Vrijdag was het weliswaar koud, maar stralend-zonnig weer. Reden om mijn duurloop niet op zaterdag maar een dag eerder te doen. Op mijn route ook nog even landgoed Ockenburgh en het Hyacintenbos aangedaan. Zonder de boshyacinten, maar zelfs in dit kale jaargetijde nog mooi om doorheen te lopen. Netto 90 minuten gelopen in een vrij langzaam duurlooptempo.
Zaterdag naar Rotterdam om in het kader van het IFFR een filmpje te pikken. Later volgende week ga ik in ieder geval nog een keer. Op weg naar Pathé kwam ik langs dit groepje sportievelingen, vlak voor het station. Nederland in beweging...
Nadat ik een ticket had gekocht voor 'Le Paradis' een vrij willekeurig gekozen film met een aansprekende titel, bleek dat ik ruim de tijd had om even bij museum Boymans van Beuningen binnen te wippen. Daar vooral schilderijen uit de middeleeuwen bekeken, waarna ik nog vluchtig enkele zalen bezocht met schilderkunst vanaf de 17de eeuw tot pakweg 1945.
Terug naar Pathé, naar 'Le Paradis'. Het blijft altijd een gok, er zitten heel mooie films bij maar ook films die minder toegankelijk zijn voor gewone stervelingen. Zoals deze film van Alain Cavalier.
Misschien wat erg gemakzuchtig, maar de volgende tekst op de site van het IFFR geeft nog wel de beste beschrijving van de film, dat erg doet denken aan een museaal project. Echt een film voor cinefielen en uitgesproken kunstliefhebbers wat mij betreft, met heel mooie, verstilde beelden. Maar omdat de film mij - als beleving - niet bijzonder aansprak, heb ik het enquete-kaartje dat je bij de uitgang kunt inleveren toch ingescheurd bij 'matig'.
Met onbevangen blik onderzoekt de 83-jarige Franse cineast Cavalier (Thérèse, René, Le filmeur) zijn meest directe omgeving: zijn tuin, zijn huis, de schat aan verhalen in zijn eigen hoofd. Kleine gebeurtenissen in en om het huis verbindt hij op associatieve wijze met dromen, herinneringen en gedachten. Met willekeurige snuisterijen, stukken speelgoed of de oogst van de tuin ensceneert hij persoonlijke versies van Bijbelse en klassieke verhalen.
Aan het begin van de film sterft een pauwenkuiken. De inspanningen om de herinnering aan zijn korte bestaan levend te houden, vormen een terugkerend motief. Het geïmproviseerde gedenkteken voor het vogeltje wordt zo een parallel voor de film zelf: een uit objets trouvés samengestelde getuigenis. In de bescheidenheid van de middelen die Cavalier gebruikt om zijn innerlijke wereld voor de camera te recreëren, schuilt de ontwapenende eenvoud van de film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten