.
Het was behoorlijk fris, al de zon scheen een groot deel van de dag. Prima weer om de gemiste training van woensdag in te halen. Jawel, er waren ook buien, als je daarin verzeild raakte was het bitter koud, maar ik heb deze zoveel mogelijk gemeden (met dank aan Buienradar).
Via de Zonnebloemstraat en Fuutlaan liep ik de duinen in en ben zo naar Kijkduin gelopen. De benen voelden alsof zij zich de mini-marathon van afgelopen zondag nog konden herinneren, even doorzetten maar. Onderweg laste ik de eerste pyramide van 1-2-3-2-1 minuten in. Het is en blijft raar, op papier lijkt het een eitje, maar toch was het pittig. Misschien kwam dat door de wind, want die woei vrij stevig. Erg snel gingen die tempo's niet voor mijn gevoel, maar ik heb ze allemaal keurig netjes afgewerkt, met steeds een minuut tussenpauze.
Na circa tien minuten 'gewoon' hardlopen werd het tijd voor de tweede pyramide, grotendeels door Meer en Bosch. Ook die ging netjes, maar aan de derde ben ik niet toegekomen. Ik vond het wel goed zo. Netto trainingstijd een uur, met in- en uitlopen meegerekend 70 minuten.
Erbarme Dich...
's Middags heb ik in het filmhuis een heel bijzondere film gezien, getiteld Matterhorn. Bijzonder, omdat het een wonderlijk-hilarische en ontroerende mix was van absurdisme, oubolligheid en jiskefet-achtige types.
Dat Diederik van Ebbinge, ooit deel uitmakend van die geweldige cabaretgroep De Vliegende Panters (hij is die grote, wat flegmatiek ogende panter), de regisseur is, kun je zien aan de stijl en humor van de film. Maar onder de grappen en karikaturale typetjes zit een sterke tragiek en er zijn veel ontroerende momenten.
De film was de publieksfavoriet tijdens het Rotterdams Filmfestival!
Plaats van handeling is zo'n oerhollands dorpje - in Friesland of Groningen? - waarvan ik mij afvraag of die vandaag de dag nog bestaan. Weilanden zover als het oog reikt, een kerk waar de dorpelingen zondags de dienst bijwonen en uit volle borst psalmen en gezangen meezingen. In dat dorp woont ook ene Fred (een rol van Ton Kars, de acteur die in de tv-serie 'Het Schaep' de echtgenoot van Carrie Tefsen speelt). Fred is een steile, zeer christelijke man van middelbare leeftijd. Al snel blijkt dat een diepe tragedie zijn leven op zijn kop heeft gegooid. Sinds de dood van zijn vrouw - omgekomen tijdens de beklimming van de Matterhorn - woont hij eenzaam en alleen in het dorp. Hij heeft een zoontje maar die is kennelijk uit huis geplaatst. De eenzame weduwnaar leeft zijn leventje volgens zeer strakke, stipte regels, gaat elke week naar de kerk en nuttigt iedere dag om zes uur 's avonds het avondmaal, groente met aardappels en een stuk vlees. En hij luistert vaak naar Bach, vooral naar het ontroerende 'Erbarme Dich' uit de Matthaus Passion. Op een cassettebandje staat een uitvoering met een jongenskoor waar zijn zoon kennelijk deel van uitgemaakt heeft.
Dat 'Erbarme Dich' inspireert Fred kennelijk om iets meer voor de medemens te doen.
Dan verschijnt Theo ten tonele, een zwijgzame, bijna autistisch aandoende zwerver (René Hof). Fred toont erbarmen, stelt zich op als de barmhartige samaritaan en laat Theo bij hem intrekken.
Theo lijkt amper te kunnen praten - af en toe zegt hij 'ja' op wat er gezegd wordt en daar blijft het bij. Als een strenge vader probeert Fred zijn nieuwe huisgenoot op te voeden. Al snel ontdekt hij dat Theo over een bijzonder talent beschikt (dierengeluiden imiteren), waardoor Fred weer langzaam stapjes in de wijde wereld durft te zetten. Overigens is er in de film ook een verrassend element wanneer blijkt dat Theo in het verleden een heel vlotte, normale persoon was en hoe het komt dat hij geworden is zoals hij nu is.
Ik zag een paar matige recensies, onder andere in De Volkskrant. Daar ben ik het echter niet mee eens, vijf sterren is misschien wat overdreven maar vier sterren verdient deze - grappige maar bij vlagen ontroerende - film zeker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten