Horten-en-stoten loop

Het goede nieuws is - neem ik aan, want ik word een beetje eentonig - dat dit het laatste blogje van dit jaar is over de Aerdenhoutse Waterleidingduinen. Aankomende week gaat de focus zich richten op Terschelling, de Berenloop. Daar ga ik sowieso heen, het startnummer is binnen maar of ik de 21 kilometer kan (uit)lopen is nog maar zeer de vraag. Op dit moment denk ik dat ik 'm op zijn gunstigst als trainingsloop kan volbrengen, in een tijd die de twee uur overschrijdt. Dat komt domweg omdat ik de afgelopen weken nauwelijks getraind heb, en duurlopen langer dan een uur simpelweg niet mogelijk zijn. Eerst vanwege die pijn in mijn heup maar dat is overgegaan naar een verkrampte uitstralende pijn in de rechteronderrug die erger wordt naarmate ik langer loop. Toch gaat het elke dag ietsje beter, maar het gaat langzaam.

Vanavond zag ik op TV een documentaire over hersenen en onderbewustzijn. Het schijnt zo te zijn dat in het brein een mechanisme zit waardoor men geneigd is optimistischer te zijn over persoonlijke omstandigheden, gezondheid e.d. dan statistisch reëel is. En ook dat positieve stimuli dat zelfvertrouwen alleen maar versterken, terwijl negatieve stimuli (negatieve gedachten, feiten die niet tot optimisme leiden, negatieve kritiek van anderen e.d.) onbewust worden genegeerd, 'weggedrukt'. Grappig genoeg sloot dat aan bij een gedachte die vanmiddag door mijn hoofd speelde, namelijk dat ik soms wat al te optimistisch kan zijn over bv. het tempo waarin fysieke ongemakken zich herstellen.


Zo heb ik vandaag tevergeefs geprobeerd om een langere duurloop te volbrengen. Uitgangspunt was station Heemstede-Aerdenhout. Rugzakje om en rennen maar (nou ja, rènnen: joggen) naar Vogelzang, en dan de 7 kilometer lange blauwe route nemen. Het lopen begon al moeilijk, en al snel  begon dat plekkie in de rug - waar ik bij alle activiteiten overdag, zelfs bij stevig wandelen, nauwelijks tot geen last meer van heb - toch op te spelen. Een vervelend, zeurderig en kramperig gevoel. Dus al na een paar kilometer werd het afwisselend wandelen en hardlopen, waarbij de nadruk toch op het wandelen (wel fitwalk-tempo) kwam te liggen.

Ondertussen loopt de bronst van de damherten op zijn eind, nergens hoorde ik hun bronstroep dus afgelopen donderdag was ik nèt op tijd om een paar leuke opnamen te maken. Ditmaal bleef het fototoestel onberoerd in mijn rugzak. Veel reden om het verblijf te rekken was er niet - er moest thuis ook gekookt worden - dus had ik al de bus van tien over drie naar het station, en om half vijf was ik thuis.

Over koken gesproken: de komende week moet ik een maaltijd bereiden voor ca. 40 mensen. Daarover later meer.