Haute Cuisine voor twee personen

Het was bijna een privé-voorstelling, gistermiddag in het Filmhuis. Ik zat in mijn eentje in de zaal, maar twee minuten voor aanvang van de film kwam er nog iemand binnen, een dame. Heel apart.

Nu was het wel een film die op zijn best redelijke, maar niet éénmaal geweldige recensies heeft gekregen. En dat snap ik wel, het was een nogal dun verhaaltje maar toch: geen onaardige film. We hebben het hier over 'Haute Cuisine', een titel die de lading van de film wel zo'n beetje dekt. Het verhaal behelst in feite een fragment uit het leven van een jong-middelbare vrouw die een tijdlang uitverkoren was om privé-kok van de president te zijn. Haar kookkunst viel bijzonder in de smaak. Het is geen fantasie-verhaal want toenmalig president Mitterand had inderdaad een eigen kokkin.


Schrijver/producent Étienne Comar kwam daar achter via een kranten-interview met Danièle Delpeuch, een 'doodgewone' kokkin die van het platteland werd geplukt om de persoonlijke kokkin van president Mitterand te worden. Comar werd zeer getriggerd door dat verhaal en zocht de vrouw op. Delpeuch vertelde hem over haar ervaringen aan het Élysée, waarna het idee ontstond om een film te maken. Comar benaderde Christian Vincent, die niet alleen filmregisseur is maar tevens wijnkenner met dezelfde passie voor eten als Delpeuch. In de film wordt zij overigens Hortense Laborie genoemd.

De rol van president wordt gespeeld door de hoogbejaarde Franse schrijver Jean D’Ormesson. Hij lijkt niet op Mitterand maar kennelijk was het niet de opzet om er een één-op-één biografie van te maken, het ging de makers waarschijnlijk meer om het gegeven van een vrouw die - om wat voor reden ook, dat blijft onduidelijk - uitverkoren wordt om voor de president te gaan koken. En dat blijkt een succes, zeker de eerste tijd.


Wij zien Hortense de hele tijd in de weer om het haar werkgever op culinair gebied naar de zin te maken, bijgestaan door een leerling-kok. Zij probeert te achterhalen wat 'Monsieur le Président' ècht lekker vindt. Tijdens een lang persoonlijk gesprek met haar geeft hij aan dat hij wars is van liflafjes en overbodige versiering, geef hem maar de simpele, eerlijke Franse keuken. Zoals 'grandmère' kon koken. Simpel, puur, met de beste ingrediënten. Dat komt goed uit want Hortense denkt daar precies zo over.

In contrast met het werk in de luxueuze omgeving van het presidentieel paleis, zien we Hortense ook in 'haar andere leven', namelijk op Antartica waar zij kookt voor een grote groep onderzoekers. Zij is daar ook een heel andere vrouw die wel heel geliefd is in die mannengemeenschap.

Wat in de film vooral indruk maakt is het spel van Catherine Frot - in de verte doet ze mij denken aan Jeanne Moreau in haar jonge jaren - die er met haar elegantie en gedecideerde wil voor zorgt dat de sympathie bij de kijker wordt gewekt. Maar ook d'Ormesson in de rol van president overtuigde mij wel, ook al vond een andere (echte) filmrecensent hem houterig acteren. Dat is niet geheel onwaar, maar dat zal ongetwijfeld met zijn vergevorderde leeftijd te maken hebben: voor mij maakte dat zijn spel niet onwaarachtig.

Al met al is het thema van Haute Cuisine redelijk origineel, maar het wordt nergens echt grappig, spannend of emotioneel, al moet de kokkin Hortense (gespeeld door Catherine Frot) wel flink opboksen tegen de jaloerse chef-kok van de algemene keuken.

Aanrader? Nee, dat niet, maar het is best een aardige film die ook nog eens de eetlust opwekt door de keur aan fraaie en met veel toewijding bereide gerechten die de revue passeren.