Ma Loute: maffe film met mysterieus tintje

Vandaag maar een rustdagje gehouden. Maandagavond nog een duurloop gedaan met de trainingsgroep. Het werd niet echt een lange duurloop (80 minuten) maar wel redelijk intensief. Dat voelde ook zo vanwege die tweemaal voluit gelopen vijf kilometers het afgelopen weekend. Niettemin ging het goed. Odette was de trainer ditmaal, we liepen tot even voorbij Kijkduin en vervolgens langs de puinduinen richting Madestein, daar weer terug naar de baan. Zelf haakte ik bij het veldje bij de De Savornin Lohmanlaan af, en liep rustig huiswaarts.

Vandaag maar een rustdagje gehouden. Het weer was toch niet al te best, dus dat kwam mooi uit.

Toch niet de hele dag binnen gezeten. In het winterseizoen ga ik soms naar Haagse Filmhuis om een 'filmpje te pikken'. 's- Zomers komt het er meestal niet van. Vandaag was een uitzondering op de regel. Ik was toch in de stad dus meteen even kijken wat er 's ochtends draaide. Na 'ampel beraad' werd het de film 'Ma Loute' van de Franse regisseur Dumont. De beschrijving sprak mij wel aan: Noord Frankrijk (Normandië?), vakantiestemming, bizarre klucht.

Het kwam allemaal aan de orde, maar ik kan mij niet heugen ooit zo'n merkwaardige film te hebben gezien.

Het verhaal speelt zich af aan het begin van de twintigste eeuw in Noord-Frankrijk. Daar leeft en werkt een primitieve vissersfamilie, de Bruforts. Boerse, harde en gesloten mensen met verweerde koppen. Ze verdienen de kost met mossels plukken en een veerdienstje, waarbij zij toeristen voor twee dubbeltjes overzetten, deels met een bootje, deels door ze te dragen, vooral dames. Naderhand blijkt dat het gezin zich schuldig maakt aan kannibalisme. Niet zo vreemd dus dat er zo nu en dan een toerist spoorloos verdwijnt, reden dat een zwaarlijvige politiechef en zijn assistent ter plekke een onderzoek instellen.

Iedere zomer komt er een aristocratische maar eveneens volstrekt maffe familie, de Van Pethegems, vakantie vieren in hij riante villa in neo-egyptische stijl. De oudste zoon van de Bruforts, Ma Loute, wordt verliefd op de jongste telg van de Pethegems, Billie, een bloedmooi meisje dat zich soms als jongen verkleed.

En dat merkwaardige zat 'm vooral in de extreme uitvergrotingen van de personages. Soms letterlijk, zoals de overcorpulente politiechef die om de haverklap omvalt en door zijn iele wat slomige assistent op de been moet worden geholpen. Een soort Laurel en Hardy. De complete hysterie van de tante en moeder van Billie (Juliette Binoche) die op bezoek komt, de superonhandige vader Van Pethegem met z'n rare loopje, de op het krankzinnige af lichtgeraakte neef, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Werkelijk iedereen is 'typisch'. Maar ook de gefilmde situaties zijn dikwijls bizar en een enkele keer ronduit macaber. Maar meestal zijn dergelijke scènes zó 'over de top' dat het alleen maar komisch wordt.

Zelfs de meest 'normalen', de kinderen van beide families, vallen op. Dat geldt zeker voor Billie die mij in de film nog het meest intrigeerde. Zowel in de film als in werkelijkheid (acteur Raph) blijft haar sekse (meisje of jongen?) onduidelijk.

Ik heb zelden zo'n mooi meisje gezien met een dergelijke mysterieus-sensuele uitstraling, maar Raph schijnt in het dagelijks leven een transgender te zijn. Mysterieus en boeiend blijft het.

Aanrader? Ik weet het niet. Als je van een maffe film houdt wel. Maar de plots in het verhaal blijven wel onuitgewerkt en het is wel een parade van gekke typetjes. Daar moet je van houden.