over de training, want op deze woensdag heb ik 'voor mezelf' gelopen. Dat ging niet bepaald makkelijk, nu voelde ik de naweëen van de Hoge Veluweloop pas goed. Gevoelige knieën, de benen niet helemaal 'zuur-vrij' en een zeer plekkie in de rug, allemaal geen drama maar soepel is anders. Dus in totaal krap een uurtje gelopen. Nu maar rust houden tot zaterdag opdat er dan toch nog een (hopelijk) redelijke 10 km gelopen kan worden.

 

Nou ja, rust houden... Vandaag was mijn vrije dag, mijn vrouw aan het werk en het weer was zó schitterend dat er maar één ding op zat: een fikse wandeling maken. De bestemming was al duidelijk: de Waterleidingduinen bij Heemstede-Aerdenhout! Vanaf dat station liep ik richting Vogelenzang, ongeveer veertig minuten lopen. Ik had de bus kunnen nemen maar dan had ik drie kwartier moeten wachten, beter om via de Vogelenzangweg richting ingang van de Waterleidingduinen, bij halte Oase, te gaan. Bij de gelijknamige uitspanning bestelde ik een koffie en kocht meteen een dagkaartje, één euro slechts.

Als damhert moet je van goeden huize komen om deze sterke kerel te verjagen...

Dat het de Waterleidingduinen werd is niet zomaar, want de damhertenbronst is begonnen en net als bij de edelherten is dat spektakel, maar toch anders. Ik nam de 'blauwe route', bijna zeven kilomter lang: via een kronkelende loopbrug en het bezoekerscentrum het pad met de blauwe paaltjes volgen. De Waterleidingduinen is een bijzonder natuurgebied waar open terrein en bos elkaar voortdurend afwisselen en de vegetatie grillig te noemen is. Onderweg kom je regelmatig damherten tegen, ze zijn niet overdreven schuw en vooral de volwassen dieren laten zich tot op een meter of twintig benaderen.

Eerst liep ik langs de plaats waar het voorgezuiverde water uit het Lekkanaal het gebied binnenstroomt.  Een stukje verder rechtsaf een naaldbos in, het pad leidt naar de Schulpendam. Vervolgens over het water en dan door het duinlandschap Pietjes Zwarteveld. Via het Vogeleiland en het Museumduin kwam ik weer uit bij het bezoekerscentrum.

Ik had dorst gekregen van de wandeling maar geen probleem, voor vijftig eurocent kun je binnen zelf koffie of thee uit een automaat tappen. Ik was wel damherten tegengekomen en van diverse kanten hoorde je hun knorrend-reutelende bronstroep, maar al met al vond ik toch vrij tam. Daarom besloot ik de blauwe route nogmaals te lopen. Het was weer iets later in de middag en inderdaad hoorde ik ze nu vaker, en op één plek was er zelfs flink wat onrust omdat daar meerdere grote bokken rondliepen. Ze liepen al 'knorrend' in imponeerhouding naast elkaar op en er ontstond zelfs een kort gevecht met luid gewei-gekletter.

Hoe dan ook is het gelukt om rond vier uur bij de bushalte te staan - ik had echt geen zin meer of dat hele stuk van Oase naar het station te lopen - en rond half zes was ik thuis. Meteen naar AH om boodschappen te doen en vervolgens koken (simpel maar prima: krokante kabeljauwfilet en spinazie met een uitje geroerbakt, stokbroodje erbij en witte wijn). De rest van de avond achter de pc en de buis...