Vliegen na Puinduinrun

Vandaag was de Puinduinrun. Nauwelijks hersteld van mijn blessure en fors teruggevallen qua loopconditie, heb ik dit evenement wijselijk overgeslagen. Gelukkig kon ik iemand anders gelukkig maken met mijn startnummer. Wel ben ik even gaan kijken. En als je dan toch daar bent als supporter, dan kun je net zo goed foto's maken van de passerende sportievelingen. Niet dat er een tekort aan fotografen was, integendeel, her en der stonden zij, waaronder echte professionals. Zelf heb ik wat foto's en korte filmpjes gemaakt op een plek waar geen fotografen stonden.


Op weg naar Ockenburgh fietste ik een stukje met voorzitter Ruud Fabrie op, die ook weer meedeed vandaag, en eenmaal op de plaats van bestemming zagen we veel meer bekenden en bekende gezichten. Hans Uytenhout, de enige van onze groep die deelnam, Jan Groenestein, Ed Campignon en nog veel meer. Wat natuurlijk niet zo gek is natuurlijk, bekende lopers kom je bij dit soort evenementen overal tegen. Er waren veel leden van Haag Atletiek, The Hague Road Runners, Sparta en de Resident Triathlon Club op deze loop afgekomen, het zou veel te ver voeren om alle namen te noemen. Daarvoor verwijs ik graag naar de uitslagen!


Webloggen is lang zo populair niet meer als een paar jaar geleden en het is natuurlijk héééél erg 2007, maar zowaar heb ik nog een foto kunnen maken van twee overbekende webloggers, Leo Tolboom en Richard van der Klis. Zij hebben hun beste beentje voorgezet maar los van de steile trappen en heuvelachtige paden, was dit natuurlijk 'een eitje' voor deze ultralopers.


Zit jij op Facebook?

's Middags ging ik naar de 'Two Women Show' van 2Vliegen in de Weimarstraat. Locatie: De Kapsalon, waar je overdag daadwerkelijk je haar kunt knippen. Een buitengewoon nostalgisch ingerichte ruimte, met vintage meubeltjes en muziek uit den ouden doosch. Ik was er nogal vroeg en naast voortreffelijke cappucino met cake - dat was bij de toegangsprijs inbegrepen - werd er duitse schlagermuziek gedraaid en 'We'll meet again' van Vera Lynn. De voorstelling begon toen de twee dames, Greetje en Hilde, een potlood tussen de kaken geklemd hielden terwijl zij bij herhaling scandeerden: 'Lachen is gezond, stop een potlood in je mond'. Met op de achtergrond een lijkkist met witte bloemen dat in no time werd omgetoverd tot strijkplank.

Daarmee was de toon gezet. Een mix van cabaret en theater was het, van en door twee vrouwen die als persoon sterk van elkaar verschillen maar niettemin goed op elkaar ingespeeld zijn. Wat weer niet zo verwonderlijk is want ze treden vele jaren samen op en schrijven alle teksten zelf, ook van de liedjes. In hun voorstellingen geven zij zich in figuurlijke zin bloot: hun monologen en dialogen zijn sterk autobiografisch getint en bevatten intieme elementen. Over daten met een man die niet je eigen man is, over de behoefte 'een lekker ding' gevonden te worden, over de zin van het al dan niet getrouwd zijn of op je sterfbed spijt hebben van dingen die je altijd al wilde doen maar niet hebt gedaan, over facebook waar iedereen zich vooral van zijn beste en meest positieve kant laat zien, enzovoorts.

Het is alweer een tijd geleden dat ik hen heb zien spelen maar het blijft een kostelijk duo, ze wisten ook nu weer anderhalf uur lang de aandacht van het publiek vast te houden.