Wat mij op weg daarheen nabij De Uithof opviel waren die grote berken langs het rijwielpad. Ze lijken door beeldende kunstenaars te zijn bewerkt met allerlei motieven. Het meest opvallend vind ik wel die grote ogen...
's Avonds ging ik met 'Karin van Haag' naar het Filmhuis en daarmee is een al heel lang uitgestelde 'filmdate' ingelost.
Het was gezellig: de zomerse tapas in een Spaans restaurantje waren vooraf top, maar de film was niet wat je noemt een zomerse 'feel good movie'.
Even een Gremdaadje: Kent u dat, iedereen lijkt unaniem een heel positieve of heel negatieve mening over iets te hebben (over muziek, een film, een politieke, religieuze of andere levensbeschouwelijke opvatting) en jij denkt daar totaal anders over. Dan durf je bijna niet meer plompverloren met jouw mening voor de dag te komen, je gaat onwillekeurig twijfelen: ben ik nou gek of is iedereen gek behalve ik? Geen vruchtbare vragen, want ongeacht het antwoord verander je daarmee niet jouw mening of jouw gevoel.
Dit bedacht ik mij nadat wij gisteren de film 'Le Passé' hadden gezien en ik vervolgens de diverse recensies had gelezen: de slechtste waardering was toch nog vier sterren (= zeer goed), maar veel recensenten gaven vijf sterren (uitmuntend) en beschreven de film en acteerprestaties in superlatieven.
Geen misverstand: ik vond het een goede film, een heel goede film zelfs, maar dat euforische gevoel, een echte 'klik' had ik er niet mee. Dat is uiteraard strikt persoonlijk, gevoelsmatig en moeilijk uit te leggen. Maar laat ik het proberen.
De film begint op het moment dat een vrouw (Marie, gespeeld door Bérénice Bejo) haar ex ophaalt bij het vliegveld. Dat het haar ex is blijkt gaandeweg de film, en zo gaat het met meer dingen. Pas door wat er - stukje bij beetje - gebeurt en gezegd wordt, komt er meer duidelijkheid. Dan kom je als kijker te weten wat hun gezamenlijke verleden was en welke geheimen zij, maar ook de andere personages (hun twee kinderen, de nieuwe relatie van de vrouw, enz.) voor elkaar hebben, en wat voor invloed dat heeft op hun gemoedstoestand en gedrag. Het is een trage film, vooral de eerste helft is tergend langzaam opgebouwd. Pas in het tweede deel van de film krijg je steeds meer antwoorden wanneer de personages de confrontatie met elkaar aangaan, en daarmee de voelbare spanning doorbreken. Dan ga je ook begrijpen waar het argwanende en extreem dwarse gedrag van het jongetje en de melodramatische melancholie van puber-dochter vandaan komt.
Ik zal het verhaal en de plot (voor zover je daarvan kunt spreken) niet verklappen. Het is wel een film die je even op je moet laten inwerken. De recensenten roemen alom de geweldige acteerprestaties van alle acteurs. dat geldt wat mij betreft zeker voor het jongetje, maar Bérénice Bejo met haar blasé-vlakke uitstraling en haar nieuwe vriend die slechts één gezichtsuitdrukking vertoonde - al is dat gegeven het verhaal wel begrijpelijk - maakten op mij geen grote indruk. Niettemin heeft Bérénice met deze rol in Cannes de prijs voor beste actrice gewonnen. Ik bedoel maar... Smaken verschillen! Verder had een wat kortere speelduur dan ruim twee uur de film geen kwaad gedaan. Maar al met al toch een film die ik de cinefiele fijnproever niet zal ontraden!
Ziezo, en nu straks naar de Bradelierloop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten