De Koning van Spanje heb ik altijd geëerd...

Na vorige week zo'n 23 kilometer te hebben gewandeld in Essex, is dit weekend 23 kilometers beurtelings gerend en gewandeld door het al even fraaie Limburgse heuvelland. We spreken over de Koning van Spanje trail, volgens mij een van de mooiste en zwaarste trailruns binnen onze landsgrenzen.

Het hele weekend - zowel zaterdag - stond in het teken van deze trailrun, waarbij kon worden gekozen tussen 11, 22 (werd 23) en 42 (werd 44) kilometer. Zelf ging ik met twee behoorlijk snelle dames van Groep 5 (als Groep 7 'lid' dus eigenlijk twee 'exen') 22 kilometer lopen. Er was nog een andere snelle Groep 5 dame, Yvette, maar die had het snode plan opgevat om zich met loopvriend Jeroen aan de volle 42 kilometer te wagen,

Zaterdagochtend ging ik met het openbaar vervoer van huis naar Mamelis (bij Vaals) waar Yvette al eerder een hotel voor ons had gereserveerd. Afgezien van zo'n 25 minuten vertraging in Den Haag CS vanwege een mankement aan de trein, werd het een voorspoedige reis: eerst naar Eindhoven, van daaruit naar Heerlen waar het laatste lange (drie kwartier) stuk met de bus werd afgelegd. Toen was het nog maar twee minuutjes lopen.

Grappig was dat op het moment dat het hotel in zicht kwam, Ilse en Eveline naar binnen gingen. Zij waren met de auto gekomen en dus kwamen we gelijktijdig aan. Het was een vriendelijk knus hotel waarvan de wanden grotendeels waren beschilderd met voorstellingen.

Na het inchecken en het betrekken van onze kamers - het waren meer appartementjes met keuken en slaapkamer - gingen we eerst ergens aan de overkant lunchen: broodje zalm voor Eveline, mosterdsoep in een (eetbare) broodbolkom (niet brood bol.com) voor Ilse en mij.


Daarna naar Gulpen om ons startnummer op te halen. Nu lag ons hotel zo'n negen kilometer van Gulpen af, dus besloten we 'na ampel beraad' om met de auto naar Mechelen (L) te gaan en van daaruit met de voet naar Gulpen.

Dat werd een prachtige wandeling door het mooie Limburgse landschap. Vooral Mechelen viel ons op als een fraai plaatsje met mooie authentieke huizen en een stromend beekje door de dorpskern. Een grijzende man met hond wees ons de weg, waarna hij nog enkele verhalen debiteerde over de geschiedenis van het plaatsje. Hij wilde ook graag met deze leuke dames op de foto!

In Gulpen aangekomen, bleek de lokatie waar de startnummers konden worden afgehaald pas om 18:00 uur open - uit de info-brief maakten we op dat het ook vóór die tijd kon - dus doodden wij de tijd op een aangename manier in het centrum, op een terras met bier.

Inmiddels was ook contact met Yvette opgenomen, die later zou komen maar inmiddels in het hotel was gearriveerd. Met Jeroen kwam zij ook naar Gulpen voor het avondmaal. Dat werd even later genuttigd in een gezellig restaurant met een wat 'huiskamerachtige' sfeer en gemoedelijke bediening. Het werd echte Limburgse kost, gestoofd zuurvlees met patat frites!


De trailrun

De volgende ochtend na het ontbijt richting start. Marathon-trailers Yvette en Jeroen vertrokken eerder, want de start van de 42 km was om 10:00 uur. De 22 km ging een uur later van start.

Bij aankomst zowaar een aantal bekenden uit het westen ontmoet: van onze club Peter Dietrich en Laura van Kan, die respectievelijk 42 km en 11 km zouden gaan lopen; Hans Verbeek, die - ditmaal niet blootvoets, maar op een soort sandalen - de 22 km zou gaan lopen; Tiny Raijmakers, enthousiast trainer, blogger en hardloper, een van de snelste 75 plussers van ons land; José Xavier (met vrouw) van Sparta, waar ook Karin van Gorp en vriend Harry Oosterveen lid van zijn.

Eerst nog wat inlopen, niet te veel want straks zou er meer dan genoeg gelopen worden.

En dan de trailrun zelf. Doel was: 'm uitlopen op een recreatieve manier. Dus rustig, wat al moeilijk genoeg zou zijn omdat ik nauwelijks tot geen lange afstanden meer train. Helemaal achteraan starten.

Foto: Laura van Kan

Al na een kleine tweehonderd meter moest er gewandeld worden, niet alleen door mij maar door al mijn medelopers. Reden was een steile heuvel die moest worden beklommen. Maar daar bleef het niet bij: de eerste drie kilometer was het voornamelijk klimmen en klauteren, dus: wandelpas.

Na een half uur hadden we er pas drie kilometer opzitten. Daarna werd het parcours gevarieerder: weiland, bospaden, gemene afdalinkjes via smalle kronkelige paadjes met uitstekende boomwortels, losliggende 'rollende stenen' en een soms verraderlijk gladde bodem zodat het goed kijken was waar je je voeten neerzette om niet onbarmhartig op je plaat te gaan.

 
Last but not least kon worden genoten van schitterende vergezichten.  Zelf moest ik bij vrijwel elke klim en stukjes vals plat overgaan in wandelpas, maar gelukkig was ik niet de enige. Op de schaarse stukken waar je kon rennen heb ik dat ook gedaan zodat ik menig loper en loopster die mij in de klim passeerden weer heb ingehaald.

Onderweg kwam ik ons aller 'barefootrunner' Hans Verbeek tegen. Tot mijn verbazing want normaliter is Hans een stuk sneller. Naderhand bleek dat zijn (nieuwe) sandalen niet zo lekker liepen, vandaar dat hij het wat rustiger aan deed. Uiteindelijk passeerden we nagenoeg in dezelfde tijd (3 uur en 2 minuten) de finish.

Na aankomst werden de lopers getracteerd op - hoe kan het anders - Limburgse vlaai. Ik liet het mij goed smaken. Daarna tas opgehaald en naar sportcentrum Rocca om daar te douchen.

Terug kon ik met Ilse en Eveline mee terugrijden. De dames hadden goed gelopen in resp. 2 uur 17 en 2 uur 35 minuten. Samen met hen eerst bij de pannenkoekenmolen een stevige lunch in de vorm van een pannenkoek genuttigd, daarna naar de auto. Wel zo gezellig, alhoewel ik allesbehalve gezellig was onderweg: ik viel steeds in slaap wat een reactie was op het vroege wakker worden deze ochtend en de inspanningen van de trail.

Maar het was een prachtig weekend, genoten van Limburg met zijn bronsgroen eikenhout, mooie panorama's, kasteel- en gulpenerbier, zonnig zomerweer op zaterdag en last but not least een schitterende trail!