Vandaag nam ik deel aan een korte trailrun in Arnhem, de Safari Trail Run. Er kon vooraf gekozen worden uit 11, 22 of 33 kilometer.
22 kilometer is voor mij op dit moment net iets te lang. Ik heb mij op het laatst (gistermorgen) online ingeschreven voor de 11 kilometer. Eigenlijk vind ik dat weer te kort, daarom zorgde ik er voor ruim op tijd te zijn zodat ik ter plekke een paar kilometer (pakweg 20 minuten) kon inlopen. Alzo geschiedde.
Ik was al vroeg uit de veren deze ochtend, om vijf uur. Maar ik moest de tram van kwart voor zeven naar het station nemen, dus bleef ik maar op. Mijn sporttas had ik gisteren al ingeruimd, hoefde alleen maar koffie te zetten, sinaasappels uit te persen, een croissant te verwarmen en te ontbijten.
De treinreis - met overstap in Utrecht - naar een sneeuwrijk Arnhem ging gesmeerd. Daar aangekomen, stond (troly)bus 3 naar Burgers ZOO op het punt te vertrekken. Ingestapt en een kleine twintig minuten later waren we ter plekke. 'We' want er zaten nog enkele sportieve dames in de bus die eveneens trailwaarts gingen. Vanaf de bushalte was het nog zo'n 600 meter lopen - via een parkeerplaats en langs een hek - naar waar de inschrijf- en omkleedtenten stonden.
Eerst gingen de '33-ers' van start, om 9:30 uur. Een half uur later de lopers op de 22 km en om half elf de 11km.
Het werd een mooi maar behoorlijk pittig rondje. Mooi vooral door de sneeuw. Was het in Den Haag inmiddels zeven graden, in Arnhem schuurde de temperatuur rond het vriespunt. Wel scheen er een zwak maar aangenaam zonnetje. Het parcours was vrijwel geheel onverhard maar toch hard vanwege de bevroren ondergrond. Met van die grote harde bobbels. Het deed wat dat betreft een beetje denken aan Duindigt vorige week, alleen was deze trail een poepie zwaarder. Op een gegeven moment werd het zelfs riskant, er kwamen een paar uiterst gemene pukkels in het parcours waar je steil naar omhoog moest en nog steiler naar beneden. Als je dacht dat het ergste wel achter de rug was, kwamen er nog een paar van die steile jongens.
Maar dan is er toch een moment dat het moeilijkste deel van de trail achter de rug lijkt. Mis, want daar was er toch die ene ècht steile heuvel! Boven aangekomen, keken de lopers in een soort diep besneeuwd ravijn, het ging bijna 90 graden omlaag. Dat was het moment waarop ik niet meer wist hoe nu verder, ik deinsde terug als een weigerachtig paard voor een hindernis. Maar er was geen alternatief, je moest dóór. Via een omweg omzeilde ik deze heuvel des doods, tot mijn enkels wadend in de sneeuw. Maar goed dat Hans Uytenhout er niet was om foto's te maken ;-). Anderen lieten zich zittend naar beneden glijden. Na een paar minuten kon ik mij bij de andere lopers op het pad aansluiten.
Voor de rest ging het wel weer en kon op het laatst zelfs een beetje versnellen. Uiteraard sloeg mijn eindtijd als een tang op een varken, maar ik was niet de laatste. Achteraf kon ik toch tegen mezelf zeggen dat het een mooie, avontuurlijke loop was. En leuk, dat woord moet ik natuurlijk opschrijven, het was erg leuk (..).
Na mij te hebben omgekleed, liep ik naar Burgers ZOO. De lopers hadden op deze dag namelijk gratis toegang tot deze dierentuin. En hoewel veel dieren vanwege de winterse omstandigheden in de binnenverblijven bivakkeerden, viel er nog genoeg te zien.
Vooral Burgers Bush is erg de moeite waard. Ik ging met koffie en appelgebak aan een tafeltje zitten, even later kwamen twee Victoria kroonduiven wat kruimeltjes bietsen en weer later kwamen enkele buidelspreeuwen van het schoteltje room - dat bij de appeltaart hoorde - snoepen. Helaas heb ik daar geen foto's van omdat de batterij van mijn camera op dat moment werd opgeladen.
Uiteraard in de giftshop nog iets gekocht voor kleindochter Chloë...
Nu weer thuis, maar vanavond ga ik nog naar een verjaardag dus al met al is dit een welbestede dag.
Leuk om je weer eens even te zien en te spreken. Dat was al weer een tijdje geleden. Pittig loopje vandaag!
BeantwoordenVerwijderen