Met My Old Lady naar kerstavond

Korte loop-update: afgelopen maandag twintig minuten gelopen waarvan zestien minuten ‘full speed, wat neerkomt op bijna vier kilometer. Dat was wel heel kort, reden dat ik dinsdag een heel rustige duurloop van 75 minuten heb volbracht.

De komende dagen doe ik niks op loopgebied, met uitzondering van tweede kerstdag: dan is er de jaarlijkse kerstcross van onze vereniging, start om 12:00 uur vanaf het veldje bij het De Savornin Lohmanplein. Lekker een stuk duin op duin af rennen met een heleboel clubgenoten en lopers van andere verenigingen.

De rest van de afgelopen dagen was ik - zoals iedereen - druk in de weer met boodschappen doen voor de kerstdagen, want op beide dagen krijgen we familie te eten.Vanavond begin ik al met kokkerellen.

Toch nog een onderbreking! Menigeen blijft op kerstavond thuis voor de buis, naar ‘All You Need is Love’ kijken bijvoorbeeld, anderen gaan naar een kerstbijeenkomst of kerstconcert, hetzij in een kerk dan wel in een concertzaal. Maar wie gaat er nu naar de film? Ik zei de gek. Maar toegegeven, dat was niet ’s avonds, maar ’s middags.

Vanmiddag was ik namelijk  in de stad, nog wat dingetjes kopen en naar de bibliotheek. Maar ook naar het Filmhuis! Wat draaide daar zoal in de middagvoorstelling? Maar liefst drie films. Puur op basis van aanvangsttijdstip en gevoel koos ik voor ‘My Old Lady’ van regisseur Israel Horovitz. De film is door het merendeel van de recensenten – dat wil zeggen, op basis van recensies die ik zowel daar ter plekke als naderhand thuis las – als een redelijk goede film  beoordeeld (drie of vier sterren).

Achteraf verbaast deze gematigde toon van het algemene oordeel mij zeer. Ik vond het namelijk een geweldig goede film, met gemak een van de beste die ik het afgelopen jaar zag. Het is zo'n film waarvan er in de jaren zeventig meer waren. Een van de recensenten vond het acteren wat toneelmatig, maar dat heeft mij niet in het minst gestoord: integendeel! Juist het acteren, het samenspel van de hoofdpersonen was sterk, spannend, bewogen en bij vlagen adembenemend goed. Minstens vier, liever 41/2 sterren wat mij betreft.

Er zijn drie hoofdrolspelers: Kevin Kline als de veramerikaniseerde fransman Mathias, Maggie Smith als de oude dame en Kristin Scott Thomas als haar dochter (die sterke uiterlijke gelijkenis vertoont met mijn oud-collega Inge B. maar dit terzijde).

De film speelt zich in Parijs af, daardoor is het een echt franse film geworden, omdanks de Engelse en Amerikaanse acteurs.  De film begint op het moment dat we Mathias door die typisch Parijse straten zien lopen, naar later blijkt op zoek naar een pand dat zijn vader hem heeft nagelaten. Matthias wil dat pand betrekken maar tot zijn verrassing blijkt er al iemand te wonen, de hoogbejaarde Mathilde. De vrouw vertelt dat ooit met haar is overeengekomen dat zij er tot haar dood moet blijven wonen en recht heeft op 2400 euro per maand.


Mathias moet dus niet alleen de woning delen, maar de vrouw ook maandelijks haar toelage betalen. Zelf is hij zo goed als bankroet, dus daar is hij niet blij mee. Dat geldt ook voor Mathildes dochter Chloé, die van mening is dat haar ouderlijk huis al generaties lang in de familie zit en wat haar betreft nooit verkocht had moeten worden.

Ik zal de inhoud van de film niet verklappen, maar wel een tipje van de sluier oplichten. In het begin lijkt My Old Lady op een subtiele klucht, maar naarmate duidelijker wordt wat er achter de drie hoofdpersonen schuilt, krijgt de film een dramatische lading. Dat leidt tot onverwachte en deels grappige, deels ontroerende scènes. Zoals ik hierboven al aangaf, is het samenspel tussen Kevin Kline, Maggie Smith en Kristin Scott Thomas ijzersterk en de film eindigt, de dramatiek ten spijt, volgens het klassieke principe: “eind goed al goed”. Aanradertje wat mij betreft!