Anni Felici

Eergisteren, daags na die vijf kilometer, heb ik nog drie kwartier (uit)gelopen, dit na mijn ochtendwandeling van een uur eerder die dag. En gistermorgen naar Meer en Bosch gewandeld, dat in de maand mei altijd één grote vogelvolière lijkt. Toegegeven, niet erg boeiende info om te delen, maar dit even voor mijn activiteiten-logboek.

Maandagmiddag ook weer de gang naar het Filmhuis gemaakt, en zoals vaak het geval is zat ik ook nu weer met nog één persoon in de zaal waar de film werd vertoond. De keuze viel ditmaal op Anni Felici.

Het was wel een aardige film maar - wat mij betreft - niet een in de categorie 'absolute top'. Eigenlijk kun je de hele film zien als één grote flashback van de hoofdpersoon die wel als kind (het jongetje Dario) maar nergens als volwassene in beeld komt, hooguit een enkele keer als voice-over.

Deze hoofdpersoon, vermoedelijk het alter ego van de regisseur (Daniele Luchetti), kijkt terug op zijn jeugd en dan vooral op hoe en waar hij opgroeide. Het is met name een terugblik op hoe zijn ouders zich gedroegen in die tijd, de roemruchte, van vrijheidsdrang en experimenten doordesemde jaren zeventig van de vorige eeuw.

Het verhaal speelt zich af in Italië, 1976. Serena is een zorgzame moeder van twee jongetjes en een liefdevolle, toegewijde echtgenote die nog niet 'geïnfecteerd' ;-) is door het virus van de emancipatie. Vader Guido is kunstschilder en hangt de hele dag rond in zijn atelier, omgeven door mooie naaktmodellen. Daar schijnt hij 'het' ook mee te doen. Ook in artistiek opzicht lijkt hij talentvol en op zeker moment krijgt hij de opdracht voor een grote expositie. Dat wordt echt zo'n pretentieuze seventies-achtige performance in een gallerie, waarbij naakte vrouwen worden ingesmeerd met verf.

De kunstenaar verschijnt zelf ook naakt ten tonele en wordt ook beschilderd door de dames. Totdat aan de toeschouwers wordt gevraagd wie mee wil doen met deze sessie. Zijn jaloerse vrouw, die met hun twee kinderen is komen kijken - tot duidelijke ontzetting en ongenoegen van Guido die 'werk en privé' strikt gescheiden wil houden (..) - gooit echter roet in het eten. Naderhand verschijnt er een recensie in de krant, nota bene van een van de belangrijkste kunstcritici van het land, waarin dit werk volledig wordt afgebrand.

Als de film bijna afgelopen is, zien wij hoe Guido zich 'herpakt' en zich aan grootschalige, ambitieuze conceptkunst gaat wijden dat de goedkeuring van de critici wel kan wegdragen. Maar voor het zover is voltrekt zich het een en ander. Zijn vrouw en kinderen vertrekken voor een retraite naar Zuid-Frankrijk, waarbij Serena ook en op haar manier een 'vrijmakings-proces' doormaakt door een lesbische affaire te beginnen met Helena, de galleriehoudster van Guido.

Uiteindelijk, zo vertelt de voice-over ons, zijn 'zijn' ouders gescheiden maar het contact tussen hen en de kinderen is wel gebleven.

Nogmaals: aardige film, maar niet echt diepgravend. Wel goed gecast is Guido (Kim Rossi Stuart) als de weliswaar volwassen maar narcistische, geestelijk wat puberale kunstschilder, en zijn voortdurend bezorgd kijkende vrouw Serena (Micaela Ramazotti), die jaloers is op een weliswaar niet hysterisch-agressieve manier maar wel op een 'controlerende' manier. En niet te vergeten de rol van de hoofdpersoon als kind, het opstandige jongetje Dario (Samuel Garofalo).