Het paard Amerigo verliest zijn gouden hoefijzer dat geluk brengt aan een ieder die het in handen krijgt. Na veel omzwervingen en verwikkelingen komt er weer een gouden hoefijzer onder zijn pootje (sorry: been) terecht. Chloë heeft genoten van de film en het verhaal, 'en daar gaat het uiteindelijk om' zegt menigeen.
Dat laatste is zeker waar, maar dat laat onverlet dat Opa's humeur flink op de proef werd gesteld. De knechten - sorry, medewerkers - van de Sint waren namelijk overduidelijk herkenbaar als blanke dames - en één mijnheer - die keurig ABN spraken, in zwarte pietenkledij gehuld waren met op hun gezicht een paar roetvegen. Zag er niet uit. Noem mij star of een 'retard', maar laat Zwarte Piet gewoon blijven wie hij was, zwart. Wat mij betreft zit daar 0% racisme bij.
Een andere film zag ik in Het Filmhuis, 'David Hockney'. De film is een nogal 'vlakke' documentaire, bestaande uit twee interviews met de inmiddels bijna tachtigjarige kunstschilder en beelden van expositie(s) in de Royal Academy of Art. Echt een film voor mensen die zelf schilderen of Hockney-fans zijn. Voor wie niets met kunst heeft kan de film als saai ervaren worden. Dan heb ik het vooral over de cinematografische aspecten.
Wat de film voor mij boeiend maakt is de man zelf en zijn werk: na een periode waarin hij vooral zeer veel landschappen maakte, heeft hij zich de laatste jaren gefocusd op portretten. Inmiddels heeft hij er ruim honderd gemaakt, de modellen - bekenden van de schilder - moesten drie dagen poseren in zijn atelier, de tijd die nodig was om het portret af te ronden. Alle portretten hebben een deels turkoise, deels blauwe achtergrond en steeds wordt dezelfde stoel afgebeeld waarop de modellen plaatsnamen.
Wat sportactiviteiten betreft: zowel woensdag- als vrijdagochtend het krachthonk bezocht, waar het steeds drukker begint te worden. Niet alleen de 'ouwetjes' die er altijd al waren, maar ook enkele middelbaren en zowaar een enkele jongeling van onder de dertig jaar. Wel allemaal leden van Haag Atletiek.
Hardlopen heb ik wel gedaan, maar ik durfde het niet aan om met de groep mee te trainen. Maandag lukte sowieso niet vanwege 'eters', maar ook woensdag niet, toen er een zwaar baanprogramma moest worden afgewerkt. Vijfmaal 800 meter. Ik had het gevoel dat ik het niet zou redden. En terecht denk ik. Mijn lijf en benen voelden vermoeid aan, waarschijnlijk door het klussen, fietsen en nog niet volledig hersteld zijn.
De dag daarop, op donderdagochtend, wilde ik het programma 'imiteren' maar dat ging niet van een leien dakje. Eerst naar de baan gelopen, daar wat extra ingelopen op het grasveld en de baan.
De eerste 800 meters gingen in 4 minuten en 20 seconden - nog niet zo heel lang geleden kon ik dat zeker 15 seconden sneller -, de tweede achthonderd ging wel iets sneller. Maar toen had ik het wel gehad, wat het nadeel is van alleen trainen. Nu was er wel elke keer drie minuten tussen de tempo's ingelast om te herstellen, waarna ik wel in staat bleek om de training - op mijn manier - te vervolgen. Dus heb ik nog twee tempo's gedaan van 200 meter en twee tempo's van 400 meter en die gingen wel goed, 54 sec. op de 200 meter en iets onder de twee minuten op de 400. Maar dat ging wel 'volle bak', het was zeker geen tempo dat ik vijf, laat staan tien kilometer zou kunnen volhouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten