Aprilletje zoet.... maar het is nog geen april. Toch was de witte hoed er wel, vanmorgen in de duinen en ook hier en daar op straat, vooral auto's en met gras begroeide plekken waren wit uitgeslagen van de nachtvorst. De foto hierboven is gemaakt bij het Stokroosveld.
Vandaag diverse dingen gedaan, 's ochtends een uurtje gewandeld, 's avonds een uurtje hardgelopen. Over dat laatste valt niet veel extra's te zeggen, geen tempoversnellingen of zo. Wel later nog even 'naar de club' gegaan omdat Hans U. tracteerde op cake voor zijn verjaardag. Maar dat was 's avonds.
Later deze ochtend weer een beetje geschilderd, deze dame met twee in Costa Rica voorkomende dieren stond al een tijdje te drogen maar ik heb er nog iets aan toegevoegd. Of-ie af is weet ik nog niet, maar ik ben al een heel end. Het zal hooguit een kwestie van afwerken zijn, daarna weer iets anders verzinnen.
's Middags in de stad wat geshopt. Of liever gezegd: 'kijken-kijken, niet kopen!' In De Bijenkorf en bij Peek & Cloppenburgh wat aangepast, kleurige hemden, een jasje, maar ik weet het nog niet. Deze week nog eens terug om een besluit te nemen.
Maar eigenlijk ging ik niet om te winkelen, maar om mij te laten ontroeren door de mooiste muziek ter wereld. Want dat was wat er gebeurde in Het Filmhuis: normaliter zit ik doordeweeks met twee, drie mensen, soms zelfs helemaal in mijn eentje naar een film te kijken, maar nu was Zaal 3 helemaal vol! En dat op maandag.
Met alle anderen in die bomvolle zaal heb ik een geweldige middag gehad. Dat de film op het Rotterdams Filmfestival zesde in de top tien werd, verbaast mij dan ook niets.
De film begint met leden van het daklozenkoor die in een sobere kerk luisteren naar een repetitie van The Bach Choir and Orchestra. Een bont gezelschap, even denk je in een film van Fellini te zijn beland. Mooi om te zien hoe ook deze geharde, door het leven getekende mensen geroerd en onder de indruk zijn van die prachtige zang en muziek. Het zijn ook deze daklozen die later in de film worden gegrimeerd en aangekleed als Jezus, Maria en de apostelen, om zo een 'tableau vivant' van de kruisiging te vormen.
Rode draad in deze film, naast de muziek die nog altijd tot op het bot weet te ontroeren, zijn de verhalen van mensen die op de een of andere manier in hun leven diep geraakt zijn door de 'Matthäus'. Zoals de wereldvermaarde Amerikaanse theaterregisseur Peter Sellars, die beweert dat Bach ons met deze muziek leert wenen. Of de vrouw die zegt dat zij haar leven aan Bach te danken heeft. Zij was eigenlijk niet gewenst op het moment dat haar moeder op vrij hoge leeftijd - niet gepland - zwanger van haar werd. Doordat zij bij toeval 'Erbarme Dich' hoorde, kwam de moeder diep geroerd op haar besluit de zwangerschap af te breken terug.
Ik zou zeggen: hou je van Bach en de Matthäus, dan is deze film verplichte kost. Echter begreep ik dat vandaag de laatste keer was dat je 'm in Het Filmhuis Den Haag kon bekijken. Mogelijk draait-ie nog ergens anders, er is - of komt - ook een DVD van de film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten