Onverwacht bij Anne Frank

Sinds jaar en dag kom ik in Amsterdam, sterker, ik kom er meerdere malen in een kwartaal. Ik heb er zelfs ruim een jaar gewoond tijdens mijn diensttijd, en mijn eerste beetje serieuze verkering woonde in Amsterdam. Maar na al die jaren blijft het een 'nieuwe' stad, iedere keer als ik er ben lijkt het wel alsof ik er voor het eerst kom, dan slenter ik als een toerist over de grachten en wandel uren rond.

Zo ook vandaag. Doel was om op de Albert Cuyp kruidenthee te kopen, maar voordat het zover was heb ik een paar ongeplande dingen gedaan. Een beetje over de grachten in de buurt van de Jordaan gelopen bijvoorbeeld.

 

Al lopende passeerde ik opeens het Anne Frankhuis. Daar ben ik in mijn - toch niet zo korte - leven nog nooit binnen geweest!  Vorig jaar was ik het echt van plan, maar toen stond er zo'n geweldig lange rij, dat ontmoedigde mij. Maar vandaag, op deze doordeweekse, waterkoude en winderige dag stonden er amper zes mensen voor de ingang. Het moest er nu maar eens van komen!

Nu ga ik niet een heel verhaal schrijven over het Anne Frank Museum en het Achterhuis, enerzijds omdat de meeste lezers het allang bezocht zullen hebben en zo niet, iedereen kent het verhaal.

Maar het was wel een ervaring. De bezoeker wordt keurig via een aangegeven route en teksten op de wanden - meest dagboekfragmenten van Anne - door het Achterhuis geleid, moet soms steile houten trappen bestijgen om de volgende verdiepingen te bereiken, op elke verdieping wordt op heel toegankelijke wijze, middels foto's, teksten en korte filmfragmenten, een helder beeld gegeven hoe het er in die tijd aan toe ging. Hoe de onderduikers door middel van een boekenkast van de buitenwereld werd afgesloten, dat ze overdag muisstil moesten zijn. Het brandmerken, daarna de deportatie van grote groepen joden.

Oh mooie Westertoren...

 

Maar vooral ook krijg je, al kijkende, luisterende en lezende, een beeld van wat voor meisje Anne was: niet het lieve, wat dromerige meisje dat stilletjes poëtische teksten aan haar dagboek toevertrouwt, maar een pittig, vrolijk en gevat, intelligent meisje dat - en dat komt ook naar voren in het dagboek dat ik (eindelijk) in het museumwinkeltje kocht - best kritisch is, op iedereen wel iets op- of aan te merken heeft (positief en negatief) maar bij veel kinderen in de klas heel populair is, niet in de laatste plaats bij de jongens uit haar klas. Niet dat ze iets met hen begint, daarvoor is zij met haar dertien jaren nog te jong. Maar ook krijg je een beeld van hoe de acht onderduikers ('schuilers' werden ze genoemd) in dat achterhuis hebben geleefd, hoe benauwend dat moet zijn geweest en de angst die zij bij tijd en wijle moeten hebben gevoeld. Geen onterechte angst, want zij zijn naderhand verlinkt, al is tot op de dag van vandaag onbekend door wie.

 

Nog even een kop cappucino met een brownie geconsumeerd in het museumcafé - met uitzicht op de gracht en de Westertoren - en daarna verder gewandeld. Na de nodige omzwervingen kwam ik uiteindelijk uit bij de Albert Cuypmarkt, verderop in die straat is een kruidenwinkel waar ik vier soorten thee heb aangeschaft. Daarna met de tram terug naar het station en met de trein terug naar Den Haag. Daar nog wat boodschappen gedaan voor het avondmaal.