Strandleven en Bike Run Bike in Delft

Strandleven 1955 met neef Harry Verzijl

Met enkele duizenden, zo niet tienduizenden regiogenoten hebben wij dit weekend verkoeling aan het strand gezocht. Verkoeling in de meest letterlijke zin van het woord, want zowel vrijdag als zaterdag stond er een briesje, wat de hitte draaglijk maakte.

Dat gold zeker voor de paar honderd atleten die deelnamen aan de Beach Run op vrijdagavond en al helemaal voor de deelnemers aan de Beach Challenge (triathlon in drie versies) op zaterdag.

Ook omdat ik voor de Kadeloop had gekozen in plaats van de Beach Run, en eerstgenoemde loop vanwege de voorspelde extreme hitte niet doorging (had achteraf misschien wel gekund, maar dat is achteraf), heb ik zaterdag simpelweg gerecreërd. Wel in Kijkduin, en wel vlak naast het wisselvlak zwemmen-fietsen-lopen voor de triatleten.

Zo nu en dan verliet ik mijn luie plek om te kijken naar de triatleten, de fietsers, zwemmers en lopers. En dan vooral van onze club. Voor een buitenstaander vormen al die sporters die hun 'ding' doen een onoverzichtelijk geheel. Je ziet fietsers aankomen en vertrekken, lopers, zwemmers die uit zee komen, en ieder voor zich is deelnemer aan één van de drie versies: korte cross, lange cross en XL-cross, individueel of in teamverband. Niettemin is het een leuk gezicht.


Onder Ons gezegd en gelopen

Vandaag heb ik wel gesport, en wel in Delft. De eerste Kerkpolderloop van dit seizoen! Elke zondag in juli en augustus om kwart over tien vanaf IJsclub Bertus ('Onder Ons') vijf kilometer de benen uit het achterwerk lopen. Op station Delft aangekomen, eerst naar een bus of tram richting Mozartlaan gezocht. Ik zag een mij bekende loper, hij ging met de bus die over acht minuten zou vertrekken. Mooi, kon ik meteen wat geld pinnen. Maar nergens een pinautomaat te bekennen.

Loop ik al zoekende Paul Kruijssen tegen het lijf, in sporttenue en met zijn sporttas. Hij ging naar de Kerkpolderloop en stelde voor met de OV-fiets te gaan. Na enig zoekwerk en twee OV-chip palen te hebben gepasseerd (incl. incheck en uitcheck) kwamen we bij de immense fietsenstalling waar we zeker nog honderd meter rechtdoor moesten lopen om bij het OV-fietsen uitgiftepunt te komen.

Binnen no time zaten we op zo'n blauw-gele stalen ros, best lekkere fietsjes. Maar we moesten allebei nog pinnen. Met een hevig foeterende Paul - "belachelijke zaak dat je op een station en zelfs in de onmiddellijke omgeving daarvan niet kunt pinnen" - (iets waar ik hem alleen maar hartgrondig gelijk in kan geven) reden we eerst naar De Grote Markt, in de buurt waarvan we wat flapjes konden tappen. Daarna in stevig tempo naar Onder Ons, waar we twintig minuten later arriveerden.

Kerkpolderloop 25-08-2013

De bekende kerkgangers waren er weer: Michel en Hizkia, Paul W., blootvoetse Hans V., Eric en Ellen M. en vele, vele anderen. Uiteindelijk gingen er toch nog een kleine 200 lopers van start.

Het was vanmorgen ten tijde van de loop onverwachts warm, om niet te zeggen heet. Een goede tijd zou er wel niet in zitten (voor mij zou dat onder de 25 minuten zijn). En inderdaad, bijna direct na het startsignaal had ik al te kampen met zuurstoftekort, althans een 'hoge' adem. Ik ging relatief snel van start, dat moet gezegd, maar veel eerder dan normaal kreeg ik 'pap' in de benen en besloot in een vrij rustig maar wel eigen ritme verder te gaan. Ontzettend warm was het, erg benauwd. Schrale troost was dat ik niet de enige was die daar problemen mee had. Maar in een aangepast tempo was het wel te doen. Uiteindelijk kwam ik iets over de 26 minuten over de finish.

Om met dit weer en na zo'n inspanning onmiddellijk onder de douche te springen heeft niet zo veel zin, direct daarna zweet je nog vele minuten na als een otter. Dus met Paul een stukje uitgewandeld over het grasveld, t-shirtje uit. Na een kwartier alsnog onder de douche, aangekleed en snel nog een kop cappucino op het buitenterras genuttigd. Maar lang konden we niet blijven omdat Paul sociale verplichtingen had waartoe hij beslist een bepaalde trein moest halen. Echter eenmaal terug op het station - en na het overdragen en stallen van de OV-fietsen - bleek die trein juist te zijn vertrokken. Probleem, mobieltje thuisgelaten, wat nu? Paul vroeg aan de man van de stalling of-ie even naar het thuisfront kon bellen. Dat was geen probleem.

Uiteindelijk kon Paul nog net in de IC richting Den Haag CS springen, de deuren gingen al dicht dus ik kon er niet meer bij. Geen nood, vijf minuten later kwam de sprinter naar Den Haag. De rest van de middag eindelijk eens thuis en binnen 'genoten' van de regen en het onweer: even daarvoor gingen wij nog naar het strand maar keerden driekwartwege op onze fietspedalen terug want het zomers blauw was inmiddels vervangen door een loodgrijze wolkenmassa en de temperatuur was meteen zo'n tien graden gekelderd.