Muzikale herinneringen (deel 2)

Het is begin 2014, eigenlijk niet meer het geëigende moment om terug te blikken. Maar wie A zegt moet ook B zeggen: ik ben op 31 december vorig jaar (..) begonnen met een muzikale terugblik op mijn leven en had aan één blogpost niet genoeg.

Ik was gebleven bij de periode voor mijn twintigste. In die tijd werkte ik overdag bij Succes-Nederlandse Boekenclub, eerst op de huisdrukkerij, naderhand op de lay-out afdeling (tegenwoordig zou men zeggen de afdeling vormgeving). 's Avonds ging ik naar de 'tekenacademie' aan de Prinsessegracht, vijf avonden per week, vijf jaar lang. Daar kwam ik ook - via café 'De Wiener (Konditorei)' - in de Haagse 'Sien' terecht. Ik stond dus met één been (zit in mijn aard, ik wil(de) nooit gebonden zijn aan één specifieke groep) in het artistieke wereldje van (Haagse) hippies en andere linkse jongens en meisjes. Overigens heb ik - afgezien van een zo nu en dan een aangeboden of rondgaand 'stickie' - dat bij mij nagenoeg geen effect had - nooit drugs gebruikt.


Zomer 1968 was wel de tijd van legendarische popconcerten in o.a. De Houtrusthallen met een werkelijk ongelofelijke line-up: Pink Floyd, Traffic, The Move, Cream, Kinks, The Zombies, Manfred Mann. Naar de muziek uit die tijd luister ik vandaag de dag nog met veel plezier. Later waren er ook popconcerten in De Vliegermolen, in Voorburg. Daar zag ik onder meer Focus, Colin Blunstone en Rod Argent, Golden Earring, Earth and Fire, Soft Machine en The Faces met Rod Steward.

Colin Blunstone (Zombies) in de Vliegermolen (foto Ron Verboom)

Als mij de vraag gesteld zou worden welke plaat ik mee zou nemen naar het spreekwoordelijke onbewoonde eiland, dan zou het antwoord - toen en nu - ongetwijfeld 'Third' zijn van Soft Machine. De eerste keer dat ik kennismaakte met hun muziek was in 1969, op weg van het station Rotterdam Centraal naar het Kralingse Bos, naar het éérste grote openluchtfestival van Nederland, dit in navolging van Woodstock. Ik hoorde wonderlijke, over elkaar heen buitelende klanken, hectisch en dromerig tegelijk, avantgardistisch maar wonderschoon. Later begreep ik dat het 'Out Bloody Rageous' van The Soft Machine was, een groep die het vooral bij 'de artistiekelingen' uit die tijd (tegenwoordig zouden we zeggen: het clubcircuit) goed deed. Vanaf dat moment was ik verkocht, ik ben altijd een groot liefhebber van hun muziek geweest. Robert Wyatt, Mike Ratledge, Hugh Hopper, Elton Dean... De overgave, passie en geconcentreerdheid waarmee de groep musiceerde was 'awesome'.



Ik zag ze een keer in een sousterrain van het Gemeentemuseum Den Haag - ongeveer ter hoogte waar nu het fotomuseum GEM staat - en vond het geweldig-intrigerend. Naderhand ging ik ook naar een optreden van Soft Machine in De Doelen in Rotterdam, waar ik naderhand ook onder mer The Byrd zag optreden. Het concert was laat afgelopen, er was geen openbaar vervoer meer en met een vriend liep ik helemaal vanaf Rotterdam langs de grote weg naar Den Haag, in de ochtendschemering kwamen we in Delft aan waar we het laatste stuk met de tram gingen.

Ik ging indertijd en de jaren erna ook (heel) vaak naar 'Kjoebie' oftewel Cuby and The Blizzards, ook nog in de tijd dat Herman Brood nog bij hen speelde. Die intensiteit van Harry Muskee en dat geweldige gitaarspel van Eelco Gelling, ik lustte er wel pap van.


Maar goed, als ik over concerten begin ben ik morgenochtend nog bezig, ik zal mij beperken tot die èchte mijlpalen in mijn muziekbeleving.

Dan kom ik toch op die tweede groep - naast Soft Machine - die een enorme impact op mij heeft gehad, Led Zeppelin. In 1969 zag ik ze voor het eerst in het toenmalige Circustheater. Dat was in de tijd van hun tweede LP, die ik daags na het concert prompt kocht, of ik had 'm al (kan ik mij niet meer herinneren). Ik heb nadien al hun LP's gekocht en grijsgedraaid en nòg véél later (in de jaren tachtig en negentig) struinde ik platenbeurzen af voor bootlegs van hun live-concerten. Daarmee begon ik tijdens een reisje voor mijn werk naar Parijs, op een of andere markt. Ik vond echt alles goed wat zij deden, voor mij bevatte het alle ingrediënten: muzikale genialiteit, passie, romantiek, licht en schaduw, het volle leven. 'Stairway to Heaven' is uiteraard - en volkomen terecht - hun klassieker maar alles wat zij aanraakten veranderde in goud.

Het laatste concert van Led Zeppelin dat ik zag was in het voorjaar van 2013, in de bioscoop! Een werkelijk verbluffend goede registratie van het allerlaatste concert dat de groep ooit gaf, in 2007 in het Londense O2 theater. Daar was ik ook bij, ik was één van de 18.000 mensen (van de 12 miljoen) mensen die geselecteerd waren! Ik ging er heen met clubgenoot Michel Oosschot.




Als ik eenmaal op de 'herinner-stoel' ga zitten schiet er van alles bij je binnen en blijf ik aan de gang, dus ik kap er mee voor vandaag.