Exloo, Bijloo en ander geDrenthel

De afgelopen twee dagen waren wij op familiebezoek in Drenthe. Directe aanleiding was de verjaardag van een (aangetrouwde) neef. En zoals altijd was het weer een in actieve zin relaxede mini-vakantie, want zo kun je een verblijf in Drenthe altijd wel ervaren.

 

 

Zo is zowel vandaag als gisteren (vrijdag) gelopen. Het hardlopen was op vrijdagochtend. Dat ging erg onstpannen en voor mijn doen behoorlijk soepel, ondanks de pittige Pulchri-trainingsloop van afgelopen woensdag nog in de benen. Lekker een uurtje in het bos gelopen, over grillige bospaadjes met de nodige klimmetjes rond het Zwanenmeer en een paar kilometer door het uitgestrekte landschap van de Hondsrug. Vandaag werd het meer een wandeling 'in forschen pas', ook ruim een uur. Beide malen geen kip of ja, die juist wel, geen mens tegengekomen.

 

 

Op donderdag gingen we ook naar Exloo, ditmaal met de auto. Een mooi gebied, met afwisselend bos en heidevelden. En met als hoogtepunt de hoge uitkijktoren waarvan je de bovenste verdieping eerst na veel geklauter via steile trappen kunt bereiken. Ik snap helemaal niets van de extatische 'kick' gevoelens die bungeejumpers, paragliders, parachutespringers en bergbeklimmers ervaren tijdens hun activiteit want zelfs bij een goed beveiligde en degelijk afgerasterde toren als deze kneep ik 'm als een ouwe dief.  De allerbovenste verdieping heb ik dan ook niet gehaald (de anderen wel).

Op de terugweg naar beneden kwam een echtpaar mij tegemoet. Ik herkende in de man een forens die ik zo nu en dan zag in de trein naar Hilversum, tot voor enkele maanden geleden mijn vaste woon-werk traject. Hij (her)kende mij niet maar toch raakte ik even met hem en zijn vrouw aan de praat. Het bleek dat ook hij met pensioen was en zich nu bezighoudt met beeldhouwen.

 

Nog een bekend gezicht, maar dan een voor bijna iedereen bekend gezicht, zagen we even later na terugkomst van een wandeling op de hei. Het was cabaretier Vincent Bijloo die met zijn vrouw of vriendin aan het wandelen was. Hij schijnt hier in de buurt te wonen.

De hei staat al aardig in bloei!

 

De dag er op maakten we een fietstochtje naar Borger. Zelf ging ik op een op zichzelf goede leenfiets uit 'de stal' van onze gastvrouw en gastheren, een beetje cross-hybride, maar twee fietsbroeken met zeemleren zitvlakbeschermers over elkaar heen getrokken ten spijt, was het harde puntige zadel oorzaak van een lijdensweg. Hoe dan ook in Borger wat geshopt en na afloop op een terras een mooie biertje gevat...




Wij hebben trouwens ook nu en dan in de tuin gezeten want het was heerlijk zonnig weer. Wat mij ook hier opviel was dat ook - of vooral - hier in Drenthe de vlinderstruiken van de buren, die overhelden naar 'onze'  tuin, drukbezocht werden door vlinders: vooral veel Kleine Vossen, enkele Atalanta's, diverse Gamma-uiltjes en Koolwitjes.  

Loop naar de pomp!

Gisteren (woensdag dus) hadden we wel een heel bijzondere trainingsloop. Die 'we' waren in dit geval alle trainingsgroepen van onze vereniging.

Wat wilde het geval? Pulchri Studio had vanwege het 100-jarig bestaan van HAAG Atletiek de tentoonstelling Body in Motion georganiseerd. Een mooi cadeau van de grootste kunstenaarsvereniging aan de grootste atletiekvereniging van de stad. Thema van de tentoonstelling was: het menselijk lichaam in beweging. Kennelijk een thema dat bijzonder aansprak want er werden maar liefst 300 werken ingestuurd.

Trainer Wim Hartman op de fiets...

 

Michiel Morel, zelf lid van onze vereniging en oud-directeur van artotheek Heden heeft uit die werken een mooie selectie gemaakt, en het resultaat daarvan werd in een mooie - en grote - tentoonstelling in Pulchri gepresenteerd.

Gisteren was het moment dat de groepen bij wijze van training vanaf de Laan van Poot naar Pulchri zouden lopen om daar, na zich aan een beker koel helder water van sponsor Dunea te hebben gelaafd (vandaar het motto van de loop 'Loop naar de pomp'), de kunstwerken te bekijken en een roze stickertje te plakken naast het kunstwerk dat het meeste in de smaak viel. Na deze cultureel getinte onderbreking weer terug naar de Laan van Poot.

Het idee achter deze happening was een kunstwerk aan te schaffen voor het clubhuis. Daartoe is aan iedereen gevraagd een geldbedrag te storten. Omdat de totale route naar en van Pulchri ca. 13 kilometer was, is gevraagd minimaal 13 euro bij te dragen, zelf te betalen of door je te laten sponsoren. Het bijeengelopen bedrag zou door Fonds 1818 worden verdubbeld.

 

 

 

Wim, onze trainer, had mij vorige week gevraagd om voor Groep 5 het parcours te bepalen. Dat was ik eerlijk gezegd weer vergeten, ik dacht ook dat het niet serieus bedoeld was. Maar dinsdag kwam er een mailtje van Wim met de vraag of ik er nog aan gedacht had. Ik was de hele tijd druk bezig met onder meer het clubblad, dus de vraag was mij ontschoten. Ik ben er meteen voor gaan zitten en kreeg al snel de smaak te pakken. Uitgangspunt was dus een route van in totaal 13 kilometer uit te zetten. Dat heb ik gedaan en ben gisterochtend het parcours al fietsend gaan verkennen.

Dus gisteravond op naar Pulchri, met onze groep. Het werd een duurloopje via een groene route dat ook langs die andere 100-jarige, Het Vredespaleis, voerde. Over een paar weken (op 21 september) vieren Haag Atletiek en Het Vredespaleis samen hun verjaardag via De Vredesloop, een loop over 5 of 10 km., maar dit terzijde.


Na de onderbreking in Pulchri werd er op de terugweg via een iets andere route vooral op het laatst flink aan getrokken, dus werd het nog een pittige training. Uiteindelijk bleek die route toch een aardig stukje langer te zijn, ruim 15 km., bijna 16 km in plaats van 13 km. Dat krijg je ervan als je een alfa een route laat uitzetten...

En omdat ik het niet kon nalaten om een impressie van de loop te maken, hieronder een selectie. Sommige foto's zijn aardig bewogen, maar dat past wel in het thema deze avond, Body in Motion... Er liepen in Pulchri ook professionele fotografen rond, dus betere foto's zijn vandaag of morgen vast op onze website te zien.

Nazomeren in tuin en op de baan

In de nacht van zondag op maandag zijn mijn wederhelft en dochter bruinverbrand teruggekeerd van een weekje Turkije. En hoewel ik mij in mijn eentje vrij gezellig heb vermaakt, was het huis toch  wat leeg en de wetenschap dat iedereen weer veilig en wel op Hollandse bodem is teruggekeerd stemt  in zekere zin opgelucht. Ik ben laat opgebleven, net zo lang tot om kwart over drie 's nachts de taxi vanaf Schiphol kwam voorrijden en ik mijn vrouw welkom thuis mocht heten.

De vakantie is wat mij betreft nog niet voorbij, maar de komende week wordt vrij turbulent. Gisteren is het meeste werk voor het clubblad geklaard (vier grote interviews zijn in concept gereed en doorgestuurd naar betrokkenen) en kon ik met mijn dochter die even langs kwam in de tuin van de zon genieten.

Het zou de meest 'vlinderrijke' tuindag van het jaar tot nu toe worden: terwijl de zon de hele dag vrij uitbundig scheen, spotte ik onder meer een paar blauwtjes, diverse kleine vossen, een bont zandoogje, kleine en grote koolwitjes en meerdere atalanta's.
Dagpauwogen en distelvlinders, die de afgelopen weken vooral in de voortuinen van onze straat veelvuldig zijn gesignaleerd, zie ik nu niet meer. Waarschijnlijk is, nadat ze hebben gepaard en in waardplanten hun eieren hebben afgezet, hun tijd voorbij.

Ook kwamen zo nu en dan gekleurde libellen op bezoek en een klein sprinkhaantje. Hommels en bijen zijn er bijna het hele jaar door.

En dan de maandagavondtraining: ik had niet op het schema gekeken, had ik dat gedaan dan kon ik weten dat er een baantraining op het programma stond. Vooruit met de geit. Na het gebruikelijke inlopen buiten rondom het sportcomplex, en wat loopscholing inclusief korte versnellingen op het grasveld naast het clubhuis, begonnen we met het eigenlijke programma: tempotraining op de baan met de tempo's in 10 km wedstrijdsnelheid. Dus niet 'te gek' maar zeker niet langzaam.

