Gewoon, lekker verven...

Gisteren voor het eerst na de halve marathon van Monster serieus getraind met Groep 5. Redelijk hersteld en dat mocht ook wel want het was een zeer pittige training, 10x 200m. op de baan, gesplitst in twee series van 5x 200m en een tussenpauze van ca. vijf minuten. De voorsten van onze groep gingen zó snoeihard, dat onze trainer - niet zonder ironie - vaststelde dat, als aanstaande zondag (tijdens de Laan van Meerdervoortloop) in dit tempo gelopen wordt, de 5 km in 17 minuten makkelijk haalbaar is. Er zijn namelijk nogal wat lopers van onze groep die de 5km kiezen (daar zouden meer punten voor de teams mee behaald kunnen worden) maar er zijn er ook - waaronder ikzelf - die de 10km gaan lopen. Maar goed, er werd stevig geknald gisteren maar na afloop was iedereen meteen weer hersteld. De komende dagen maar een beetje (loop)rust houden.

 

Het is de afgelopen dagen overigens rustig geweest op dit blog omdat ik druk was met andere dingen die eigenlijk, zeker niet in dit stadium, erg 'blogwaardig' zijn. Zo ben ik maar weer eens met schilderen begonnen. Dat deed ik al, vorige week en de week daarvoor waren wij - Paul, Vincent en ik - druk bezig met kleuroefeningen, acryl op grote vellen papier. Het zijn allemaal vingeroefeningen maar het proces van het schilderen, het bezig zijn an sich, is heerlijk om te doen. Maar voordat je zover bent dat je thuis achter je schildersezel gaat zitten... Daar komt wel wat voor kijken. In de eerste plaats je eigen onzekerheid: er wordt alom zulk goed werk gemaakt, wat moet ik nou nog? Bang om te mislukken kortom. Maar dat mag geen overweging zijn om het maar te laten. Integendeel, het gaat om het plezier van het schilderen, nergens anders om. Mislukken zal meer dan eens gebeuren maar daar leer je alleen maar van.

Ik heb uit de bibliotheek een aantal boeken gehaald en deze doorgebladerd, mij wat verder verdiept in technieken en kleuren. Verder heb ik nog heel wat materiaal liggen maar ben toch een aantal malen bij Goedman langsgeweest om wat extra tubetjes verf en andere spulletjes aan te schaffen. Geen goedkope hobby trouwens, dat schilderen, zeker als je met olieverf gaat werken. Maar zodra je achter je ezel gaat staan of zitten en de eerste streken op het doek zet, valt er iets van je af. Dan blijf je ook bezig.

Verder heb ik dinsdag in Het Filmhuis de film Borgman gezien. De film wordt door veel recensenten als beste Nederlandse film van dit jaar genoemd. In deze hele film zit een vreemd soort onderhuidse spanning: dat is al zo vanaf het begin waarin wij een uit zijn schuilplaats in het bos verdreven en opgejaagde zwerver, Borgman, bij een villa zien aanbellen met de vraag of hij eventjes een bad mag nemen. De rest van het verhaal zou echt te lang voeren om hier op te schrijven. In ieder geval wordt er heel geleidelijk een onzichtbaar web om de gastvrouw en haar kinderen gesponnen.
En nadat Borgman zich naderhand gladgeschoren en kortgeknipt meldt als de nieuwe tuinman, is hun lot bezegeld. Dan blijkt dat hij in feite kwartiermaker is voor zijn trawanten (een paar mannen waaronder regisseur Alex van Warmerdam en twee vrouwen) die later ten tonele verschijnen. Dan komt de film in een fase van morbide en impliciet gewelddadige scènes die gekenmerkt worden door een ongemakkelijke mix van puur cynisme en absurde humor.

 

Ik vond het een erg goede maar allesbehalve 'gezellige' film met een onbevredigend eind. Zo blijft het volstrekt onduidelijk wat de missie van de bende (de mannen en de twee vrouwen) was om tot hun gruweldaden te komen en in die zin vond ik de film een typisch voorbeeld van modern cynisme.

Maar eigenlijk verwoordt  Dana Linssen van De Filmkrant het mooier:

"Verwacht geen conclusies, geen klassieke Hollywood 'closure'. Als de 'zij' waarvan in dat door Van Warmerdam zelf verzonnen Bijbel-citaat sprake is, hebben gedaan waarvoor ze gekomen zijn is het klaar. Waarom ze dat gedaan hebben, is waarschijnlijk net zoiets als je afvragen waarom we zijn zoals we zijn. Voor een filmmaker als Alex van Warmerdam is het voldoende om daarnaar te kijken. Met een oog dat de banaliteit, de tragiek en het absurdisme van het alledaagse ziet."

Storm op komst!

Inderdaad, storm op komst. Gisteren, tijdens de halve marathon van Monster, kon je al merken dat de wind flink aan het aanwakkeren was.

Stormachtig is ook het liefdesleven van de damherten op dit moment. Nee hè, begint-ie nou alweer over die herten? Ja, alweer. Zoals eerder gemeld, zijn de Waterleidingduinen een fraai wandelgebied dus ook zonder herten de moeite waard maar deze dieren geven er wel een bijzonder cachet aan.

Yvette (van onze trainingsgroep) is gisteren ook naar de Waterleidingduinen geweest en berichtte mij dat ze weinig tot niets had gemerkt van de bronsttijd. Tja, dat kan natuurlijk, de bronsttijd is bijna voorbij. Tenminste, dat dacht ik. Maar toen ik vandaag voor de vierde keer dit jaar, na een lunch bij De Oase in de vorm van een overheerlijke pannenkoek en appelsap, de Waterleidingduinen betrad en na veertig minuten bij 'het Lek' arriveerde, bleek al snel dat er nog plenty bronstactiviteit was. Eén plek leek wel een soort 'mannenhuisje' want daar lagen uitsluitend grote volwassen bokken (een stuk of vijf, zes) en honderd meter verderop in het bos was één bok heel bedrijvig met een heleboel vrouwtjes (hinden) om zich heen.

Na twee-en-een-half uur gebeurde het opeens: de bokken die al de hele tijd vrij onrustig waren, kregen de kriebels. Van alle kanten hoorde je hun knorrende bronstroep, en kwamen ze te dicht bij elkaar dan kreeg je dat typische imponeergedrag. En zowaar gebeurde het dat twee volwassen dambokken elkaar vlak voor mijn neus in de haren vlogen. Filmpje!

Afzien in Monster

Vanmorgen was ik nog redelijk optimistisch over hoe het zou gaan bij de halve marathon van Monster. Het zou immers mooi weer worden, met niet al te veel wind. Dat het echter geen makkie zou worden was van tevoren ook al duidelijk.

Het werd, ondanks het uitblijven van ècht ruige weersomstandigheden, een zeer zware editie. En dat is niet alleen mijn mening, maar de mening van iedereen die ik naderhand sprak. En dat zat 'm vooral in het stuk strand, negen kilometer vanaf Monster naar Hoek van Holland zoals ik al schreef, maar dat betekende ook negen kilometer lang mul zand met een stevige wind pal tegen. Daar heeft iedereen ook veel tijd verloren. Alhoewel, tijd, tijd.... De halve marathon van Monster loop je niet voor een tijd, die loop je voor het afzien. Zie het maar als een heel zware training.

Rond twaalf uur deze morgen had ik met Jan Groeneveld afgesproken bij Meer en Bosch, vanaf daar zouden we naar Monster fietsen. Dat deden we op ons gemak, het was immers nog vroeg. Voordeel was wel dat we onze fiets nog kwijtkonden in het fietsenrek voor de ingang van sporthal 'De Wieleped' en we op ons gemak koffie konden drinken aan de bar. Ook andere bekenden die aan de vroege kant waren zagen we, zoals Cor van der Geest, Ruud van Aarle, Anja Rienstra (zij zouden de 10km lopen), snelle Rutger Kramer, superveteraan Bert Gerritsma en zowaar de blogger Hans Verbeek en Marathonton! De laatste had ik al een tijd niet meer gezien, vanwege het jubileumjaar heb ik niet meegedaan aan de bloglopen (voor zover die nog bestaan), bovendien heb ik niet altijd zin om naar het andere eind van Nederland te reizen om aan een loop mee te doen. En die ultralopen waaraan al die bloggers deelnemen, daar kom ik niet aan... Toch  leuk om 'm weer te zien.

Jan G. was van plan 'de tien' te lopen maar twijfelde nog of hij zou switchen naar de halve marathon. Uiteindelijk besloot hij toch bij zijn aanvankelijke besluit te blijven. Dus toch de tien! Naderhand werd hij daarvoor - door een hogere macht? - rijkelijk beloond, want bij het inlopen kreeg hij die tien weer terug! Ik spreek in raadselen denk ik, maar hij zag een stukje papier op straat dat, toen hij het opraapte, een tientje bleek te zijn.

Het was nog een aardig stukje lopen van De Wieleped naar de start, in het centrum van Monster. Om twee uur precies was de start van de deelnemers op alle afstanden: vijf, tien en 21.1 kilometer. Eén minuut later kwam ik over de startlijn waarna mijn netto tijd begon te lopen. Ik heb deze halve marathon gelopen in een tempo dat in trainingen bekend staat als dl3, dus een (voor mij) redelijk snel duurlooptempo maar niet 'alles uit de kast'. En dat is best goed bevallen, ik ging niet kapot. Dat was ook niet het geval toen wij na zeven kilometer het strand opgingen en aan de lange, lange voettocht naar Hoek van Holland begonnen. Dat er echter ingeleverd moest worden blijkt wel, want had ik op het 5 km. punt nog iets meer dan 25 minuten gelopen, bij het 10 km punt stond de klok al op 55 minuten. Er stonden enkele supporters en fotografen op het strand ons aan te moedigen. Daartussen ook Hans Uyterhout, de strandfoto's zijn door hem gemaakt.



Groepje HAAGenaars die vanmidag op diverse afstanden hun beste beentje hebben voorgezet!

Er was af en toe een klein treintje, maar geen grote groep. En het duurde en duurde maar. Uiteindelijk konden we bij Hoek van Holland weer de duinen in waarna het nog zo'n vijf kilometer terug was, nu wel met de wind mee. Hoewel ik de benen en het lijf wel begon te voelen passeerde ik op die terugweg toch nog vijf mensen maar werd zelf niet meer voorbijgelopen. Uiteindelijk finishde ik in exact twee uur, misschien iets onder de twee uur. Tenminste, dat zal het netto zijn denk ik, de brutotijd was 2:00'56''.

 

Moe maar voldaan terug naar het sportcomplex, daar gedoucht, een kop stevige snert met rookworst genomen en een broodje worst. En later een biertje. En nu maar wachten, eerst de prijsuitreiking - er waren veel categorieën - daarna de loterij op startnummer. Nadat de laatste prijs - zoals altijd een fraaie fiets - verloot was, ging ieder weer zijns of haars weegs.

Buiten herfst, lente in het hoofd

Mensen, geniet er vandaag nog maar even van! Het wordt vermoedelijk de laatste ècht mooie herfstdag, vanaf zondag krijgen we ècht herfstweer met veel regen en (storm)wind. Zoals het hoort eigenlijk.

Zelf ga ik er in rennende toestand van genieten, een halve marathon. De weersomstandigheden zijn gunstig - de èchte die-hards zullen het wel 'weer voor watjes' vinden - dus monsterlijk zwaar zal het ook niet worden, maar het parcours is op zich al uitdagend genoeg. Dus of ik tijdens het lopen bovenstaande kwalificatie ('genieten') zal gebruiken is nog maar zeer de vraag. Lopers zeggen altijd na afloop dat ze genoten hebben, vergetend hoe zwaar zij het even daarvoor hadden.

Maar ach, het is 'maar' een halve marathon, niet zo uitdagend en slopend als een hele marathon natuurlijk. De foto links stamt uit 2009, de laatste keer dat ik in Rotterdam liep. Ik liep 'm héél rustig maar niettemin waren de laatste elf kilometers  slopend. Dat is wel te zien denk ik.

Nee, dan deze jongens, de kopgroep van 1982 (ik dacht dat ik aan deze loop wel heb meegedaan). Wij zien hier Gerard Nijboer aan kop, hij was toen 'slechts' haas. Met in zijn kielzog de latere winaar Gomez, rechts East en daarachter de pool Marczak die tweede zou worden. Het heeft toch wel iets, die zwart-wit foto's. De nostalgische waarde van de afbeelding wordt daar op een of andere manier door versterkt.

Het is alweer een tijd geleden: mijn eerste marathon van Rotterdam. Een goede archivaris ben ik niet en wie beweert dat ik een slechte archivaris ben zal ik niet tegenspreken. Want ik heb een paar keer 'Rotterdam' gedaan maar vraag mij niet hoe vaak: het kan net zo goed vijf keer zijn geweest dan zes, zeven keer. Ik ging wel heel vaak kijken.

En volgend jaar? Laat ik het zo zeggen: ik heb mij dan al voor een paar lopen ingeschreven. Eén daarvan is de CPC, dat is een traditie van jaren waaraan ik mij gevoelsmatig niet kan onttrekken. Voor Apeldoorn heb ik mij nog niet ingeschreven, maar dat zal de Helicon Asselronde worden, 27,5 kilometer. Nog meer lopen? Daar laat ik mij vooralsnog niet over uit, maar een goed verstaander...

Vaartspel met herfstig randje

Gisteravond stond er een heuse fartlek op het programma. Het eerste deel van de in totaal 85 minuten durende training werd afgewerkt in de duinen. Hoewel het steeds vroeger donker wordt was het onbewolkt waardoor je toch nog goed kon zien waar je liep.

 

Eerst wat oefeningen en loopscholing, daarna volgde de duurloop afgewisseld met, zoals dat gaat bij een echte fartlek, snelle stukken. Bijvoorbeeld tweemaal de 'vijf-straatlantaarns run' waarbij opgebouwd werd van redelijk snel (van lantaarn 1 tot 2) via snel (2 tot 3) tot 'alles uit de kast (4 tot 5).  Zo waren er meer onderdelen waarbij het soms erg hard ging.

Al met al was het een zeer pittige training en op het laatst hield ik mij meer gedeisd, ik voelde de benen nog van de maandagavond-training en zaterdag is die halve marathon. Vanaf nu dus maar een paar (twee dagen) actieve rust. En bietensap! ;-) Koolhydraten zijn gisteravond al naar binnen gewerkt in de vorm van overheerlijke appeltaart met noten, een tractatie van Patrick die eerder deze week jarig was.

Overdag zijn we op de fiets naar Clingendael gegaan. Gewoon, om daar een stukje te gaan wandelen. Helemaal droog hebben wij het niet gehouden, sterker nog, er kwamen twee flinke buien vlak na elkaar. En dat terwijl de buienradar op deze locatie droog weer had voorspeld! Gelukkig waren we op dat moment steeds in de buurt van een schuilplaats - onder andere een grote parasol bij de theeschenkerij (die helaas gesloten was) -  maar eenmaal terug naar huis scheen de zon volop en was de hemel strakblauw!

Laten we nog maar even van het mooie weer genieten, want vanaf zondag wordt het ècht herfstweer met alles wat daarbij hoort. Als voorzorgsmaatregel heb ik een net over de vijver gespannen, dat voorkomt straks, in het voorjaar, weer veel gebagger om al die bladeren er met de hand uit te halen.

Autumn Joy (2)

Vorige week was ik in de Waterleidingduinen voor een stevige wandeling, maar op dat moment was er bij de damherten nog weinig te merken van bronstactiviteit. Mijn verwachting was dat er een week later (nu dus) meer te beleven zou zijn.

Gisteren was het volgens de KNMI een van de warmste oktoberdagen van deze eeuw en mogelijk ook van de vorige eeuw. Dus op naar Aerdenhout.

Een week eerder was het overal en overwegend groen, nu waren de herfstkleuren geel, bruin en rood alom aanwezig. Zie voor meer foto's dit album. Het mooie weer had bovendien veel mensen naar dit gebied gelokt en zeker niet alleen pensionado's, integendeel.

En zowaar, in het bos waar ik vorig jaar veel damherten aantrof waren ze ook nu weer aanwezig. Minimaal tien volwassen bokken en een handjevol jongelingen spotte ik. En, zoals gezegd, bij tijd en wijle was het een drukte van belang. Een van de bokken, ongetwijfeld de bok die bij de onderlinge gevechten steeds als sterkste uit de strijd kwam, had een roedel hinden om zich heen, en op deze dag heeft hij er - voor zover ik kon waarnemen - minimaal vier gedekt. Maar ook de andere herten lieten zich niet onbetuigd.

  Een warme oktoberdag, maar de bronstactiviteit bij de damherten was er niet minder om. Twee volwassen bokken proberen elkaar te imponeren en het komt zelfs even tot een korte confrontatie.        Het damhert dat hier een hinde beslaat was niet de dominante bok in 'het lek'(zo wordt dit gebied in de Waterleidingduinen genoemd). De 'grote baas' had even verderop een groot roedel en had de grootste moeite om deze hinde niet te laten ontsnappen. Kennelijk vond zij deze bok aantrekkelijk(er). Echter verstoort een andere, nog vrij jonge bok hun liefdesspel door een gevecht uit te lokken. Met succes, alhoewel de jongeling al snel de aftocht moest blazen.  
  Bij de paring van damherten bespringt de bok meerdere malen de hinde. Hier het 'moment suprème'. Deze dominante bok had het druk deze middag, hij heeft diverse hinden beslagen.

Herfsttraining met voorjaarsachtig elan

En zo krijgen we zowaar nog een paar mooie herfstdagen, met bijna nazomerse temperaturen! Dat wordt niet binnenzitten vandaag. Gisteren ook niet trouwens, het was een zachte dag dus maar eens een rondje Haagse Bos gedaan. Wandelend wel te verstaan, niet hardlopend.


Dat hardlopen kwam 's avonds. Groep 5 was ruim vertegenwoordigd deze maandag. Zelfs Eveline was van de partij en liep daags na de marathon doodleuk anderhalf uur mee. Ja, je leest het goed: anderhalf uur! Kortom, hetzelfde programma als de anderen, zij het dat ze de tempo's oversloeg.

Die tempo's waren kort maar hevig. Vijf series volgens het schema 0,5-1-1,5-1-0,5 minuut, 30 seconden rust tussen de tempo's en drie minuten rust tussen de series. Ik kon de tempo's meer dan goed aan en 'inzakken' was er niet bij. Toch was het al met al een pittige training. Woensdag weer, dan staat er een fartlek op het programma.
 

Autumn Joy

Dit is de laatste foto die ik dit weekend maakte! Na twee dagen Drenthe en een middagje Aalsmeer stapte ik vanmiddag uit de trein die mij vanaf Schiphol naar Den Haag CS bracht, en wie stapte er nog meer uit? Een flinke delegatie van Groep 5, waaronder twee marathoncracks Yvette (links) en Eveline (rechts) die de 42 kilometers en 195 meter in Amsterdam vandaag in een zeer fraaie tijd (3.39 resp. 3.42) uitliepen. Arne, Ellis en Ilse vormden met Chris (niet op foto) de supportersschaar. Even later zat ik met Eveline in Randstadrail 3 op weg naar huis, waar ze vertelde hoe het was gegaan. Dat ze zo'n monsterafstand had gelopen was niet aan haar af te zien. Alsof ze nog moest beginnen!

Een aanmerkelijk kortere afstand (naar schatting 17 km) liep ik zaterdagochtend vroeg in Drenthe als training. Ik stond al vroeg buiten, het was nog donker en liep vervolgens in een vrij vlot tempo (dl. 2) 100 minuten door bos en langs weiland. De duurloop was niet geheel overbodig want komende zaterdag is de halve marathon van Monster en dat is een fantastische loop, niet een van de makkelijkste (veel strand en duinen) maar de moeite van het lijden waard.

 

Diezelfde zaterdag moesten wij (en schoonfamilie) ook nog op een andere manier aan de bak, namelijk het verhuizen van de zoon van mijn zwager en schoonzus. Er is wat afgesjouwd en met één personenauto en een busje afgereden van Gieten naar Groningen v.v. en dat zo'n drie keer. 's Avonds gingen we uit eten, het was zo'n buffetrestaurant waar je van alles en nog wat kon opscheppen. Geen haute cuisine weliswaar, maar wel lekker! Het mag misschien gek klinken: hier at ik de eerste oester van mijn leven! Het is wel even wennen, ik kan niet zeggen dat ik het erg lekker vind maar vies is weer het andere uiterste.

Vanmorgen (zondag dus) gingen we allemaal ons weegs. Mijn zwager bracht ons (mijn wederhelft en zijn andere zoon) met het gehuurde verhuisbusje naar Assen. Bij het station aldaar werd ik afgezet, de anderen reisden door naar Den Haag om in verband met eerdergenoemde verhuizing een wasmachine op te halen. Ik moest een half uur wachten op mijn trein naar Utrecht, die tijd doodde ik met een cappucino in de koffiebar. Uiteindelijk werd het een lange treinreis. Eerst naar Utrecht, van daaruit de trein naar Schiphol, waar ik met twee bussen Aalsmeer Dorpstraat bereikte.

 

Daar moest ik zijn. Doel van de reis was een bezoek aan de expositie 'Autumn Joy' in Het Oude Raadhuis, waar negen kunstenaressen een selectie van hun werk toonden.

Autumn Joy, Herfstvreugde (tevens de naam van de bloem van een sedum-soort, staat ook in mijn tuin) was de titel van deze expositie met als thema: vrouwen. "Nogal gedurfd", veronderstelde hoogleraar-publiciste Dorien Pessers in haar openingstoespraak op 8 september jl., "want verwijst de associatie 'herfst en vrouwen' niet naar treurig verval en andere post-menopauzale ellende?' Maar voor zover de exposanten al in de herfst van hun leven verkeren, zijn ze als kunstenaars in ieder geval pas aan het begin van die herfst. En dat is wellicht het mooiste jaargetijde. Want pas in het uitsterven - wat zeker geen verval is - van de kleuren worden de gloed en de koloriet van de zomer het duidelijkst zichtbaar, als een nieuwe schoonheid." Tot zover het citaat uit de toespraak van Dorien Pessers.

Eén van de kunstenaars is Anke Louwerse (rechts op de foto), vriendin-collega uit lang vervlogen tijden (wij werkten begin jaren zeventig bij de Nederlandse Boekenclub). Via het onvolprezen internet kwamen wij elkaar weer op het spoor. Anke had een aantal relaties en vrienden/vriendinnen van weleer uitgenodigd voor deze laatste dag van de expositie en dat is niet zonder gevolg gebleven. Schoolvriendinnen, (oud)collega's en overige bekenden gaven allemaal acte de présence, wat onze gastvrouw - goedlachs als altijd - een aantal malen verrast deed uitroepen: "Iedereen komt voor mij!" Het was een heel leuk weerzien. Veertig jaar geleden alweer, maar het leek wel of wij elkaar twee weken geleden voor het laatst hadden gezien...

Gisteren, vrienden...

 

Gisteren zijn wij voor het eerst dit seizoen weer gaan schilderen. Die 'wij' zijn in dit geval Paul, Vincent en ik. Het gekke, maar voor sommigen misschien ook wel herkenbaar, is dat ik het penseel al maanden niet meer heb aangeraakt. Een goede smoes heb ik daar niet voor. Ook al heb ik het soms druk met van alles en nog wat, er waren best momenten waarop ik iets had kunnen doen. Het lastigste met schilderen is ermee beginnen: je moet je materiaal bij elkaar zoeken, het geeft veel rommel, of je wacht op inspiratie (wat zal ik nou eens gaan schilderen). Allemaal beperkende gedachten. Nou, op inspiratie kun je lang wachten. Het beste is om gewoon te beginnen, als je eenmaal bezig bent dan komt die inspiratie vanzelf weer. Als het goed is tenminste. Het idee van gisteren was om meer gevoel te krijgen voor kleur, of liever gezegd 'kleurbewustzijn' te kweken. Hoe werken kleuren op elkaar in, welke kleuren versterken elkaar, wat doe je met licht en schaduw. En gelet op het seizoen, waren dat allerlei denkbare herfstkleuren. Een goede start, nu maar proberen dit vast te houden.

Gistermiddag ging ik naar het Filmhuis, waar ik de door alom veelgeprezen film 'Gloria' zag. Een film die overal vier sterren kreeg en lovende recensies. Ik vrees dat ik een wat tegendraadse mening heb en daarin alleen sta. Het zij zo.
Als er een bepaalde unanimiteit in meningsvorming bestaat - in dit geval over een film, maar het kan net zo goed over een boek, cd, politiek of levensbeschouwelijk standpunt etc. gaan - en ik deel die mening niet, dan zoek ik bij mijzelf waarom dat zo is.

Deze film was zeker niet slecht maar had toch niet zo'n impact op mij, sterker nog, ik had soms wat moeite met bepaalde scènes. Ik besef heel goed dat de redenen in sociaal-politieke zin bijna onaanvaardbaar ('niet-correct') zijn. De film gaat, kort door de bocht, over een vrouw van 'hoog-middelbare' leeftijd die na haar scheiding niet achter de geraniums gaat zitten maar zich in het uitgaansleven stort en zo een nieuwe liefde ontmoet. Dat lijkt goed te gaan, het blijft niet bij een 'one night stand'. Gloria neemt haar nieuwe vriend Rodolfo zelfs mee naar een familiefeestje waarbij haar volwassen kinderen en haar ex aanwezig zijn. De kennismaking over en weer verloopt zonder problemen, maar Rodolfo blijft nog steeds in tweestrijd omdat hij zich verantwoordelijk blijft voelen voor zijn ex en zijn kinderen. In de film wordt een dergelijke houding niet als trouw en liefdevol, maar als afhankelijk en lafhartig beoordeeld hetgeen naderhand tot escalatie leidt.

Ik vind dat Paulina Garcia in de rol van Gloria een uitstekende acteerprestatie levert, al is er iets in haar uitstraling (vooral die wat 'luie' oogopslag denk ik) dat mij tegenstaat, terwijl ik haar nieuwe vriend Rodolfo (Sergio Hérnandez) te oud (gecast) vind om de rol van 'lover' overtuigend te spelen. Daarbij komt dat ik de openlijke vrij- zoenscènes onplezierig, zelfs onesthetisch, vond om naar te kijken. Waarom? Toch niet omdat het bejaarde mensen zijn? Ja, daarom. Omdat ik zelf ook ouder ben durf ik dat op te schrijven. Dat staat los van het feit dat ouderen nog steeds seksuele gevoelens kunnen hebben, en je mag dit ook gerust laten zien, maar ik besef dat dit een rationalisatie is. Kennelijk associeer je (ik) seks in films toch met jong en mooi.

Vanavond ga ik naar Drenthe om de zoon van mijn zwager en schoonzus te helpen bij zijn verhuizing. De loopschoenen gaan wel mee natuurlijk, ik hoop daar nog wat tijd te vinden voor een lange duurloop.

Over duurloop gesproken: alle clubleden die zondag de marathon van Amsterdam gaan lopen - o.a. Eveline, Yvette en Karin - wens ik veel succes toe!
In Eindhoven vorige week is één Haag-atleet zelfs Nederlands kampioen geworden in zijn categorie (50 plus): Paul Smits, in 2 uur en 37 minuten!

Over marathon gesproken: hiernaast nog een foto 'uit den ouden doosch'.

Veelbewogen buitenleven

De woensdag was alweer een veelbewogen dag. 's Ochtends was de gang naar het tuincentrum om bloembollen te kopen. Altijd leuk, dan heb je in het vroege voorjaar wat kleur rondom het huis. Het was even wikken en wegen, maar uiteindelijk kwam ik tot bijgaande selectie. Een deel daarvan (de tulpenbollen) heb ik inmiddels geplant. De rest komt vandaag wel.

Het was ook mooi weer, in ieder geval droog. Ideale omstandigheden voor een wandeling. Ik kon natuurlijk vlak bij huis in het Westduingebied gaan lopen maar het werd weer de Waterleidingduinen. Daarvoor moest ik wel iets langer reizen maar het was de moeite waard. Vanaf station Heemstede Aerdenhout is het ongeveer 25 minuten lopen naar de Waterleidingduinen, ingang Oase. Daarna volgde een stevige wandeling van ruim drie uur door het duingebied. Uiteraard was het mij vooral om de damherten te doen, het is bronsttijd en hun gedrag levert veelal mooie plaatjes op.

Echter bleek het nog steeds opvallend rustig. Op de plekken waar ik vandaag was en waar normaliter veel damherten bivakkeren, was weinig bronstactiviteit. Toch waren ze er wel, de grote bokken. Her en der lagen ze verspreid, uit te rusten in de door henzelf gegraven bronstkuilen. Zoals hierboven blijkt, kun je ze tot vrij dichtbij benaderen. Ik sprak nog een hardloper die de relatieve stilte verklaarde door het feit dat door de afgelopen winter heel wat damherten - vooral dambokken - het loodje hadden gelegd. Hij had het over tweehonderd bokken. Dit door een combinatie van barre winterse omstandigheden en ondervoeding. Het zou kunnen. Vooralsnog denk ik dat het nog steeds iets te vroeg is en dat volgende week meer bronstactiviteit te zien - en te filmen - is.


Hoe dan ook was het geen verloren middag, integendeel. Wandelen door de Waterleidingduinen is nooit een straf. Dat vindt ook de fotograaf die ik tegenkwam en bij de Waterleiding werkt: hij maakt hier dagelijks een wandeling in de lunchpauze. Nadat ik een aantal keren de wandelpaden verliet om in het bos damherten te spotten, liep ik via een alternatieve route terug naar de uitgang.

Bij Oase bestelde ik een pannenkoek met appel, die niet minder dan voortreffelijk genoemd kan worden. Een stevige calorieënbom, het was meteen mijn avondmaaltijd. Bovendien was ik nog lang niet uitgelopen.

's Avonds ging ik, ondanks de slechte weersvoorspelling, naar de Laan van Poot om met onze groep 5 mee te trainen. Op het programma stond een duurloop van anderhalf uur door de duinen en via Kijkduin richting Terheijde. Onderdeel van de loop was tweemaal tien minuten in een iets sneller duurlooptempo. Tenminste, dat laatste werd vooraf gezegd door trainer Wim. "Iets versnellen maar maak er geen wedstrijd van, langzamer dan je halve marathon tempo." Jawel, dat moet je net tegen Groep 5 zeggen. Bij de eerste tien minuten vormde zich meteen al een groepje aan kop dat - zo schat ik in - zeker op 95% van hun halve marathontempo liep. Hoezo geen wedstrijdtempo? Maar 'lekker' was het wel natuurlijk. Zelf bleef ik enkele tientallen meters achter die kopgroep hangen en na mij kwam nog een groepje.

Later, op de terugweg door de duinen, kwam de tweede keer 10 minuten. Andermaal ging het als een speer, dat gold in ieder geval voor mij omdat ik vanwege een korte sanitaire stop zeker twintig seconden achter was geraakt, toch lukte het mij om de groep in te halen.

Voor een aantal dames binnen de groep was het hun laatste training deze week, zij gaan - met nog meer leden van onze vereniging - komende zondag in Amsterdam de marathon lopen. Dat geldt ook voor Appel-acteur Hugo Maerten die de afgelopen maanden veel voor zichzelf heeft getraind en de loop met vertrouwen tegemoet ziet. Het zal mij (ons) benieuwen maar volgens mij zijn zij in bloedvorm, het zal mij dan ook niet verbazen als zij voor een verrassing gaan zorgen.

Aan de versnaperingen na afloop van de training zal het niet liggen. Ellen - nog steeds enigszins revaliderend na een ongelukkige val waarbij zij een hersenschudding had opgelopen - was op bezoek en had overheerlijke citroencake meegenomen, Anja vierde alsnog haar verjaardag met de groep met evenmin te versmaden kersenvlaai en slagroomvlaai. En dan uiteraard de nodige drankjes, nootjes, worst en kaas die later werden rondgedeeld.... Vandaag maar een dagje vasten. Nou ja, bijna vasten.

Dikke nekken

Gisteren kreeg ik bezoek, ik moest koken dus de groepstraining heb ik ditmaal overgeslagen. Echter heb ik die ochtend wel de training nageaapt aan de hand van wat op het schema stond. Dat kwam neer op een rustig duurloopje (dl1) van een uur, met daarbinnen twee series van vijfmaal dertig seconden snel (dl3). Dat heb ik netjes volbracht, met inlopen en oefeningen meegerekend kwam dat neer op 70 minuten. De tempo's heb ik in de duinen gedaan.

Later die middag naar de stad, even wat geshopt zonder iets te kopen en een rondje Koekamp gemaakt. Zoals op de foto is te zien heeft de omgeving daarvan behoorlijk last gehad van de overvloedige regenval. Het grasveld onder de kastanjebomen - die mede door het noodweer bijna al hun kastanjes hebben laten vallen, en niemand die ze opraapt - is veranderd in een tijdelijk moeras.

In de Koekamp zelf zien we alweer wat van die 'dikke nekken'. De damherten, met name de bokken, maken elk jaar een soort metamorfose door. Zijn het in de zomer nogal softe, bambi-achtige hertjes met van die vlekken op hun lijf, tegen de bronsttijd zwellen de nekken van de volwassen bokken vervaarlijk op - hoe dikker de nek, hoe sterker ze zijn - en ze gaan bronstgedrag vertonen: ze scherpen hun gewei aan boomstammen en paatjes, schrapen met hun voorlopers over de bodem waardoor bronstkuilen ontstaan, hun blik krijgt iets 'verwilderds' en hun hele manier van doen heeft iets gramstorigs. Onderling wordt er soms ook flink 'gespard'. In de Koekamp is dat te zien, maar nog beter in de Waterleidingduinen. Daar ga ik een dezer dagen heen met de camera en maar eens zien of ik daar aardige opnamen van de damhertenbronst kan maken.

Lopen in en als een zonnetje

Coördinator jubileumcommissie en spreekstalmeester Dick Witmont in het zonnetje

 

Allemaal tevreden gezichten vanmiddag bij de 1 van de 4 loop. Tegen de (weers)verwachting in, was het prachtig weer, de zon scheen zelfs. Dat was ieder geval wel zo tijdens de loop die om 14:00 uur van start ging, naar keuze 5 of 10 kilometer. Zoals altijd bij deze loop waren er veel deelnemers van de andere regionale atletiekverenigingen waaronder Sparta, The Hague Road Runners en De Koplopers.

Deze editie van de 1 van de 4 loop (de tweede van dit seizoen) maakte tevens deel uit van de Haag100 competitie, één van de evenementen in het kader van het jubileumjaar. Er vielen dus ook nog punten te verdienen voor het team waar je bij liep. Of het daardoor kwam, of door het onverwacht vrolijke weer, weet ik niet maar bijna iedereen liep vandaag als een zonnetje. En dat terwijl het parcours, alhoewel menigeen zeer vertrouwd, niet een van de lichtste 10 km trajecten kan worden genoemd.

Wim Hartman leidt het peloton op de fiets

 

In Harwich vorige week had ik een goed gevoel over mijn lopen, ook vandaag was ik van plan niet te voorzichtig van start te gaan. Ik was van plan extra mijn best te doen maar had toch een bescheiden (dus reële) tijdverwachting, pakweg 52 minuten moest haalbaar zijn. Echter kwam ik op het 5 km punt op de baan door in een nette 24'30" en kon in hetzelfde tempo door blijven kachelen. Het verval in de tweede ronde was niet groot en eenmaal terug bij Duindorp probeerde ik - met succes - aan te haken bij een Sparta-veteraan die mij passeerde.

Ik kon in zijn kielzog blijven lopen totdat we voor de tweede keer de baan opdraaiden. De laatste tweehonderd meter nog wat aanzetten en in een tijd van 49'40'' ging ik over de finish. Met die tijd ben ik heel blij want het is mijn beste jaartijd op de 10 kilometer tot nu toe. Ik had niet gedacht (wel gehoopt) dat dit er nog in zat.

De anderen van onze groep waren ook zeer content over hun resultaten. Vooral de dames waren zoals altijd heel snel. Betrekkelijke nieuwkomer Marianne werd met 42 minuten zelfs eerste dame in haar categorie (35+).

De uitslagen staan hier. De hardloopfoto's bij deze post zijn gemaakt door Jeroen Tibbe. De volledige fotoreportage staat eveneens op de site van Haag Atletiek.

Na afloop douchen, omkleden en gezellig napraten met andere mede-lopers in het clubhuis. Daar mochten we ons, als beloning voor de geleverde inspanningen, tegoed doen aan onder andere patat frites met mayonaise, pindasaus (al dan niet met gefruite uitjes) of ketchup. Lekker, vandaag mocht het van onszelf. Er was ook redelijk verantwoord voedsel: broodjes kaas en ham. Een en ander werd weggespoeld met thee, wijn of bier. Maar wel met mate natuurlijk.

Anatomische lessen: intrigerend, maar het mysterie blijft

Clubvriend Paul schrijft op zijn weblog Archiefpaul van tijd tot tijd zeer persoonlijke, bespiegelende blogs over levensbeschouwelijke zaken. Met uitstapjes naar de filosofie, psychologie en natuurkunde, allemaal wetenschappen die zich met de grote levensvragen bezighouden. Wat mij betreft een buitengewoon interessant en lezenswaardig weblog.  

De anatomische les van Dr. Nicolaes Tulp - Rembrandt van Rijn

In zijn laatste weblog beschrijft hij een verre toekomst - het jaar 2000000013 - waarin ieder dan levend mens via 3d prints dupliceerbaar is, met alle implicaties van dien. Mij viel de volgende opmerkelijke zin op: "Wat betreft het denken is het reductionisme de dominante denkstroming. De mens wordt gezien als een structuur, een informatie houdende, zeer complexe deeltjesstructuur".

Echter heeft Paul het over het jaar 2000000013. Dat duurt dus nog wel eventjes. Maar ik denk: hoezo is het reductionisme pas in 2000000013 de dominante denkstroming?

 

 

Mijn gevoel zegt juist dat het reductionisme zich vandaag de dag op een grote populariteit mag verheugen. Het lijkt er zelfs sterk op dat het op dit moment al dè dominante denkstroming is. De boeken van Dick Swaab (Je bent je brein) gingen als warme broodjes over de toonbank en sceptisch-atheïstische visies zoals die van Richard Dawkins zijn 'hot'. Sterker nog, in de wetenschapsbijlagen van - bijvoorbeeld - een Volkskrant lees ik vooral artikelen waarbij zaken die vanuit een materialistische of/en reductionistische invalshoek worden belicht serieus worden genomen. M.a.w.: de mens is een structuur, de mens is zijn brein en alles - handelingen, gevoelens, gedachten, dromen, ook religieuze gevoelens en spiritualiteit - komen uit datzelfde brein voort. 'Geest' en bewustzijn zijn volgens die visie onlosmakelijk verbonden met het lichaam, daarbuiten (bijvoorbeeld na de dood) bestaat er niet meer iets als een persoonlijk bewustzijn, er is geen geest en het bestaan van een God kan niet worden bewezen.

Matthew Day Jackson, Cadaver Table (1974)

Persoonlijk heb ik meer met het holisme en het creatonisme dan met het reductionisme, wat uiteraard meer over mij zegt dan over vorengenoemde levensbeschouwingen. Achter deze wereld van uiterst complexe verschijnselen - inclusief alle levende organismen, deeltjesstructuren, name it - zit een creatief beginsel, een allesdoordringend en eeuwig bewustzijn. Voor mij staat dat als een paal boven water, alleen kunnen wij daar - wetenschappelijk gezien - geen vinger op leggen. Misschien wel nooit, ook niet in de verre toekomst waar zaken zoals Paul die beschrijft inderdaad heel goed mogelijk zullen zijn. Akkoord, dat is een geloof, maar dat is het geloof in wetenschap als exclusieve methode tot het vinden van waarheid net zo goed.

Het bovenstaande vormt een mooi bruggetje naar het bezoek dat ik vandaag aan het Gemeentemuseum Den Haag bracht. Daar is tot 5 januari 2014 een expositie getiteld 'De anatomische les' - van Rembrandt tot Damien Hirst. Tien schilderijen uit de zeventiende eeuw met afbeeldingen van anatomische lessen worden er nu tentoongesteld, inclusief twee wereldberoemde schilderijen van Rembrandt. Daarnaast bijzonder werk van hedendaagse topkunstenaars zoals Francis Bacon, Berlinde De Bruyckere, Mona Hatoum, Folkert de Jong, Paul Thek, Marc Quinn en Damien Hirst.

De gedachte achter deze expositie is dat de menselijke anatomie ook vroeger al een onuitputtelijke bron voor de wetenschap was. Het menselijk lichaam en de ontleding daarvan fascineerde kunstenaars al eeuwenlang.

Bij de ingang van de expositiezaal staat een tekst waaruit ik de volgende passage aanhaal (en meteen weer teruglink naar mijn inleiding): "Heel de ontleedkunde leek het bewijs te leveren voor goddelijke aanwezigheid in het ingenieus geconstrueerde lichaam, maar achteraf bleken de anatomische lessen een belangrijk omslagpunt in ons denken te vormen. Het uitgangspunt daarbij was dat dankzij het rationele verstand en de zintuigelijke waarneming alle natuurverschijnselen - inclusief de mens - uiteindelijk zouden kunnen worden ontraadseld. In dat wereldbeeld was nog maar nauwelijks sprake van een almachtige God. Dit nieuwe denken betekende een belangrijke stap bij de secularisatie in Europa die van grote invloed is geweest op onze huidige samenleving."



Folkert de Jong (1972) - De supervisie van materie over de gedachte

Dat mag zo zijn, maar de opvatting dat de wetenschap uiteindelijk, op lange termijn, hèt grote levensraadsel zal oplossen, acht ik zeer onwaarschijnlijk. Men zal zéér ver komen in de analyse en het ontrafelen van de levensmanifestaties, en ook in het dupliceren van het leven, maar waardoor leven mogelijk is, blijft m.i. vooralsnog het terrein van de metafysica en de theologie. Of doodgewoon onze eigen intuïtie: soms wéét je dat iets 'waar' is zonder dat daar het wetenschappelijk bewijs voor is geleverd resp. geleverd kan worden.