Goede Vrijdagzaken...

Een rare dag, waar vooral de dreigende oorlog tussen de VS en Noord-Korea het nieuws domineerde. Van het wereldnieuws word je niet vrolijk, dus als simpele burger kan ik mij maar het beste bezig houden met de 'eigen kleine dingetjes'.

Zo was daar op deze Goede (nou ja) Vrijdag een complete live-registratie van de Matthaüs Passion met Reinbert de Leeuw. Op TV (Nederland 2). Al eerder had ik in het Filmhuis een documentaire van Cherry Duyns gezien met een aanstekelijk gepassioneerde De Leeuw, zie ook hier. Gisteravond werd deze docu ook door de VPRO uitgezonden. Je hoeft geen liefhebber van klassieke muziek en/of de Matthaüs Passion te zijn om meegezogen te worden in Reinbert de Leeuws ontroering, ontzag, liefde, zeg maar rustig geobsedeerdheid voor Bachs magnum opus.

Vanmiddag kon het Nederlands Kijkerspubliek zien wat De Leeuw er met zijn mensen van gemaakt had. Het werd een mooie, rustig-intieme, 'gedragen' uitvoering van de Passion met prachtige solisten, een mooi koor en een prima orkest. En een concertmeester (De Leeuw dus) die helemaal in de muziek opging. Eigenlijk niets op aan te merken dus. Drie uur lang genieten op de bank.

Toch raakte het mij niet zo als anders. Dat kan aan mij liggen, zeker. Maar soms was het ook aanwijsbaar. Met name het slotkoor, dat voor mij mèt het openingskoor en de aria 'Erbarme Dich' - met die schitterend meanderende violen - tot de ontroerendste momenten van de MP behoort, werd wat mij betreft iets te traag gespeeld. Daardoor bleef de ontroering ditmaal bij mij uit. Ik ben absoluut geen 'kenner' maar toch vind ik dat het slotkoor 'Wir setzen uns in tränen nieder' - ondanks de droeve inhoud - ook iets in zich moet hebben van 'een nieuwe lente en een nieuw geluid'. Hoe paradoxaal ook, het bijna opgewekte slotkoor in uitvoeringen van bv. Ton Koopman, bezorgt mij meer kippenvel.

Vijf jaar geleden woonde ik in Utrecht een uitvoering van de Matthaüs Passion bij door De Nieuwe Philharmonie onder leiding van Johannes Leertouwer. Dat was in de Jacobikerk. Ik heb vanaf de plek waar ik zat nog een stukje 'slotkoor' opgenomen (begint bij 01:35). Ik plaats het hierbij.



Voor de rest: nog gelopen? Ja, gisteren - donderdag dus, daags na de coopertest - heb ik een moeizaam duurloopje van 80 minuten bruto afgewerkt, waarbij onder andere de duinen en het strand zijn betreden. Maar makkelijk ging het niet. En op het moment dat ik deze woorden inklop, is het snotteren en hoesten geblazen, dus flink verkouden. Kennelijk zat het gisteren al in mijn benen.

En vanmorgen nog even het krachthonk bezocht, waar drie oudere heren - Menno, Arie en ik - gezelschap kregen van twee jonge dames, Esther Dankwa en Ilse Knijnenburg. Zij behoren tot de beste sprintsters van onze vereniging, sterker: Esther heeft in het verleden al eens deelgenomen aan de Olympische Spelen. Menno kreeg met zijn 93 jaar - wat je overigens niet zou zeggen - nog aanwijzingen over hoe hij zijn buikspieroefeningen het beste kon uitvoeren. Gratis trainingsadvies van een Olympische atlete, Menno is een bevoorrecht mens...