Verboden humor in Gevangenpoort

Vis? Nee, plastic zakje...

Dinsdagochtend maar weer eens de loopschoenen aangetrokken. Elke dag wordt de afstand een stukje langer, nu alles bij elkaar een half uurtje waarvan ruim een kwartier constant hardlopend. De blessure lijkt bijna genezen, toch blijf ik voorzichtig. Woensdag streef ik naar drie kwartier tot een uur...

Later ging ik naar de stad: niet met fiets of tram, maar benenwagend. Doel was de bibliotheek omdat ik een paar boeken die 'over tijd' waren moest terugbrengen. En dan meteen maar de boete betalen. Onderweg viel mijn oog op... ja, bovenstaand plastic zakje in vis-vorm, maar ik bedoel meer onderstaande poster.

Verboden humor... een titel die bepaald triggert. Ik was inmiddels bij het Noordeinde, amper 300 meter verwijderd van De Gevangenpoort, dus besloot ik daar maar even te gaan kijken. Het meisje achter de balie wees op een rondleiding die over een half uur zou plaatsvinden. Het was niet de eerste keer dat ik De Gevangenpoort bezocht en een rondleiding had ik - weliswaar jaren terug - ook al gehad, maar vooruit. In dat halve uurtje heb ik nog wel de kamer bezocht waar de expositie met voorbeelden (tekeningen, boeken, videobeelden van geruchtmakende tv-programma's) van de verboden humor te zien waren.


Ik moet zeggen dat sommige getoonde uitingen weliswaar hilarisch waren, maar inderdaad - voor mijn gevoel - erg op het randje en daar zelfs overheen. Neem zo'n lied 'Onze Ouwe' van Gerard Cox. Zelf zegt hij dat mensen nooit goed naar het lied hebben geluisterd, dat het juist 'lief' bedoeld was voor onze toenmalige koningin Juliana. Wat daar ook van zij, de tekst is niet vrij van grof-brutale, badinerende kwalificaties, ik kan mij voorstellen dat men daar - zeker in die tijd - moeite mee had. Beledigende humor is niet alleen iets van de laatste jaren alhoewel de discussie daarover de laatste jaren flink is opgelaaid. De laatste tijd gaat het daarbij vooral om het beledigen van een bepaalde religie of aanhangers van een bepaalde godsdienst of levensbeschouwing. In de jaren zestig - maar ook lang daarvoor, zelfs in voorgaande eeuwen - richtte de spot of satire zich vooral op het gezag, met name (leden van) het koningshuis of het koningshuis als instituut.

De rondleiding zelf ging uiteraard door het hele gebouw, de celvertrekken, de 'luxe cel' voor de welgestelde gevangenen, de martelwerktuigen enzovoorts.


Tenslotte even een 'Dutourtje': vanmiddag wegens groot succes (in kleine (familie)kring) weer pompoensoep gemaakt. Alvast voor morgen. Het ziet er nu, nadat het geheel gepureerd is tot een gebonden soep, totaal anders uit dan op de foto.
Het afgelopen jaar kook ik vrijwel dagelijks, ik heb daar nu vaker tijd voor. Nieuw is het niet,  dat gekokkerel, ik deed dat al mijn hele leven. Tegenwoordig maak ik het mij relatief makkelijk, roerbakschotels, pasta's en veel vis-, kip- en vegetarische gerechten, maar vroeger (vooral in de jaren tachtig) waren traditionele franse menu's mijn specialiteit: Coq au Vin, Boeuf Bourguignon, Uiensoep, Choucrout Alsacienne, Cassoulet, dat werk. En de meer spaans georiënteerde Paëlla was ook altijd een succes maar het gevaar dat je steeds daarmee op de proppen komt is niet ondenkbeeldig.

Tegenwoordig kookt de hele wereld, en goed ook. De kookprogramma's op met name de commerciële zenders vliegen de pan uit (..), supermarktmagazines zoals de Allerhande bieden een keur van kleurige en geurige recepten en op internet hoef je maar twee ingrediënten te googlen of je krijgt een trits van sites voorgeschoteld die een keur van recepten bieden waar deze ingrediënten in verwerkt worden.