Pinkpop 2014 - de tweede dag!

Het bovenstaande filmpje had ik al op FB gezet, maar hoort uiteraard ook op deze blogpost thuis. Ook al is het alweer een terugblik op het optreden van gisteravond. Althans, op de eerste drie minuten daarvan.

En dan nu snel naar de tweede dag, de zondag dus.

Weer vroeg uit de veren! Wij liepen naar het terrein waar onder meer faciliteiten stonden om te ontbijten, douchen, polsbandjes op te halen enzovoorts. Zo was er ook een ' oplaadcentrum'  waar je mobieltjes of - in mijn geval - de accu voor je fototoestel kon achterlaten. De mensen achter de stand legden deze vervolgens 'aan het infuus' en naderhand kon je jouw opgeladen smartphone e.d. komen ophalen.

Voor twee bonnen kun je ontbijten, alle dagen nam ik twee croissants en koffie. We besloten aan een buitentafel te gaan zitten waar een jong stel juist op het punt stond te vertrekken. "Er komt een wolkbreuk aan, over twee uur is-ie hier" zei de jongen. Maakte hij een grap? Het klonk in ieder geval serieus genoeg om het even later te checken op buienradar. En inderdaad: vanuit het zuiden zette een angstaanjagend rode vlek koers richting Zuid-Limburg. 

En ja hoor, rond 11:00 uur barstte het natuurgeweld los. Even daarvoor liepen wij met onze tijdelijke buren naar een grote overdekte partytent die voldoende schuilgelegenheid bood voor enkele tientallen personen. De hemel werd steeds donkerder, de bladeren en takken van de bomen kwamen in beweging en de eerste regendruppels vielen. Daarna ging het snel. Onder een natuurlijke lichtshow van bliksemschichten en onweersgedonder werd het hemelwater met tuinslangen tegelijk naar beneden gestraald. 

Ongeveer twintig minuten later was het ergste voorbij en liepen de festivalgangers terug om de schade op te nemen. In ons geval bleek dat mee te vallen, de goedkope Action-tentjes stonden er nog. Wel was de binnenkant vochtig en stonden er hier en daar kleine plasjes op het grondzeil, maar geen nood: gewoon even de tent rechtop gezet om het water te laten weglopen, waarna de zon naderhand zijn drogend werk deed.

Ditmaal liepen we met Ies en Luc naar het festivalterrein, het weer was allang opgeklaard en het begon weer flink warm te worden. 

Op deze tweede dag beet Chef Special de spits af met vrolijke, aanstekelijke zomerpop. Maar anders dan gisteren kreeg ik al snel genoeg van de zon. Wij zochten de schaduw op. Eigenlijk vormde de tent waar bands speelden nog de beste schuilplek, daar had de zon geen vrij spel.

Even ingedommeld (de afgelopen nachten had ik steeds maar drie uur geslapen), bij het wakker worden stond een nieuwe act op het podium, 21 Pilotes. Twee zeer lenige, beurtelings als een soort spiderman of geraamte vermomde, acrobatische toeren uithalende jongemannen zetten een act neer dat klonk als een klok.

Nog zo'n jonge aparte groep was Portugal. The Man. Een stevig bandje met bij vlagen snoeiharde gierende gitaren en ingehouden gedeelten, met als voornaamste kenmerk de schrille hoge stem van de frontman. Heel goed, heel apart maar voor mij was het toch even wennen.

Buitengewoon taalvaardig waren de heren van Limp Bizkit. Op dat moment waren we naarstig op zoek naar iets om te drinken en te eten, dus wij hebben ze niet gezien maar wel gehoord in een Rage against the Machine cover, waarbij de ' Fucks' en ' Fucking' zowat de enige woorden van de songtekst uitmaakten. Mag ik zeggen dat dit alles nogal puberaal op mij overkomt? Ja, dat mag ik zeggen... Maar waarschijnlijk begrijp ik deze hogere vorm van kunst simpelweg niet, dat kan ook.

                                                              

Nee, dan Ed Sheeran. Het grootste zangtalent van de U.K. op dit moment, en met een nummer 1 notering in de Charts. Een jongen met een heel bijzondere, gedreven stem die een waaier van allerlei zangtechnieken in huis heeft. Echt geweldig, ik heb zijn gig bijna in zijn geheel uitgezien.

Een andere zanger, Paolo Nutini, zag ik ooit in Londen optreden. Dat was in 2007, in het voorprogramma van het laatste concert van Led Zeppelin, officieel ter nagedachtenis van de kort daarvoor overleden Atlantic-directeur Ahmet Ertegun. Paolo Nutini is wat je noemt 'een mooie jongen' die bovendien gezegend is met een warme soulstem. Begeleid door een grote groep musici zette hij een optreden in dat klonk als een klok. Het geluid was, zoals mijn festivalmaat Peter ook al zei, perfect afgesteld. Iets dat je niet van elke act kon zeggen het afgelopen weekend.

Maar waar ik eigenlijk het meest naar uitzag was het optreden van Robert Plant en zijn Sensational Spaceshifters. Wie had gehoopt op een onvervalste Zeppelin-gig kwam bedrogen uit. Er werden wel degelijk Zep-nummers gespeeld en gezongen, alleen in een totaal ander jasje dan de originele uitvoeringen.

Geen bombast, geen lichtshow, een eenvoudig muzikaal intro - acoustische gitaar met een spaanse touch - en dan voel je toch een siddering door het publiek gaan op het moment dat de inmiddels grijsblondgelokte rocker opkwam, de microfoonstandaard pakte en het prachtige ' Babe I'm Gonna Leave You'  inzette. Een van de mooiste en melancholiekste lovesongs ooit, waarbij Plant een paar keer flink uithaalde, zoals in vroeger tijden.

In het optreden dat volgde viel vooral op dat wereldmuziek en Zeppelin-muziek een zeer goed in het gehoor liggende combinatie vormen. Al moet ik erkennen dat wereldmuziek niet echt 'mijn ding' is. Hoogtepunten waren voor mij eerdergenoemde openingssong, Tin Pin Valley, Ramble On en tot slot Whole Lotta Love.

Dieptepunt? Nee, of het zou moeten zijn dat de gig veel te kort was. Contractueel klopte het echter, het was een uur en geen toegift langer. Robert Plant, Led Zeppelin: ik kan er geen genoeg van krijgen.

Ik heb van dit optreden twee filmpjes gemaakt die ik binnenkort online zal zetten.