Geef me een teiltje...

Op Facebook zag ik een bericht van clubvriendin Yvonne, met een foto. Met de vraag wie dit soort 'baden' nog heeft meegemaakt.


Ik denk dat je wel 55 plus of ouder moet zijn om zich dit nog te kunnen herinneren. Zoals uit bijgaande foto's blijkt, werd de zinken teil niet alleen ingezet als badkuip, maar ook als zwembassin op warme zomerdagen. Met mijn neefje Peter was ik hier lekker met water aan het kliederen.


Maar elke zaterdag, voordat we met z'n allen bij de radio gingen zitten om naar programma's te luisteren - hoorspelen zoals De Familie Doorsnee en Paul Vlaanderen, amusementsprogramma's zoals Zaterdagavondakkoorden of de Bonte Dinsdagavondtrein, kinderprogramma's als Paulus de Boskabouter en zondags Weer of geen Weer met Bert Garthof en Bel Canto, het vermaarde operaprogramma - werd ik in de teil gestopt en net zo lang met groene zeep geboend totdat ik glimmend rode wangen had.

Dank Yvonne voor het oprakelen van dit mooie potje nostalgie!


Vandaag ben ik weer eens gaan schilderen bij Paul, in zijn atelier dat zich op zijn beurt weer in een gigantisch leegstaand kantoorcomplex bevindt. Het is echter geen 'kraak', de gemeente heeft besloten dat er vijf mensen in het pand mogen komen om te werken. Vandaag waren we met z'n tweeën. Onder de mooie rustige klanken van Tjaikovskies Notenkraker op Radio 4, de klassieke zender, gingen we aan de slag.

Een beginnetje is gemaakt, het is de bedoeling dat de komende tijd meer structureel aan het schilderen wordt gewijd. Wel is het van belang om dat op een atelier te doen met alle materiaal binnen handbereik, want anders blijft het voornemen 'ik ga weer eens schilderen' een jarenlange nobele wens die nooit ten uitvoer wordt gebracht. Ik kan daar voorbeelden van noemen en ook Youp van 't Hek hekelde eens dames die 'in de kunst' wilden en verf, ezel, penselen e.d. hadden aangeschaft: "En dames, al wat gemaakt? Neuuhhhh... dacht ik al". Tja, zo werkt dat. Maar het pensioen nadert, dus straks heb ik hopelijk tijd zat...