Na de donderdag waarop ik 's avonds weer 'met de jongens' ging schilderen in atelier 'De Steenslag' (opdracht: eerst stilleven tekenen en daarna schilderen) kwam een afwisselende vrijdag. Eerst in mijn uppie naar Leiden, eigenlijk met als enig doel om daar wat rond te wandelen. Maar al kuierend besloot ik naar een museum te gaan dat ik nooit eerder heb bezocht: Museum Boerhaave. En dat was leuk, vooral voor mensen die 'iets' met techniek en geschiedenis hebben een aanrader. Na binnenkomst start je het bezoek met een bezoek aan 'het Anatomisch Theater', een replica van dat theater uit 1594. Hier lieten de chrurgijnen van die tijd zien hoe de mens er van binnen uitzag door lijken op de snijtafel te ontleden.
Ondertussen zie je de geschiedenis van de wetenschap tot leven komen via projecties op de wanden, het plafond en op de snijtafel. In een film van zeven minuten ervaart de bezoeker waar het in de wetenschap allemaal om draait: nieuwsgierigheid, lef, creativiteit en doorzettingsvermogen.
Dat zien wij ook terug in de uitgebreide en unieke collectie microscopen van Antoni van Leeuwenhoek, de eerste slingerklok van Christiaan Huygens, het oudste Nederlandse planetarium, anatomische preparaten van Nederlandse Nobelprijswinnaars. Enkele foto's van wat er zoal in Boerhaave te zien is staan hier.
Daarna via een omweg naar de Hortus Botanicus gegaan. Bij de ingang zocht ik druk zowel in portemonnee, jas-en broekzakken en rugzak naar mijn museumjaarkaart. Gek, bij Boerhaave had ik 'm nog. Na alle hoeken en gaten, verborgen plooien en vakjes voor de tweede maal geïnspecteerd te hebben, besloot ik terug te lopen naar Boerhaave. Van de baliemedewerker mocht ik de route in het museum teruglopen, nadat ik eerst mijn naam, adres en mobiele nummer had achtergelaten. Helaas: die tweede rondgang leverde geen museumjaarkaart op maar vlak bij de uitgang werd ik gebeld: het was de baliemedewerker die hem had gevonden. Hij lag bovenop het kluisje waarin ik eerder mijn rugzak had gezet. Gelukkig maar.
Weer terug naar de Hortus, die ten dele is gerestaureerd in de oorspronkelijke stijl. Echter is het nog wat te vroeg om van overdadige bloemenpracht te genieten, de foto's hier geven een geflatteerd beeld.
Terug in Het Haagje, eerst wat boodschappen gedaan, beetje gekookt en na een sobere edoch gezonde maaltijd op de fiets naar Galerie Sophie aan de Paviljoensgracht, waar ex-collega Kerstin Vogel exposeerde met haar collega Bob van Dijk. Dit was in het kader van Hoogtij, de culturele Haagse rondgang. Kerstin had via Facebook een uitnodiging geplaatst en ik vond het leuk om zowel haar als haar werk te zien. Het was zeker tien jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag. Kerstin is journalist en schrijfster van beroep maar heeft zich nu ook meer toegelegd op kunst: ze maakt mooie sterke beelden waarbij sprake is van een wonderlijke verschuiving van analoog naar digitaal, van figuratief naar abstract.
Ook haar collega Bob van Dijk, een grafisch ontwerper met internationale reputatie, toonde met veel enthousiasme zijn obtimistische creaties, een verscheidenheid aan vormen die onderling gecombineerd kunnen worden om weer nieuwe kunst te maken. Hij werd geïnspireerd door het idee dat mensen in deze tijd waarin pessimisme en slecht nieuws de overhand hebben, behoefte hebben aan vrolijkheid, kunst waarin optimisme doorklinkt.
Erg lang kon ik overigens niet blijven omdat ik korte interviewtjes moest afnemen bij Haag Atletiek. Het ging om pakweg acht mensen die hebben meegetraind met de zogeheten CPC-groepen. Er was evenals voorgaande jaren een pasta-party voor hen en voor hun trainers georganiseerd. Ongetwijfeld heel smakelijk, maar aangezien ik al had gegeten heb ik geen vorkje meegeprikt. Daardoor had ik wel mijn handen vrij had voor de gesprekjes-met-fotootjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten