Blinded by the Light na twaalf vierhonderdjes...

Even een update van de afgelopen dagen. Na de zondag, met een voor mij persoonlijk goed afgesloten Kerkpolderloopseizoen, hield ik maandag rust. Op die dag wel veel gewandeld, anderhalf uur in mijn eentje achter de kinderwagen - ter geruststelling: daar lag een kleinkind in ;-) - en later die middag nog eens met z'n drietjes een uur gewandeld en 'geshopt'.

Dinsdag weer anderhalf uur gewandeld naar en in het Bieslandse Bos met een onderbreking op het terras van 'de Nootdorpse molen' (uitspanning 'De Vang'). Op weg daarheen kwamen we bijgaande bozige rivierkreeft tegen, die we voorzichtig naar de berm hebben geschoven opdat hij niet onder de wielen van al te enthousiaste fietsers zou worden verpletterd.

Honderd meter verderop zagen we een boerenechtpaar die hun schaapjes letterlijk op het droge hadden.

Dinsdag, thuisgekomen na de oppasmiddag, trok ik voor het koken de loopschoenen aan voor een kort duurloopje met wat snellere stukken, in totaal pakweg veertig minuten.

Maar gisteravond, op de woensdag dus, werd er weer 'serieus' getraind. Nu had ik gerekend op een duurloopje omdat dit op het schema stond. Niet wetend echter dat Arie maandag had besloten om de maandag- en de woensdagtraining om te wisselen. Dat betekende dus een zwaar programma, een baantraining met 12 x 400 meter in 10 km. tempo, verdeeld in twee blokken van 6 x 400m met telkens 60 seconden pauze tussen de tempo's en vijf minuten tussen beide series. Nou ja, vooruit maar met die geit!

Na een vrij uitgebreide warming-up met inlopen, oefeningen en wat loopscholing, werd de groep in twee secties opgedeeld: een die de 400 metertjes in pakweg 1'50'' kon lopen, een andere groep die het - relatief - wat rustiger-aan deed. De eerste 400 meter bleef ik in de buurt van Sandra hangen, samen met Karin, Ton, Alice en Gerdien. Dat ging best wel hard, in 1'45''. De tweede dus maar wat rustiger: 1'48'' (voor mij dan), hard zat. Dus toch maar proberen om bij dit groepje aan te klampen.

Dat is uiteindelijk gelukt -naderhand voegde ook Pierre zich bij ons - maar ik zou liegen wanneer ik beweer dat het van een leien dakje ging. Sterker nog: de tiende keer (dus de vierde ronde van de tweede serie) stond ik op het punt om af te haken, maar ben toch in eigen tempo gevolgd, dat werd de langzaamste in 1'52''. Daarna toch nog even de tanden op elkaar voor de laatste twee ronden.
Al met al was het een - voor ons doen, ik spreek nu zeker ook voor Ton - heel pittige maar voldoening gevende training.

Na afloop kwam de groep in de kantine van Haag bijeen voor gebak, want Odette Tieleman (met Arie trainster van de dag) en Henk Moesman vierden alsnog hun verjaardag. Overheerlijke chocoladetaart, voor die verleiding ben ik gezwicht. Er was ook kersen- en abrikozenvlaai. Daarna bleef het nog lang onrustig - en dus heel gezellig - bij Haag.

Dat inspireerde mij ook voor de titel van dit bericht, want op het laatst werd dit opwekkende nummer van Manfred Manns Earth Band gedraaid. Dat bleef daarna maar steeds in mijn hoofd zitten, bij wijze van therapie zet ik maar een Youtubefilmpje van band èn nummer hierbij...


Van krachttraining is overigens niets gekomen omdat het krachthonk gerenoveerd wordt. Naderhand even een blik naar binnen geworpen, tussen de puinhopen zag ik nog wel twee 'die hards' (kogelstoter annex discuswerper Erik van Vreumingen en Marvin) druk bezig met hun sessie. Het leven voor superatleten gaat gewoon door!