Een bijzondere dag...

Vandaag was een heel bijzondere dag. Een reisje naar het zuiden, naar Heeze (in de buurt van Eindhoven). De aanleiding was minder vrolijk: het afscheid van de vader van een goede vriendin uit de Haag-gelederen. Vrij vroeg in de ochtend ging ik naar het station waar ik de trein naar Rotterdam nam.

Aan de overzijde van het station bestelde ik een licht ontbijt, vervolgens liep ik terug en nam even later de intercity naar Eindhoven. Even na half elf was ik daar en stapte vrijwel gelijk uit met de nicht van voornoemde vriendin. Op het perron troffen we nog een aantal bekenden die richting crematorium gingen, een buurtbus bracht ons daar een kwartier later naar toe.

Het werd een mooie plechtigheid, met prachtige zij het ietwat 'zware' muziek van Strauss, Schubert en Bach, mooie persoonlijke toespraken en/of gedichten van directe familieleden. Bovenal was het druk, erg druk: niet alleen waren de stoelen in de aula geheel bezet maar ook het gehele balkon.

Na de plechtigheid was er de gelegenheid om met elkaar en de nabestaanden te praten onder het genot van koffie en goed belegde broodjes. Een van de Haag-vrienden, Hans D., stelde voor om, eenmaal terug in Den Haag, de dag af te sluiten in 'De Paas' aan de Bierkade. We konden met nòg een andere Haag-vriend, Johan, mee terugrijden tot Delft, daar pakten wij de trein naar Den Haag HS en van daaruit een stuk lopen naar bovengenoemd café.

Op mijn leeftijd heb ik al heel wat begrafenissen en crematies bijgewoond en vrijwel altijd waren dat heel bijzondere bijeenkomsten, vanzelfsprekend met een traan maar heel vaak ook met een lach. Hoe je het ook wendt of keert, op die dagen ben je allemaal - op wat voor manier ook - bezig (al is het half- of onbewust) met de essentiële (existentiële) vragen over leven en dood. Iedereen heeft daar zo zijn of haar gevoelens of gedachten over. Je kunt daar uren over bomen of juist helemaal niet, omdat je er nooit ècht uitkomt. Hoe dan ook: in De Paas raakten Hans en ik, mede onder invloed van de overheerlijke kasteelbiertjes, hierover aan de praat en het werd een intens gesprek. Over wederzijdse persoonlijke ervaringen, religie, Hicks-deeltjes, name it. Dat leidde er zelfs toe dat ik - per ongeluk - mijn glas omgooide dat vervolgens in tientallen scherven uiteenviel. Wel wat grotere dan hicksdeeltjes, dus het werd snel opgeruimd. Mijn aanbod om het glas te betalen werd afgewimpeld: "Ach, er sneuvelen hier dagelijks glazen".