Fijne kerstdagen!

Frank en moeder Van Putten gaan met hun tijd mee...

Het is een jaarlijks terugkerend dilemma waar niet alleen moeder en zoon Van Putten mee zitten: het versturen van de kerstkaarten. Zeker nu steeds meer mensen de wondere wereld van Facebook en andere sociale media betreden is het niet strikt noodzakelijk meer om iedereen een kaart te sturen.

Zelf sturen wij nog steeds kaarten aan de hand van een standaardlijst dat elk jaar tegen de kerst tevoorschijn wordt getoverd. Daar staan de namen en adressen op van 'de naasten', familie- en schoonfamilieleden. Verder staan er goede vrienden op die je jaar in jaar uit een kaart stuurt ook al zie je ze de rest van het jaar nauwelijks of niet meer (wat net zo goed aan mij als aan hen ligt, zo gaat het leven, mensen hebben het druk met werk, gezin, nieuwe relaties/contacten etc.). Toch is kerstmis een moment om te laten weten dat je ze niet vergeten bent. Klinkt was soft misschien, maar zo is het wel.

Voor mijn trainingsgroep heb ik vorig jaar zelf een kaart gemaakt. Sorry, jongens (en meiden) maar ik was te laat èn te lui om iets nieuws te bedenken. Daarom een reprise! Ik weet het, ik weet het, een paar gezichten zien we niet meer omdat ze afscheid van de vereniging of Groep 5 hebben genomen, en twee gezichten ontbreken nog. Bij gelegenheid pas ik de tekening nog aan.

En wat de facebookvrienden betreft, waaronder veel mensen van Haag maar ook een flink aantal 'oude' vrienden, waarvan een aantal via Facebook 'herontdekt' zijn (facebook is wat dat betreft net een digitale versie van Spoorloos of Memories). Maar ja, ga er maar aanstaan om ruim tweehonderd mensen een persoonlijke e-mail te sturen of een persoonlijk bericht. Gelukkig hoef ik mij niet schuldig te voelen want wie doet dat nou wel!

Daarom maar een algemene maar daarom niet minder welgemeende wens: