Echter dat bleek van zeer korte duur, dat lopen met de groep bedoel ik. Het inlopen ging best. Het ging in een meer dan redelijk tempo. De benen voelden goed en de heup- en rugproblemen zijn van de baan. Maar nu was er weer wat anders: intestinale problemen! Balen, maar ik besloot dat het toch beter was om voor mijzelf te gaan lopen. Wel linea recta naar huis. Daar bleek dat ik in totaal vijftig minuten had gelopen.
Wassen, omkleden en terug naar de club. Gezellig, uiteraard. Met deze en gene vooruitgeblikt op het komende trainingsweekend: vrijdagochtend komt Joop Nennie mij ophalen met de auto, met hem en Frits Bos rijden wij naar Burg Haamstede. Trainen, crossen, gezellig. Ongeveer tachtig Haag-leden gaan naar het Landall-park aldaar, verdeeld over tig huisjes. Wordt leuk!
En nu iets wat totaal nergens op slaat, althans niet op het voorgaande. Vraag niet waarom, maar een uur geleden zong er opeens een stokoud Pink Floyd nummer door mijn hoofd. Stokoud, want het is een nummer uit de jaren zestig. Ik heb Pink Floyd al vaak gezien, ook deze 'oer-line up'. Zó heb ik ze nog gezien, in De Houtrusthallen destijds, spelend op een krap podium en belicht met vloeistofdia's. Het was de tijd dat Syd Barrett, het bloedmooie muziekgenie, nog de creatieve leider van de band was. Dat was vele jaren voor de spectaculaire stadionoptredens. Die heeft Barrett nooit meegemaakt, hij was toen al jarenlang 'gek' en leefde als een kluizenaar in zijn ouderlijk huis.
Dat niet iedereen gecharmeerd was van de 'teringherrie' die Pink Floyd destijds produceerde, blijkt uit onderstaand intrigerend filmpje. Zeer de moeite waard! Gaat u even met mij mee, terug naar 'The Sixties'?....
Ach jee... ja, dit is even teruggegooid worden in de tijd. Wat leuk.
BeantwoordenVerwijderen