Het werden twee series van 200-400-600-400-200 meter, met telkens 90 seconden pauze (rustig lopen of dribbelen) tussen de tempo's in en vijf minuten tussen de series. Het hele programma is door iedereen keurig afgewerkt. Woensdag weer trainen, dat wordt een heel bijzonder loopje naar Pulchri Studio. Daarover uiteraard donderdag meer...

Onder Onsje bij laatste Kerkpolderloop van dit jaar

Wat was het rustig vanmorgen bij de laatste Kerkpolderloop van dit jaar! Wel verklaarbaar, want bijna iedereen in de regio die regelmatig de hardloopschoenen aantrekt liep zich gisteren bij de Bradelierloop het vuur uit de sloffen.

Zelf heb ik niet meegedaan, alleen wat losgelopen en foto's gemaakt van de deelnemers tijdens en na de loop.

Voor de rest met deze en gene een praatje gemaakt en samen met superveteraan Steven Koelink wat uitgelopen en naar de tramhalte gelopen waar ik met lijn 1 de terugtocht naar Den Haag aanvaardde.

Deze blogpost wordt in de loop van de dag nog aangevuld, maar voor de ongeduldigen Onder Ons, met name degenen die vanmorgen bij Onder Ons liepen:

De foto's van deze laatste Kerkpolderloop van 2013 staan HIER!!


Montmartre op het Kurhausplein

Later deze middag ging ik nog naar Scheveningen, niet om te zonnebaden (zoveel zon was er niet) maar om een kijkje te nemen bij de Kunstmarkt. Op het Kurhausplein stonden kramen waar kunstenaars hun creaties hadden uitgestald. Ook Paul Versteegh en Caroline Sabbatini, kunstenaars èn hardlopende clubgenoten, stonden hier met hun werk. Zij hadden allebei zowaar iets verkocht. En dat is niet gek, want kunst is niet goedkoop, vooral schilderijen niet, en in deze tijden van crisis...

 

 

 

 

 

De expositie gaf mij wel weer een bepaalde onrust: ik teken en schilder erg weinig de laatste tijd, ik moest dat maar weer eens oppakken. Daarvoor wel eerst de innerlijke rust zien te vinden en bepaalde remmingen loslaten...

Bradelierloop

Vanmorgen vroeg éérst het tuinbankje een tweede beitsbeurt gegeven. Het was nog vroeg èn droog dus een ideaal moment om dat te doen.

 

  Daarna wat achter de PC geworsteld met teksten, en later ben ik naar de stad gegaan om bij De Hardloopwinkel een rugzakje te kopen. Dit nadat ik drie dagen geleden bij Bever Sport een Camelbag 'light' (een hesje met wat zakjes om wat geld, kaartjes, sleutels e.d. in op te bergen) had aangeschaft. Ik liep daar tegenaan op zoek naar een 'gewoon' rugzakje dat ik wel nodig heb omdat het andere rugzakje helemaal is opengescheurd, gewoon verteerd door slijtage. Nu ben ik een man met twee rugzakjes, eigenlijk heb ik er meer maar die zijn groter van formaat. Maar ik weet zeker dat ik van dit stel plezier zal hebben. De ene (zwarte) ga ik voor gewone stadswandelingen gebruiken, handig straks op vakantie, de andere voor lange duurlopen.

Om half één was ik bij Meer en Bosch waar Jan Wierenga mij al stond op te wachten. Op naar De Lier voor de Bradelierloop! Het geel-groen van Haag Atletiek was goed vertegenwoordigd. Onze fotoredacteur en trainer Jan Groenestein had zijn fototoestel meegenomen en zette een paar mensen van onze club met mijn persoontje op de plaat. Dit nog voor de start.

Voor menigeen is de Bradelierloop een mooi evenement, om niet te zeggen een traditie, om het najaarsseizoen mee te starten. Jawel, het is nog zomer maar zodra de vakanties achter de rug zijn en de dagen korter worden kun je alweer spreken van na-zomer.

 

Dat het zover nog niet is, bleek wel tijdens het lopen. De 5 km lopers (265 deelnemers) en 10 km lopers (461) gingen gelijk van start. Een van de 5 km lopers was Hans Verbeek, niet blootsvoets ditmaal maar met iets te grote sandalen. Hij wilde gewoon eens kijken hoe dat liep. Achteraf bleek het een succesvol experiment.

Deze cultuurbarbaar had eerder ingeschreven voor de 10 km, en het eerste wat na de start opviel was dat de benen niet ècht goed (uitgerust) voelden. Een mooi tempo viel niet te maken, ik liep gelijk 'hoog in de adem', dan maar een tempo zien te vinden dat ik tien kilometer lang vol kon houden. Het was erg benauwd, warm ook, maar vooral de luchtvochtigheid was hoog. Het bleek dat de rustige aanpak wel werkte, want ik kon het gekozen tempo goed vasthouden en werd weinig gepasseerd. Uiteindelijk kwam ik in 51 minuten en 40 seconden netto over de meet. Dat is niet de 49 minuten waarop ik eerder deze week gehoopt had maar die tijd heb ik vanmorgen, nadat ik een paar stappen had ingelopen, al meteen uit mijn hoofd gezet. Dus toch weer redelijk tevreden.

Na afloop kregen de lopers een plantje als aandenken. Best origineel, weer eens wat anders dan een medaille!

 

 

In de ruimte op de eerste verdieping van het clubgebouw - met uitzicht op het voetbalveld waar juist gespeeld werd - is er zowel voor als na de loop met deze en gene gepraat. Zoals met Hizkia - met wie ik een 'close finish' had - en Michel, Paul Wobbe, Anne Goverts (zie ook links op groepsfoto) die weer sneller begint te lopen, en Jan Wierenga die tien kilometer wilde lopen maar het na vijf kilometer voor gezien hield. Hij had teveel last van zijn verkoudheid en kreeg nauwelijks adem. Er was nog een jonge 'snel' uitziende dame die vroeg of er al uitslagen waren. Haar nieuwsgierigheid was begrijpelijk want ze had het idee bij de eerste dames te zijn gefinishd. Later hoorde ze dat ze vijfde is geworden, geen podiumplaats maar een mooie prestatie.

Even later zette Jan mij, na een terugreis met omweg via Delft wegens wegwerkzaamheden, bij Albert Heijn af waar ik enkele boodschappen insloeg en Jos van onze trainingsgroep tegenkwam met zijn vrouw. De trainingsgroep die morgen was klein zei hij, slechts vier personen. Toch heb ik geen mensen van onze groep in De Lier gezien.

Le Passé

Prachtig zomerweer gisteren: drie uurtjes naar het strand geweest, daarna op de fiets naar mijn schoonmoeder om groenten, fruit en andere levenswaar op te halen.

Wat mij op weg daarheen nabij De Uithof opviel waren die grote berken langs het rijwielpad. Ze lijken door beeldende kunstenaars te zijn bewerkt met allerlei motieven. Het meest opvallend vind ik wel die grote ogen...

's Avonds ging ik met 'Karin van Haag' naar het Filmhuis  en daarmee is een al heel lang uitgestelde 'filmdate' ingelost.

Het was gezellig: de zomerse tapas in een Spaans restaurantje waren vooraf top, maar de film was niet wat je noemt een zomerse 'feel good movie'.

Even een Gremdaadje: Kent u dat, iedereen lijkt unaniem een heel positieve of heel negatieve mening over iets te hebben (over muziek, een film, een politieke, religieuze of andere levensbeschouwelijke opvatting) en jij denkt daar totaal anders over. Dan durf je bijna niet meer plompverloren met jouw mening voor de dag te komen, je gaat onwillekeurig twijfelen: ben ik nou gek of is iedereen gek behalve ik? Geen vruchtbare vragen, want ongeacht het antwoord verander je daarmee niet jouw mening of jouw gevoel.

Dit bedacht ik mij nadat wij gisteren de film 'Le Passé' hadden gezien en ik vervolgens de diverse recensies had gelezen: de slechtste waardering was toch nog vier sterren (= zeer goed), maar veel recensenten gaven vijf sterren (uitmuntend) en beschreven de film en acteerprestaties in superlatieven.

Geen misverstand: ik vond het een goede film, een heel goede film zelfs, maar dat euforische gevoel, een echte 'klik' had ik er niet mee. Dat is uiteraard strikt persoonlijk, gevoelsmatig en moeilijk uit te leggen. Maar laat ik het proberen.

De film begint op het moment dat een vrouw (Marie, gespeeld door Bérénice Bejo) haar ex ophaalt bij het vliegveld. Dat het haar ex is blijkt gaandeweg de film, en zo gaat het met meer dingen. Pas door wat er - stukje bij beetje - gebeurt en gezegd wordt, komt er meer duidelijkheid. Dan kom je als kijker te weten wat hun gezamenlijke verleden was en welke geheimen zij, maar ook de andere personages (hun twee kinderen, de nieuwe relatie van de vrouw, enz.) voor elkaar hebben, en wat voor invloed dat heeft op hun gemoedstoestand en gedrag. Het is een trage film, vooral de eerste helft is tergend langzaam opgebouwd. Pas in het tweede deel van de film krijg je steeds meer antwoorden wanneer de personages de confrontatie met elkaar aangaan, en daarmee de voelbare spanning doorbreken. Dan ga je ook begrijpen waar het argwanende en extreem dwarse gedrag van het  jongetje en de melodramatische melancholie van puber-dochter vandaan komt.

Ik zal het verhaal en de plot (voor zover je daarvan kunt spreken) niet verklappen. Het is wel een film die je even op je moet laten inwerken. De recensenten roemen alom de geweldige acteerprestaties van alle acteurs. dat geldt wat mij betreft zeker voor het jongetje, maar Bérénice Bejo met haar blasé-vlakke uitstraling en haar nieuwe vriend die slechts één gezichtsuitdrukking vertoonde - al is dat gegeven het verhaal wel begrijpelijk - maakten op mij geen grote indruk. Niettemin heeft Bérénice met deze rol in Cannes de prijs voor beste actrice gewonnen. Ik bedoel maar... Smaken verschillen! Verder had een wat kortere speelduur dan ruim twee uur de film geen kwaad gedaan. Maar al met al toch een film die ik de cinefiele fijnproever niet zal ontraden!

Ziezo, en nu straks naar de Bradelierloop!

Familiebezoek bij Burgers ZOO

Gisteren weer een ander uitstapje gemaakt, ditmaal naar Arnhem. Meer specifiek naar Burgers ZOO. Evenals onze vereniging Haag Atletiek bestaat deze dierentuin dit jaar 100 jaar.

Om in de sfeer te blijven: met volle overtuiging huil ik mee met die wolven in het bos die dit de mooiste dierentuin van Nederland vinden. Niets ten nadele van Emmen of Rotterdam, maar nergens zijn de parken zó groen en gevarieerd qua beplanting als in Burgers ZOO, nergens zie je zulke ruime en mooi ingerichte verblijven en onderkomens voor de dieren.

Vanwege het jubileumjaar zijn er op verschillende plekken op het park tentoonstellingshuisjes ingericht met interessante thema's, en op het gerenoveerde oude kassaplein is de sfeer voelbaar van het begin van de 20ste eeuw. Overal zie je sfeerimpressies - vooral veel oude foto's - uit het verleden.

 

En ook is nergens de catering zó goed, er zijn maar liefst vijf restaurants in het park aanwezig. Zelfs buiten dierenparken of pretparken at ik nooit zó'n heerlijk broodje zalm - knapperig vers, met veel zaden en licht besmeerd met roomkaas - als hier. De prijzen zijn eveneens alleszins redelijk, zeker voor dierentuinbegrippen.

 

 

 

Wat ook opviel - maar dat kan ook met de 'volksaard' van Arnhemmers te maken hebben - was de vriendelijkheid van het voltallige personeel en de gemoedelijke rust van de bezoekers, zelfs kinderen die er in groten getale aanwezig waren gedroegen zich en hoorde je niet gillen of krijsen.

 

En dan de dieren, zij hebben het hier merkbaar naar hun zin. Ronduit prachtig is het 'Ocean' gedeelte waar een grote diversiteit aan kleurrijke vissen rondzwemt. Maar alle openluchtverblijven, van de mensapen, de leeuwen en tijgers, de neushoorns, giraffen en zebra's, zijn zeer ruim van opzet, het zijn zelfs kleine gebiedjes.

 

Uiteraard ook even een familiebezoekje gebracht: de groep gorilla's is recentelijk uitgebreid met een tweeling. Meer foto's staan hier!

Twaalf geteld, tien gemeten

  

Als mijn benen nu niet los zijn, dan weet ik het niet meer. Gistermorgen maakte ik een relatief lang OV-reisje (tram, lightrail, bus en busje) naar Tiengemeten, een lastig te bereiken - alhoewel, dat viel best mee, je moet alleen veel overstappen - eiland in Zuid-Beijerland, deel uitmakend van de gemeente Korendijk.

Al eerder dit jaar wilde ik dit eiland bezoeken, geënthousiasmeerd door de beschrijvingen van dit gebied op de sites en gidsen van Natuurmonumenten en dergelijke.

Oorspronkelijk was Tiengemeten bouwgrond, maar de afgelopen decennia is dat omgetoverd tot een natuureiland met grote waarde voor planten en dieren. Maar ook een aantrekkelijk recreatiegebied met name voor gezinnen met kinderen, ouderen, invaliden én de liefhebber van ruige natuur. Stil en ruim is het daar overal.

Voor mij was het de eerste keer dat ik in (of op?) Tiengemeten was. Het is inderdaad verschrikkelijk mooi, al ging na circa drie kilometer wandelen over natuurpaden het 'verschrikkelijk' meer overheersen dan het mooi: Tientallen vliegen, muggen, wespen en torretjes zagen in mijn kalende schedel een ideaal landingsgebied en veel van dat 'vliegtuig' raakte bijna verstrikt in de nog resterende haren. Ik werd er gek van. Dus heb ik maar een metro - eerder meegenomen vanaf het station - als insectenwegjager gehanteerd. Met die krant al zwaaiend rond mijn hoofd vervolgde ik mijn weg.

Er waren ook aantrekkelijker insecten bij zoals talloze vlinders, vooral veel blauwtjes, kleine vossen, koolwitjes en zandoogjes. En mooie gele vlinders die zich niet makkelijk lieten fotograferen. Mij is het in ieder geval niet gelukt, zij bleven maar van hot naar her fladderen zonder een moment uit te rusten. Gek genoeg zag je hier geen dagpauwogen en slechts een enkele keer een Atalanta.

 

De wandeling ging deels over verharde, deels over natuurpaden. Naar keuze, want de paden lopen veelal parallel aan elkaar. Eén keer had ik een 'pitstop' bij de Herberg, ik dronk daar de gebruikelijke cappucino alvorens ik de terugtocht naar de veerhaven aanvaardde, die terugtocht ging grotendeels over de dijk. 

 

Bij de Veerhaven bleek dat ik nog een half uur op de veerpont moest wachten, een tijd die ik heb besteed aan een bezoek aan het Rien Poortvliet Museum. Zijn natuurgetrouwe en zeer realistische teken- en schildertechnieken zijn bekend. Het was wel even leuk om daar rond te kijken.

 

En na de overtocht met hetzelfde 'Tiendbusje' van Arriva waarmee ik vanaf het viaduct bij Numansdorp gekomen was weer terug. De chauffeur was blij dat hij wat aanspraak had want ik was deze dag zijn enige passagier, zowel op de heen- als de terugweg...

 

 

 

De rest van de foto's heb ik in mijn album geplaatst.

Weer thuis in Den Haag, ging ik eerst naar Joke Bijleveld, topatlete van de jaren zestig. Daags ervoor had ik het concept van het interview afgegeven en heb tevens foto's gemaakt voor het clubblad. Ze had het stuk gelezen en hier en daar wat aangepast. Mooi, nu nog wat schaven aan de drie andere interviews, dan is alles klaar voordat wij met vakantie gaan.

Twaalfgeteld

De training van de woensdagavond was op papier een makkie, maar in de praktijk behoorlijk zwaar: de kern van de training bestond uit twee series van 2-6-2 minuten, met ca. 5 minuten rust tussen de series. Wij liepen door de duinen naar Kijkduinsestraat en Ockenburghstraat naar landgoed Ockenburgh en omgeving.

De groep was weer wat groter dan de afgelopen weken het geval was: de vakantie is voor de meeste mensen voorbij en dat kon je merken. Ik heb er twaalf geteld, nadat de eerdere tien gemeten... De dames (Eveline, Yvette, Marianne) hadden in hun vakantie flink doorgetraind en dat was te merken: ze vlogen nog net zo hard en onvermoeibaar over s' Heeren Wegen als voor die tijd. Marianne was zelfs nog derde dame geworden op Vlieland (de 10 km Stortemelk Run).
De oude cultuurbarbaar kon het allemaal aardig bijbenen, maar moest er wel voor werken, zeker bij de langere tempo's (6 minuten) waarbij ik de eerste keer terugviel naar de achterhoede. Toch gaat het al met al beter dan een paar maanden geleden. Weer een pittige training volbracht...

Nu een paar dagen rust (wel wandelen) want zaterdag is de Bradelierloop!